Μπορεί η ρουκέτα του «Επαναστατικού Αγώνα» να μην κατάφερε να πετύχει το στόχο της (το έμβλημα των ΗΠΑ στην αμερικανική πρεσβεία), είχε όμως, ως συνήθως, αρκετά «παράπλευρα» αποτελέσματα. Αποτελέσματα που ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να θεωρηθούν θετικά για τον σκοπό που υποτίθεται ότι θα υπηρετούσαν.
Χτυπήματα αυτού του είδους συνήθως δικαιολογούνται από τις ομάδες που τα επιλέγουν ως αναγκαία για να ηλεκτριστεί η κοινωνία, για να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις κλπ. Στην περίπτωση αυτή βέβαια, μόνο σαν αστείο μπορεί να υποστηριχθεί ότι η επίθεση ενάντια στην αμερικανική πρεσβεία έδρασε προς μια τέτοια κατεύθυνση. Κι αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία διαθέτει ούτως ή άλλως τα μεγαλύτερα ποσοστά αντιαμερικανισμού σ’ ολόκληρο τον δυτικό κόσμο (ξεπερνούν το 90%), ενώ και σε πολιτικό επίπεδο, τα κόμματα από το ΚΚΕ ως την «λαϊκή» ΝΔ κι απ΄ το «αληθινό ΠΑΣΟΚ» ως τον Καρατζαφέρη έχουν αναγορεύσει τον αντιαμερικανισμό στο κυρίαρχο – αν όχι το μοναδικό – σημείο της πολιτικής τους. Γι’ αυτό άλλωστε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ απέφυγε τα γνωστά γρυλίσματα των προκατόχων του και διατήρησε ένα εξαιρετικά μειλίχιο ύφος, μη θέλοντας να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά.
Μπορεί λοιπόν η κοινωνία να μην ηλεκτρίστηκε, πρόλαβαν όμως να ηλεκτριστούν οι εχθροί της. Πρώτη και καλύτερη η Μπακογιάννη δήλωσε πως «η τρομοκρατία είχε πάψει να αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης» και όλοι έσπευσαν να μας βεβαιώσουν πως το λάθος αυτό θα τερματιστεί άμεσα. Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό περιγράφεται σε διπλανές στήλες.
Τέλος, μια άμεση «επιτυχία» της ρουκέτας ήταν να δώσει μια καλή αφορμή για το θάψιμο των κινητοποιήσεων για την παιδεία και επιχειρήματα στην κυβερνητική προσπάθεια να τσουβαλιάσει τον Επαναστατικό Αγώνα, με τους κουκουλοφόρους και το μαχόμενο κίνημα στη –δανεισμένη από τον Μπους – λογική του “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι τρομοκράτης”.
Η προκήρυξη
Αν κάτι γίνεται φανερό από την ανάγνωση της προκήρυξης του Ε. Α., είναι η πλήρης απουσία οποιασδήποτε ταξικής ανάλυσης και η δικαιολόγηση της πράξης τους με καθαρά στρατιωτικούς όρους. Η Μέση Ανατολή μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους ενώ η Λατινική Αμερική ίσα που αναφέρεται, «για τα μάτια του κόσμου» ίσως… Και όμως, είναι τουλάχιστον περίεργο για κάποιον που «ονειρεύεται» λαϊκές εξεγέρσεις, να αντλεί την έμπνευσή του από την «ένοπλη ιρακινή αντίσταση», φαινόμενο στην καλύτερη περίπτωση αντιφατικό, με κυρίαρχο τον ρόλο των φανατικών μουσουλμανικών ομάδων, και όχι από τα μεγαλειώδη πολιτικά κινήματα που συνταράσσουν την Λ. Αμερική, από τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία μέχρι το Μεξικό και τον Ισημερινό και που έχουν ξαναβάλει τον σοσιαλισμό στην καθημερινή ατζέντα. Φαίνεται πως για τους συντάκτες της προκήρυξης, οι «παθητικοποιημένες κι απολίτικες μάζες» της χώρας μας είναι ούτως ή άλλως ανίκανες για τέτοιου είδους κινήματα…
Άλλωστε, μια πραγματική επαναστατική εξέγερση, αν και θα κατεδαφίσει σίγουρα κάποια από τα σύμβολα του παλιού καθεστώτος, δεν θα έχει σαν αυτοσκοπό την κατεδάφιση. Αυτό που θα γκρεμίσει θα είναι οι παλιές σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, για να προσηλωθεί στον πραγματικό της σκοπό, που θα είναι η οικοδόμηση ενός καλύτερου και πραγματικά δίκαιου κόσμου.
Παναγιώτης Βογιατζής
_______________
