Μία ημέρα πριν τις διακοπές του Πάσχα και ελάχιστες πριν από το ξεκίνημα των πανελλαδικών εξετάσεων η κυβέρνηση κατάθεσε ένα καταστρεπτικό για τη δημόσια Παιδεία νομοσχέδιο το οποίο οδηγεί σε 12.000 απολύσεις εκπαιδευτικών, αύξηση των ωρών εργασίας των υπολοίπων, συγχωνεύσεις σχολείων κοκ.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ φάνηκε να πιάνεται εξ’ απροόπτου. Κατέθεσε πρόταση για επαναλαμβανόμενες απεργίες, δηλαδή για απεργία διαρκείας, μέσα στις εξετάσεις, με διαφωνία του ΚΚΕ το οποίο πρότεινε μία 48ωρη. Το θέμα πήγε προς ψήφιση στης γενικές συνελεύσεις των καθηγητών οι οποίες ήταν εξαιρετικά μαζικές – σε μερικές περιπτώσεις έφτασαν και το 80% συμμετοχής. Ο κλάδος ψήφισε με πολύ ψηλά ποσοστά, 92% των ΕΛΜΕ, υπέρ της απεργίας. Όμως η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΝΔ, ΠΑΣΚ – ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΕΚ – ΣΥΡΙΖΑ) αποφάσισε να ακυρώσει την απόφαση των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ κρίνοντας πως δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις.
Η απόφαση σόκαρε τη βάση των εκπαιδευτικών. Αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν ήθελε να γίνει απεργία γιατί το πρότεινε στις γενικές συνελεύσεις των καθηγητών; Και από που αντλεί το δικαίωμα η ηγεσία να ακυρώσει τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων – κάτι αντιδημοκρατικό στην ουσία και στον τύπο καθώς επίσης και αντικαταστατικό;
Σόκαρε όμως και το σύνολο της Αριστεράς: ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ πήραν θέση ενάντια στις αποφάσεις των συνελεύσεων αδιαφορώντας για την ψήφο της βάσης των εκπαιδευτικών!
ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ – τα αναμενόμενα
Ήταν αναμενόμενο ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ να μεθοδεύσουν «αναστολή» της απεργίας των καθηγητών. Αυτή είναι η δουλειά των κυβερνητικών παρατάξεων στα σωματεία, τις Ομοσπονδίες και Συνομοσπονδίες. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Ν. Παπαχρήστος (ΔΑΚΕ) είχε μάλιστα προδιαγράψει από τις 10/5 τη στάση που θα κράταγε όταν η κατάσταση θα οδηγούνταν σε πραγματική (και όχι απλά λεκτική) σύγκρουση με την κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι:
«Εάν η κυβέρνηση προχωρήσει στην επιστράτευση, εμείς θα γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά …»[1].
Επιστρατεύστε μας λοιπόν, για να πουλήσουμε τον αγώνα αξιοπρεπώς…
Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η στάση των ηγεσιών των συνδικαλιστικών παρατάξεων που πρόσκεινται στα δυο κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Άδειασμα του αγώνα από την ηγεσία του ΚΚΕ
Η ηγεσία του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) ξεκαθάρισε την απεργοσπαστική της θέση από την αρχή. Στο νομοσχέδιο που επιβάλλει απολύσεις 12.000 αναπληρωτών καθηγητών, αύξηση του ωραρίου του καθηγητών κατά 2 ώρες κ.α. και κυρίως στην προληπτική επιστράτευση του κλάδου, αντέταξε μια 48ωρη απεργία (η οποία αρχικά δεν «έπιανε» καν την πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων, Παρασκευή 17/5).
Ο Ν. Σοφιανός, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ, σε συνέντευξή του στο Μέγκα στις 8/5, δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνεία της θέσης του κόμματος. Το ΚΚΕ είναι ενάντια στην απεργία μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Τα επιχειρήματα, δανεισμένα από το οπλοστάσιο του αντιπάλου, περιλάμβαναν και το ότι:
«η απεργία δημιουργεί πρόβλημα στις εξετάσεις των παιδιών της εργατικής λαϊκής οικογένειας που έδωσε τόσα για να μπορέσει να μπουν τα παιδιά της στο πανεπιστήμιο».
