Όταν ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Ο.Κυριακόπουλος, με αφορμή το κλείσιμο της Schiesser Palco, απειλούσε με αύξηση της ανεργίας από 10% σε 18% τα επόμενα χρόνια, έκανε απλά αυτό που του προστάζει το ταξικό του συμφέρον. Ζητούσε δηλαδή "ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, παραπέρα μείωση του εργατικού κόστους, περισσότερες επιδοτήσεις και προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες των επιχειρήσεων". Ψιλοπράγματα δηλαδή…
Την ίδια στιγμή 512 εργαζόμενες της ΠΑΛΚΟ, 350 στη "ΓΙΟΥΛΑ" και 350 στην "ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ" ακολουθούσαν τον δρόμο, που πριν απ’ αυτούς είχαν πάρει οι εργαζόμενοι στην Pirelli, στην GOOD YEAR και συνολικά πάνω από 40.000, σε μια 5ετία, μόνο στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, ακριβώς γιατί η κυβέρνηση εφάρμοσε αυτά που ο κ. Κυριακόπουλος ζητάει τώρα σε ακόμα μεγαλύτερες δόσεις.
Συνολικά το εργατικό κόστος στη χώρα μας μειώθηκε κατά 27% την 20ετία 1981-2001 και είναι το χαμηλότερο στην ευρωζώνη. Μάλιστα το 2001 η ελληνική οικονομία ήταν η μόνη στην ΕΕ που είχε μείωση του πραγματικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος -1.2%.
Σύμφωνα με το ΙΝΕ (Ινστιτούτο Ερευνών) της ΓΣΕΕ είμαστε στην προτελευταία θέση στην ΕΕ, όσον αφορά τους κατώτατους μηνιαίους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και στην τελευταία στους μισθούς του δημόσιου τομέα, ενώ το 2001 οι έλληνες εργαζόμενοι δούλευαν τις περισσότερες ώρες την βδομάδα στην ΕΕ με 41.1 ώρες. Σ’ ότι αφορά στην ανεργία οι απολυμένοι έφτασαν τους 118.809 μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2003, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ.
Τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, οι αναπτυξιακοί νόμοι της κυβέρνησης, οι τράπεζες, το Χρηματιστήριο, αποτέλεσαν "πεδίο δόξης λαμπρό" για τους Έλληνες βιομηχάνους, τετραπλασιάζοντας τα κέρδη τους στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, ξεπερνώντας και αυτά που είχαν την χρυσή -γι’ αυτούς- εποχή της χούντας!! Κι όμως τώρα ζητάνε ακόμα περισσότερα…
Και η κυβέρνηση; "Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά" δήλωσε ο υπουργός ανάπτυξης και πάλαι ποτέ εσωκομματικά αντιπολιτευόμενος Α. Τσοχατζόπουλος, ενώ ο Ρέππας δίνει και άλλα κίνητρα στους εργοδότες για να συγκρατηθούν (προφανώς λόγω των επερχόμενων εκλογών). Τα δε 325 δις που υπόσχεται ο Σημίτης, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις δεν αποτελούν παρά προεκλογικό φιλοδώρημα με ημερομηνία λήξης, που θα παρθούν πίσω μετεκλογικά. Όλα αυτά βέβαια αφού ιδιωτικοποιεί τα πάντα και ιδιαίτερα τα "φιλέτα" του Δημοσίου, αφού χτύπησε τις συντάξεις και τις εργασιακές σχέσεις και ετοιμάζεται να εισάγει την μερική απασχόληση στο δημόσιο με 4 ώρες δουλειά, για 24 μήνες και με τα ανάλογα δικαιώματα…
Και η ηγεσία της ΓΣΕΕ; Απλά βαδίζει στο δρόμο του Πρωτόπαππα και τόσων άλλων. Ο οργανωτικός γραμματέας της ΓΣΕΕ -και πρώην επαναστάτης αριστερός μέχρι το 1985- Γ. Παναγόπουλος, αναφερόμενος στην Σίσσερ Πάλκο, μίλησε για "καμπανάκι για όλους μας ώστε να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα" και "αναποτελεσματικές κινητοποιήσεις…" (δηλώσεις στον τύπο 7.5.03).
Όσο για τον σχεδιασμό της αντίδρασης των εργαζομένων και το ενδεχόμενο απεργιακών κινητοποιήσεων; Η ΑΔΕΔΥ τουλάχιστον το συζητάει -μέχρι την ώρα που γράφεται το άρθρο- για 24ωρη απεργία στις 19 Μάη για το ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων. Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας απλά ψέλλισε κάτι για "μποϋκοτάζ των προϊόντων των εταιρειών που κλείνουν", το οποίο αφενός δεν λύνει το πρόβλημα και αφετέρου είναι ανεφάρμοστο. Η ΓΣΕΕ ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Οι ημερίδες για την "κοινωνική Ευρώπη" την μάραναν (κάτι παρόμοιο με τη γαλλική ΑΤΑΚ που δεν καλούσε σε αντιπολεμικές κινητοποιήσεις για να στηρίξει την αντιπολεμική ρητορεία του Σιράκ, στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ!!).
Οι ηγεσίες των συνδικάτων θα έπρεπε ήδη να είχαν εξαγγείλει απεργιακές κινητοποιήσεις με αφορμή τα κλεισίματα εργοστασίων (Σόφτεξ, Σίσσερ Πάλκο κτλ.) και τις δολοφονίες εργαζομένων (Ολυμπιακό χωριό, Σωληνουργεία Κορίνθου κ.α.) και να προετοιμαζόντουσαν για γενική απεργία ενόψει της συνόδου κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη. Όμως δεν πρόκειται να το κάνουν. Γι’ αυτό μόνο οι πιο πρωτοπόροι αγωνιστές, οι εργαζόμενοι από τα κάτω και οι εργασιακοί χώροι που δεν ελέγχονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία θα μπορούσαν να επιβάλουν κάτι τέτοιο, ξεκινώντας καταρχήν από τους χώρους τους και στη συνέχεια ασκώντας εξαντλητική πίεση και στις κεντρικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Γιατί αν περιμένεις από τον Πολυζωγόπουλο και τον Παναγόπουλο…
