Του Νίκου Αναστασιάδη
Αυτές τις μέρες, με αφορμή το ξεκίνημα της δίκης για τις Σκουριές στις 13 Μάρτη, έχει ανοίξει ξανά η συζήτηση για τον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Η αγωνία του κόσμου του κινήματος είναι μεγάλη, μια και το ερώτημα «πως προχωράμε» βασανίζει τα μυαλά και δεν έχει εύκολη απάντηση.
Βρισκόμαστε σχεδόν 5 χρόνια μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις που σηματοδότησαν την αρχή του μεγάλου κινήματος ενάντια στις εξορύξεις, και μπορούμε με βάση τον χρόνο που έχει περάσει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.
1. Ο αγώνας αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο
Η απάτη της «επένδυσης» έχει αποκαλυφθεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και το υπουργείο (με την απόφαση που αφορά την μεταλλουργία) αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι «περιβαλλοντικές» μέθοδοι που έχει δεσμευτεί η εταιρία να υλοποιήσει είναι μη εφαρμόσιμες.
Με βάση την απόφαση «Σκουρλέτη», υπάρχουν πια κατοχυρωμένα όλα τα νομικά όπλα για να καταγγείλει η κυβέρνηση τη σύμβαση με την Ελληνικός Χρυσός και να σταματήσει την καταστροφή του τόπου.
Δεν υπάρχουν πια άλλες δικαιολογίες περί «νομιμότητας». Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν προχωράει σε αυτό το μέτρο είναι όχι απλώς έκθετη, αλλά και κατ’ ουσία παράνομη.
Κανονικά πρέπει να διαταχτεί να σταματήσουν άμεσα οι εργασίες, να ανακληθούν όλες οι άδειες και να ξεκινήσει η αποκατάσταση της περιοχής. Ταυτόχρονα, πρέπει –κανονικά– να υπάρξει ένα εναλλακτικό σχέδιο για τον παραγωγικό μετασχηματισμό της περιοχής ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Επιπλέον, η αποκάλυψη για την ύπαρξη αμιάντου στα πετρώματα των Σκουριών θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό σε όλες τις υπηρεσίες που σχετίζονται με την δημόσια υγεία.
Η εταιρία λοιπόν είναι στριμωγμένη. Παρόλα αυτά βλέπουμε τα έργα να συνεχίζονται και οι αδειοδοτήσεις να δίνονται αβέρτα. Γιατί;
2. Η κυβέρνηση δεν θα δώσει λύση. Τελεία και παύλα
Ο λόγος που η εταιρία παρά τα προβλήματα έχει αέρα στα πανιά της δεν είναι άλλος από την κωλοτούμπα που έχει κάνει και σε αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Όταν:
- Ο Σταθάκης πάει και φωτογραφίζεται στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης με εκπροσώπους της Eldorado
- Το «γεράκι» που έβαλαν οι ΗΠΑ σαν νέο πρεσβευτή τους στην Αθήνα δηλώνει ότι βρίσκει θετική τη στάση του Σταθάκη απέναντι στην Ελντοράντο
- Σε πρόσφατη συνάντηση του Σταθάκη με δημοτικούς συμβούλους του Δ. Αριστοτέλη δήλωσε ότι η καταγγελία της σύμβασης, «είναι ενέργεια πολιτικά και οικονομικά μη συμβατή» και ότι «Οι κεντρικές άδειες του έργου έχουν ήδη δοθεί περίπου σε ποσοστό 75% μέχρι αυτή τη στιγμή. Δεν έχει νόημα να μην δώσουμε και τις άλλες»
- η κυβέρνηση έχει αθετήσει βασικά όλες της τις δεσμεύσεις και προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσελκύσει «επενδυτές»
…είναι φανερό που πάει το πράγμα.
Εξάλλου, αυτή η στάση της κυβέρνησης είναι ακριβώς η ίδια όπως και σε όλα τα ζητήματα: από το σκίσιμο του Μνημόνιου και την κατάργηση των ΜΑΤ, μέχρι τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και τον ΕΝΦΙΑ, η υποταγή της κυβέρνησης στα μεγάλα συμφέροντα την οδηγεί να γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς κομμάτι του κατεστημένου που τόσο κατήγγειλε. Οι Σκουριές δεν μπορούν να αποτελέσουν εξαίρεση σε αυτό.
3. Ο Δήμος δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων
Κάποιοι λοιπόν συνειδητά καλλιέργησαν την αντίληψη «Τσίπρα σώσε την Χαλκιδική» που οδήγησε το κίνημα σε πάγωμα και αναμονή, την στιγμή που έπρεπε να βγει δυναμικά προς τα έξω και να αξιοποιήσει την περίοδο αναταραχής του 2015 ώστε να πετύχει νίκες. Το ίδιο έγινε και σε επίπεδο Δήμου.
Εκεί έχουμε ένα δήμαρχο που ήταν υποτίθεται «κινηματικός» και κρύβεται διαρκώς πίσω από την «νομιμότητα που είναι αναγκασμένος να εφαρμόζει».
Κάποιος πρέπει να του πει για δύο δημάρχους που αγνόησαν την «νομιμότητα» προκειμένου να μείνουν πιστοί στους δημότες τους, τον Κ. Πελετίδη στην Πάτρα που διώκεται επειδή δεν διευκόλυνε την Χρυσή Αυγή και τον Σ. Ρούσσο στο Χαλάνδρι που διώκεται γιατί δεν βοήθησε στην υποτιθέμενη «αξιολόγηση» των δημοτικών υπαλλήλων.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν βλέπουμε τα αντίστοιχα κότσια…
4. Μπορούμε να νικήσουμε χωρίς αυταπάτες και πατώντας στα πόδια μας
Σχεδόν τρία χρόνια μετά την εκλογή «κινηματικού» δημάρχου και δύο χρόνια από την εκλογή «φιλικής» κυβέρνησης κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. Η στρατηγική αυτή είναι φανερό ότι έχει αποτύχει, η λεγόμενη «ανάθεση» είναι εμφανές ότι έχει ρίξει το κίνημα και παρά τις εβδομαδιαίες περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των υποστηρικτών της κυβέρνησης τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, καθώς η τακτική του κυνηγιού της «νομιμότητας» είναι χρεοκοπημένη.
Η αντίφαση μιας «φιλοκυβερνητικής» στάσης σε μια κατάσταση που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να είναι «απέναντι» στο κίνημα δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις έχει δώσει μεγάλες, σημαντικές και δυναμικές μάχες. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε αν θέλουμε να νικήσουμε.