Σε όσους συμμετείχαν στο φοιτητικό κίνημα του 2006, αλλά και στην προσπάθεια για τη δημιουργία φοιτητικού κινήματος το φθινόπωρο του 2011 δεν προκαλεί καμία έκπληξη η χρήση του παραπάνω επιχειρήματος από το ΚΚΕ. Το Μάη του 2006, όταν ξεκινούσε το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στο νόμο-πλαίσιο (νόμος Γιαννάκου) και ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ΠΚΣ (παράταξη του ΚΚΕ στα ΑΕΙ και ΤΕΙ) καταψήφιζε στις γενικές συνελεύσεις τις προτάσεις για κατάληψη στις σχολές με το επιχείρημα ότι τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών δεν έχουν την πολυτέλεια να χάνουν εξάμηνα. Χρειάστηκε να περάσουν 5 βδομάδες από την έναρξη του κινήματος και οι καταλήψεις να ξεπεράσουν τις 150 πανελλαδικά για να κάνει η ΠΚΣ στροφή 180ο (συγκεκριμένα στις 5/6/2006) και να αρχίσει να καλεί σε 5ήμερες καταλήψεις – αλλά και σε δικό της, ταυτόχρονα, διασπαστικό συντονιστικό (γιατί όπως είναι γνωστό κανείς άλλος δεν έχει την απαιτούμενη αγωνιστικότητα…)!
Ίδια παραμένουν και τα υπόλοιπα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιήθηκαν από την ηγεσία του ΚΚΕ, ότι δήθεν το κίνημα δεν ώριμο, «ο κλάδος δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί στην λογική πάση θυσία»[2] κ.α. Με δυο λόγια, ο κλάδος δεν περνούσε το «τεστ» ταξικότητας και «ιδεολογικοπολιτικού» επιπέδου που έχει θέσει το ΚΚΕ για να στηρίξει μια απεργία διαρκείας, διότι, αν το περνούσε θα έπρεπε να είχε ηγεσία το ΠΑΜΕ… Ας επιστρέψουμε όμως στο 2013…
Η κυβέρνηση έφερε ένα καταστρεπτικό για τη δημόσια παιδεία νομοσχέδιο λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι καθηγητές, κατά την άποψη της ηγεσίας του ΚΚΕ, πότε πρέπει να κινητοποιηθούν για να το αποτρέψουν; Κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών όταν δεν διαθέτουν κανένα ουσιαστικό μέσο πίεσης; Ή το Σεπτέμβρη όταν οι 12.000 απολύσεις, οι συγχωνεύσεις σχολείων (που επιφέρουν άλλες απολύσεις) κοκ έχουν γίνει πραγματικότητα και ο κλάδος νιώθει ήδη ηττημένος;
Φέρνοντας το νομοσχέδιο «πάνω» στις πανελλαδικές εξετάσεις η κυβέρνηση έπαιρνε και την πλήρη ευθύνη για τη σύγκρουση αυτή την περίοδο. Αυτό όφειλε να προτάξει η ηγεσία του ΚΚΕ και να ξεκινήσει μια εκστρατεία υπεράσπισης των καθηγητών στην κοινωνία, αντί να συνταχτεί με τη λογική του κατεστημένου. Μια λογική που τελικά θεωρεί πιο σημαντικό να μην αναβληθούν οι εξετάσεις για μερικές βδομάδες από την απόλυση χιλιάδων εκπαιδευτικών, το κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων, τις τάξεις των 30 και πλέον μαθητών κοκ.
Αξίζει πάντως να σημειώσουμε ότι τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ προσπάθησαν να αλλάξουν πολλοί αγωνιστές της βάσης του κόμματος.
Άδειασμα και από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε τα αιτήματα των καθηγητών, καταδίκασε το νομοσχέδιο, καταδίκασε την επιστράτευση… δεν στήριξε όμως την πρόταση (αρχικά) και την απόφαση (στη συνέχεια) των καθηγητών για αγώνα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να πάρει καθαρή θέση υπέρ της 5ήμερης απεργίας (στην ουσία απεργία διαρκείας) των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές. Και όφειλε να πάει ακόμα παραπέρα. Όφειλε να καλέσει τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ – οι οποίοι είναι πλέον όλοι υποψήφιοι προς απόλυση – να συνταχτούν με τους καθηγητές και να προχωρήσουν σε ένα συντονισμένο αγώνα με διάρκεια και με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών της. Οι καθηγητές ήταν οργισμένοι και αποφασισμένοι. Οι εργαζόμενοι στις υπόλοιπες υπηρεσίες του Δημοσίου, των ΟΤΑ, των ΔΕΚΟ, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν για να βάλουν φρένο στον κατήφορο. Αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «έδινε το σύνθημα» θα βρισκόμασταν εν μέσω ενός μεγαλειώδους κινήματος με μεγάλες πιθανότητες νίκης επί της κυβέρνησης.
