Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Για άλλη μια χρονιά οι αγρότες βρίσκονται στους δρόμους όλης της Ελλάδας παλεύοντας ενάντια στις πολιτικές κυβέρνησης και ΕΕ που οδηγούν στην καταστροφή την μεγάλη πλειοψηφία της μικρομεσαίας αγροτιάς. Οι κινητοποιήσεις, που ξεκίνησαν στις 23 Γενάρη, έχουν επεκταθεί από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο και από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι την Θράκη. Οι αγροτικοί σύλλογοι έχουν προχωρήσει σε αποκλεισμούς δρόμων και εθνικών οδών, καθώς και σε καταλήψεις εφοριών, συγκεντρώσεις σε καταστήματα του ΕΛΓΑ (οργανισμός Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων) και παραστάσεις διαμαρτυρίας σε δασαρχεία, καθώς και τοπικά συλλαλλητήρια.
Οι αγρότες παλεύουν, μεταξύ άλλων, ενάντια
- Στην περικοπή της σύνταξης του ΟΓΑ (στο εξής ΕΦΚΑ) κατά 60% σε όσους αγρότες συνεχίζουν να καλλιεργούν και μετά την συνταξιοδότηση τους
- Στον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΓΑ μέχρι το 2022
- Στην αύξηση του συντελεστή φορολόγησης από 13% σε 22%
- Στην αύξηση του ΦΠΑ στα αγροεφόδια στο 24%
- Στις αυξήσεις στην τιμή του αγροτικού ρεύματος
- Στην επιβολή πρόσθετου τέλους («περιβαλλοντικού»!) στο νερό άρδευσης και ύδρευσης
- Στις διαρκείς περικοπές στις επιδοτήσεις-ενισχύσεις – ήδη κατά 30% μέχρι στιγμής και ως το τέλος του 2019, 60%
- Στον αποκλεισμό περίπου 250.000 μικρών αγροτών από τις επιδοτήσεις, επειδή σύμφωνα με το διαχωρισμό των αγροτών που ψήφισε η κυβέρνηση δεν είναι «κατά κύριο επάγγελμα» αγρότες
- Στην μεταφορά των οφειλών κάτω από 5.000 € στο Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών (ΚΕΑΟ) με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με κατασχέσεις 360.000 αγρότες
Πρόκειται για αιτήματα που αφορούν την επιβίωση πολλών δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαιών αγροτών που η κυβέρνηση και η ΕΕ, με τις πολιτικές τους, τους καταστρέφουν και τους διώχνουν από το αγροτικό επάγγελμα.
Τα παραπάνω μέτρα λαμβάνουν χώρα την ίδια στιγμή που, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση συνάντησης εκπροσώπων 11 Ομοσπονδιών και περισσοτέρων από 100 Αγροτικών Συλλόγων και Επιτροπών Αγώνα, μετά από πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στις 17/12 στη Λάρισα:
«…Τα καρτέλ των εφοδίων και της εμπορίας προϊόντων, τα μονοπώλια που εκμεταλλευόμενα την “ελεύθερη” αγορά αυξάνουν διαρκώς τις τιμές στα αγροεφόδια, αγοράζουν πάμφθηνα τα προϊόντα μας, τα οποία στη συνέχεια πουλούν πανάκριβα στους καταναλωτές εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Ιδιαίτερα οξυμένο είναι, φέτος, το πρόβλημα με τις “ανοιχτές τιμές” που παίρνουν οι έμποροι τη σοδειά μας, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε πότε και πόσο θα πληρωθούμε…»
Πρέπει, από την άλλη, να αναγνωρίσουμε ότι το σημερινό κίνημα είναι αισθητά μικρότερο από το μεγαλειώδες αγροτικό κίνημα των αρχών του 2016 που κράτησε ενάμιση μήνα περίπου. Ο μεγάλος αγώνας του 2016 δεν μπόρεσε να νικήσει γιατί δεν έγινε δυνατή η σύνδεση των αγώνων του αγροτικού κινήματος με τους εργαζόμενους και τα μικρομεσαία στρώματα στις πόλεις (επαγγελματίες κλπ). Οι ευθύνες γι’ αυτό βαρύνουν βέβαια τις ηγεσίες και του αγροτικού και του εργατικού κινήματος. Από τη μια είναι οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (τώρα πια και του ΣΥΡΙΖΑ) που ακολουθούν τις γνωστές τακτικές του συμβιβασμού και της υποταγής κι από την άλλη το ΚΚΕ το οποίο έχει αναγάγει τη διάσπαση του κινήματος σε κεντρική πολιτική επιλογή.
Ο δρόμος για να χτιστούν μαχητικές ενωτικές ηγεσίες, στο ταξικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο παραμένει μακρύς. Ο αγώνας για το χτίσιμό τους αποτελεί μονόδρομο για τους αγωνιστές στη βάση του κινήματος που θέτουν τα γενικά συμφέροντα του κινήματος πάνω από μικροκομματικές-διασπαστικές συμπεριφορές.
