Tου Πάρη Μακρίδη
Στις 17 Δεκεμβρίου πέθανε ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ. Το θάνατό του ακολούθησαν μαζικές εκδηλώσεις (έτσι όπως έδειξαν τουλάχιστον τα ΜΜΕ της Β. Κορέας) «λύπης» και υστερίας, με πολίτες να προσκυνάνε ακόμα και τα σκαλοπάτια όπου φωτογραφήθηκε για τελευταία φορά ο αποθανών! Οι δυτικές δυνάμεις έσπευσαν να εκφράσουν την ανησυχία τους για τη διάδοχη κατάσταση, ελπίζοντας παράλληλα ότι ο νέος πρόεδρος της χώρας (και γιος του Κιμ Γιονγκ Ιλ) Κιμ Γιονγκ Ουν θα αποδειχτεί πιο μετριοπαθής από τον πατέρα του. Η μετάβαση στη «νέα» κατάσταση ήταν τελικά ομαλή καθώς ο στρατός έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο νέο ηγέτη της χώρας, με τους επικεφαλής του να δηλώνουν ότι θα τον υπερασπιστούν μέχρι θανάτου.
Η Β. Κορέα υφίσταται ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα από το 1953, όταν και έγινε η διχοτόμηση της κορεατικής χερσονήσου έπειτα από τριετή εμφύλιο πόλεμο. Το βόρειο τμήμα της έγινε «κομμουνιστικό» (αν μπορούσαμε να βάλουμε κι άλλα εισαγωγικά θα τα βάζαμε) με κεντρικό πολιτικό και οικονομικό δόγμα του το «τζούχε», την πολιτική της αυτάρκειας δηλαδή.
Η Β. Κορέα δεν είναι κομμουνιστική
Ποια είναι η σχέση της Β. Κορέας με το σοσιαλισμό όμως; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό ένα καθεστώς που η ηγεσία του αλλάζει χέρια με όρους οικογενειακής διαδοχής (πριν τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, πρόεδρος της χώρας ήταν ο πατέρας του!) και χωρίς ίχνος δημοκρατίας και συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων; Αυτές οι πρακτικές ακολουθούνται μόνο σε στυγνές δικτατορίες και στις κληρονομικές μοναρχίες! Πως συμβαδίζει με το σοσιαλισμό η πρωτοκαθεδρία του στρατού; Πως είναι σοσιαλισμός η πολιτική της υποτιθέμενης «αυτάρκειας», στο όνομα της οποίας προωθείται η απομόνωση της χώρας πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα η πλειοψηφία του πληθυσμού να καταδικάζεται στη φτώχεια ενώ μια μειοψηφία πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών και των παρατρεχάμενών τους πλουτίζει εις βάρος του; Το καθεστώς της Πιονγιανγκ μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί κομμουνιστικό. Τι είναι όμως;
Σοσιαλισμός και σταλινισμός
Ο Τρότσκι είχε αναλύσει τη φύση των καθεστώτων τύπου Σοβιετικής Ένωσης, χαρακτηρίζοντάς τα σταλινικά. Τα κράτη αυτά, μεταξύ των οποίων και η Β. Κορέα, απέχουν από τις ιδέες και την προοπτική του σοσιαλισμού εκατομμύρια έτη φωτός. Στα καθεστώτα αυτά μια μικρή μειοψηφία καπηλευόμενη όρους όπως «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός» εκμεταλλεύεται τον πλούτο που υπάρχει για να ζει πλουσιοπάροχα, καταδικάζοντας την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων στην ανέχεια. Προς όφελος του «σοσιαλισμού» πάντα. Και για να το πούμε απλά. Σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία δεν υπάρχει, δεν είναι σοσιαλισμός. Σοσιαλισμός χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στην εργατική τάξη στην χειραφέτησή της συμμετέχοντας στις διαδικασίες διοίκησης και κρατικής οργάνωσης δεν είναι σοσιαλισμός. Σοσιαλισμός χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους να ζουν αξιοπρεπώς, ανεβάζοντας συνεχώς το βιοτικό και πολιτιστικό τους επίπεδο, δεν υπάρχει. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας χώρας, σοσιαλισμός απομονωμένος και «αυτάρκης» δεν υπάρχει. Η ανθρωπότητα στο σύνολό της πρέπει να απελευθερωθεί από τα καπιταλιστικά δεσμά έτσι ώστε οι παγκόσμιες παραγωγικές και πολιτιστικές δυνάμεις να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν όχι για το κέρδος λίγων αλλά προς όφελος της ίδιας.
Η αντίδραση του ΚΚΕ
Αυτές τις απλές μαρξιστικές αλήθειες το ΚΚΕ δείχνει να μην τις κατανοεί. Και αυτό φαίνεται από το συλλυπητήριο γράμμα που έστειλε η ΚΕ του στο βορειοκορεάτικο καθεστώς. Σε αυτή «εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του Κόμματος Εργατών Κορέας, στην ηγεσία της ΛΔ Κορέας και στο λαό της για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, Γενικού Γραμματέα του Κόμματος Εργατών Κορέας» και ότι «στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κόμματος Εργατών Κορέας και του κορεάτικου λαού». Το ΚΚΕ δεν έχει μάθει τίποτα από την ιστορία. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού Μπλοκ απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αυτός ο «σοσιαλισμός» ήταν κάλπικος και απέτυχε. Το όραμα του ΚΚΕ για τη «Λαϊκή εξουσία» και το σοσιαλισμό είναι η επανάληψη επιλογών που η ίδια η ιστορία έχει καταδικάσει ανεπιστρεπτί.
Η πάλη για μια γνήσια σοσιαλιστική κοινωνία είναι τόσο αναγκαία όσο ποτέ. Και γι’ αυτό η επαναστατική Αριστερά πρέπει να αντλεί από τα διδάγματα του παρελθόντος και όχι να επανέρχεται σε αποτυχημένες συνταγές.