«Δεν μπορεί ένα πολιτικό κόμμα να πει στους καθηγητές τι να κάνουν»,
λένε μια σειρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, αν μπορούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπορεί; Τα τρία κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση έλεγαν στους καθηγητές καθαρά και ξάστερα: «μην κάνετε απεργία στις πανελλαδικές». Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έπαιρνε δημόσια καθαρή θέση – έμμεσα αλλά καθαρά αρνιόταν δηλαδή να στηρίξει πολιτικά την απεργία.
Αν η Αριστερά, δεν μπορεί να προτείνει καθαρά και ξάστερα αγώνες (όχι γενικά, αλλά συγκεκριμένα και την ώρα που αυτοί πρέπει να δοθούν) αν δεν μπορεί να στηρίξει καθαρά και ξάστερα ειλημμένες αποφάσεις των εργαζομένων για αγώνα (στη συγκεκριμένη περίπτωση την απόφαση του 92% των ΕΛΜΕ υπέρ της 5ήμερης απεργίας την πρώτη βδομάδα των πανελλαδικών) αν δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά το κίνημα να σταθεί στα πόδια του και να δώσει τη μάχη με αξιώσεις, τότε ποιος είναι ο ρόλος της; Να περιμένει να πέσει η διακυβέρνηση της χώρας στα πόδια της σαν σάπιο φρούτο; Γιατί η ωρίμανση έχει παρέλθει προ πολλού…
Η στάση της ΣΥΝΕΚ
Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κεντρικά δεν στήριξε πολιτικά την πρόταση για αγώνα, δεν μειώνει τις ευθύνες της ηγεσίας της ΣΥΝΕΚ, παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, για το ξεπούλημα του αγώνα.
Το πρωί της Τετάρτης 15/5 το 92% των ΕΛΜΕ είχε ψηφίσει υπέρ της πρότασης για απεργία στις 17/5 και στις 20-24/5. Η πρόταση αυτή είχε κατατεθεί στις ΕΛΜΕ από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ: ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (παράταξη όπου συμμετέχουν εκπαιδευτικοί της ριζοσπαστικής αριστεράς από διάφορους χώρους) – όλους πλην του ΚΚΕ δηλαδή.
Οι συνελεύσεις που πήραν την παραπάνω απόφαση ήταν πολύ μαζικές. Συνολικά συμμετείχαν πάνω από 20.000 εκπαιδευτικοί, η απόφαση υπέρ της απεργίας διαρκείας συγκέντρωσε σε πολλές ΕΛΜΕ συντριπτικά ποσοστά, ενώ μια σειρά ΕΛΜΕ (π.χ. Χανίων, Λάρισας, Γ Αθήνας) προχώρησαν παραπέρα σε ψήφιση προτάσεων-μέτρων για τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να σπάσει η επιστράτευση στην πράξη.
Ωστόσο, στη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ που έγινε στις 15/5 για να μεταφερθούν οι αποφάσεις των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ και οργανωθεί το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ πήραν μια απόφαση που τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια των εκπαιδευτικών που είχαν ψηφίσει υπέρ του αγώνα. Συντάχτηκαν με την ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚ και έβαλαν σε ψηφοφορία το ερώτημα:
«αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την υλοποίηση της απόφασης των συνελεύσεων για την απεργία από την Παρασκευή 15/5».
Μάλιστα η πρόταση αυτή εκφωνήθηκε από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ και γ.γ. της ομοσπονδίας Θ. Κοτσιφάκη.
Όμως,
«Υποχρέωση των προέδρων των ΕΛΜΕ στη Γ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι να μεταφέρουν τους προβληματισμούς και τις προτάσεις που διατυπώθηκαν στις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ, αλλά να ψηφίσουν ΜΟΝΟ εκείνες τις προτάσεις των ΕΛΜΕ τους, που έχουν ήδη υπερψηφιστεί. Οποιαδήποτε άλλη πρόταση που δεν ψηφίστηκε στη συνέλευση της ΕΛΜΕ δεν έχουν την εξουσιοδότηση να την ψηφίσουν.»
(Γιαννάτου Κική Β’ ΕΛΜΕ Έβρου[3])
ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΚ, έθεσαν το παραπάνω ερώτημα σε ψηφοφορία πραξικοπηματικά και παραβαίνοντας το καταστατικό της Ομοσπονδίας. Σ’ αυτό το ερώτημα 56 πρόεδροι ΕΛΜΕ ψήφισαν «λευκό» (πολλοί από αυτούς στη λογική ότι δεν έχουν εξουσιοδότηση από τις ΕΛΜΕ τους για να τοποθετηθούν σε κάτι διαφορετικό από αυτά που αποφασίστηκαν στις συνελεύσεις) 9 ψήφισαν «κατά» (της απεργίας) και 18 «υπέρ».
