Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Το 2016 ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς για την παγκόσμια οικονομία. Στις πρώτες τους συνεδριάσεις (σήμερα 4 Γενάρη) τα διεθνή χρηματιστήρια παρουσίασαν μεγάλες απώλειες, με την αρχή να γίνεται στην Κίνα.
Συγκεκριμένα, τα χρηματιστήρια της Σαγκάης και της Σενζέν εμφάνισαν πτώση κατά 6,85% και 8,1% αντίστοιχα, ενώ ο δείκτης CSI300, που αντικατοπτρίζει τις επιδόσεις 300 μεγάλων επιχειρήσεων, κατέρρευσε, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα την αναστολή των συναλλαγών για το υπόλοιπο της μέρας!
Τις εξελίξεις στα κινέζικα χρηματιστήρια ακολούθησαν και τα ευρωπαϊκά, με το δείκτη DAX (Φρανκφούρτη) να παρουσιάζει απώλειες -4,1% ενώ ο πανευρωπαϊκός χρηματιστηριακός δείκτης -2,4%.
Η «αστάθεια» στις αγορές οφείλεται σε κάποιο βαθμό στη νέα ένταση στη Μέση Ανατολή με την «κόντρα» Ιράν και Σαουδικής Αραβίας να προκαλεί κινδύνους για αυξήσεις στις τιμές του πετρελαίου, κύρια όμως οφείλεται στην εξασθένηση των στοιχείων για την πορεία του μεταποιητικού κλάδου της κινέζικης οικονομίας.
Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται πως (όπως έχουμε γράψει πολλές φορές σε παλιότερα μας άρθρα) οχτώ χρόνια μετά το ξεκίνημα της κρίσης το 2007 στις ΗΠΑ, η διεθνής οικονομία δεν μπορεί να αποκτήσει «ισορροπία» και πολύ περισσότερο να μπει σε μια φάση ουσιαστικής μεγέθυνσης/ανάπτυξης.
Το τελευταίο καιρό, μια σειρά οργανισμοί (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.α) αλλάζουν προς το χειρότερο τις προβλέψεις τους για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, κυρίως λόγω των «αναπτυσσόμενων» οικονομιών. Οι χώρες αυτές και ιδιαίτερα οι χώρες γνωστές σαν BRICS (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία και Νότιος Αφρική) λειτούργησαν το προηγούμενο διάστημα σαν «ατμομηχανές» του παγκόσμιου καπιταλισμού, έχοντας ψηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης και κρατώντας με αυτόν τον τρόπο το σύστημα σε μια «ισορροπία».
Πλέον όμως τα «καύσιμα» αυτής της ανάπτυξης φαίνεται ότι τελειώνουν. Η κατάρρευση των χρηματιστηρίων της Κίνας το καλοκαίρι, σε συνδυασμό με την επιβράδυνση της κινέζικης οικονομίας, μπορεί να παρασύρει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Επιπλέον, χώρες όπως η Βραζιλία έκλεισαν το 2015 με ύφεση, ενώ και οι εμπορικές δραστηριότητες των προαναφερθεισών χωρών έχουν πραγματοποιήσει μεγάλη «βουτιά» το τελευταίο χρόνο.
Το καπιταλιστικό σύστημα λοιπόν παραμένει σε βαθιά δομική κρίση – τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ’30 όπως έχει γραφτεί πάρα πολλές φορές. Κι αυτό σημαίνει πως οι άρχουσες τάξεις του πλανήτη θα συνεχίσουν τις επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων για να φορτώσουν σ’ αυτούς το κόστος της κρίσης.
Σ’ αυτό υπάρχει μόνο μία απάντηση: η πάλη της Αριστεράς για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Η συμβολή του μαρξισμού στη διαμόρφωση των αριστερών ιδεών ήταν ακριβώς αυτή: η επιστημονική τεκμηρίωση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση – όταν το σύστημα μπει σε κρίση, βαθιά και δομική όπως αυτή που το διαπερνά σήμερα, τότε είναι η ώρα για την Αριστερά να θέσει το ζήτημα της ανατροπής του συστήματος και της εργατικής εξουσίας.
Αυτή τη βασική αλήθεια οι ηγέτες της μαζικής Αριστεράς επιλέγουν να αγνοούν. Το αποτέλεσμα είναι η υποταγή τους στο σύστημα, όπως έγινε πρόσφατα με τον Τσίπρα, όπως έγινε πιο παλιά με τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τόσους άλλους…
Το συμπέρασμα που είναι ανάγκη να τονιστεί είναι πως αυτό που χρειάζεται η κοινωνία δεν είναι, απλά, μια «οποιαδήποτε» Αριστερά ούτε, απλά, κάποια «μέτωπα αντίστασης». Αυτό που χρειάζεται είναι μια μαζική επαναστατική Αριστερά, συνεπής στις ιδέες του μαρξισμού και του επιστημονικού-επαναστατικού σοσιαλισμού. Γιατί μόνο μια τέτοια Αριστερά μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος, να μην υποταχθεί, να μην μεταλλαχτεί και να μην αναλάβει να «διαχειριστεί» το καπιταλιστικό σύστημα με βάση τα χιλιοειπωμένα, τόσο εξωφρενικά όσο και αφελή, επιχειρήματα των άτολμων και δειλών «ηγετών» της Αριστεράς ότι «αυτοί ήθελαν, αλλά… δεν τους άφησαν»…