Στη συνέχεια ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΚ «πρόσθεσαν» τα «λευκά» με τα «κατά» και ανακοίνωσαν αναστολή της απεργίας!
Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα…
«Οι καθηγητές ήξεραν ότι δεν θα γίνει απεργία λόγω της επιστράτευσης και ψήφιζαν συμβολικά» λένε μια σειρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του ΚΚΕ και άλλων) για να δικαιολογήσουν τη στάση της ηγεσίας της ΣΥΝΕΚ.
Ωστόσο δεν είναι δυνατόν 20.000 και πλέον εργαζόμενοι να κινητοποιούνται για λόγους συμβολισμού…! Δεν είναι δυνατόν 20.000 εργαζόμενοι να συμμετέχουν σε συνελεύσεις και να ψηφίζουν μαζικά υπέρ μιας απεργίας διαρκείας για να κοροϊδέψουν …τον εαυτό τους! Τέτοιες ερμηνείες είναι εξαιρετικά υποτιμητικές για έναν κλάδο τόσο μαχητικό όσο είναι οι εκπαιδευτικοί.
Η συνείδηση ενός χώρου που ετοιμάζεται για μάχη δεν είναι ποτέ ενιαία. Υπάρχουν αυτοί που είναι έτοιμοι για σύγκρουση γιατί έχουν την κατανόηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βάλουν φρένο στην πορεία προς το γκρεμό. Υπάρχουν οι πιο φοβισμένοι που παίρνουν θάρρος από τη μαζικότητα μιας κινητοποίησης. Υπάρχουν και αυτοί που ψηφίζουν υπέρ μιας απεργίας, έχοντας στο μυαλό τους από την αρχή ότι θα είναι οι πρώτοι που θα πάνε πίσω για δουλειά αν τα πράγματα «ζορίσουν». Υπάρχουν χίλια δυο επίπεδα συνείδησης και πολλές αμφιταλαντεύσεις σ’ έναν κλάδο που βρίσκεται μπροστά σε μια απόφαση για αγώνα. Η ύπαρξη διαφορετικών επιπέδων στη συνείδηση δεν σημαίνει όμως ότι ο κλάδος αυτός δεν μπορεί να προχωρήσει σε αγώνα, ούτε ότι η ψήφος του έχει «συμβολικό» περιεχόμενο. Την ίδια στιγμή πρέπει να πούμε ότι οι συνειδήσεις προχωρούν, σφυρηλατούνται και ατσαλώνονται μέσα στους αγώνες και καθήκον της Αριστεράς είναι να συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση και όχι να «θάβει» έναν κλάδο θεωρώντας πως «άλλα ψηφίζει και άλλα θέλει».
Ένα άλλο «επιχείρημα» που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την αναστολή της απεργίας είναι πως η ΟΛΜΕ δεν μπορούσε να προχωρήσει όντας επιστρατευμένη από τη στιγμή που δεν είχε την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ – από τη στιγμή δηλαδή που η ΑΔΕΔΥ δεν κάλεσε απεργία σε όλο το Δημόσιο.
Αν αυτό το «επιχείρημα» γίνει αποδεκτό, τότε η Αριστερά οδηγείται σε μια θέση που λέει ότι κανένας αγώνας δεν μπορεί νικήσει. Όλοι οι μεγάλοι κλάδοι που κατεβαίνουν σε απεργία επιστρατεύονται από την κυβέρνηση – παράνομα και αντισυνταγματικά, ωστόσο επιστρατεύονται. Στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ βρίσκονται μικρογραφίες της κυβέρνησης. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να καλέσουν σε κινητοποιήσεις που θα στηρίζουν και θα καλύπτουν επιστρατευμένους κλάδους. Αυτό είναι γνωστό σε όλους και στην προκειμένη περίπτωση κανείς δεν περίμενε πως η ΑΔΕΔΥ θα καλούσε σε οποιαδήποτε κινητοποίηση που θα ενθάρρυνε την εκπαιδευτική κοινότητα να προχωρήσει σε αγώνα.
Με αυτά τα δεδομένα οι μεγάλοι κλάδοι έχουν δυο επιλογές: ή παραδέχονται πως την επόμενη περίοδο δεν θα μπουν σε κανένα αγώνα με προοπτική νίκης, ή επιλέγουν να μπουν μπροστά, να απαντήσουν στην επιστράτευση με μαζική ανυπακοή. Γιατί οφείλουν να ξέρουν και να επενδύουν στο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να απολύσει και να φυλακίσει έναν ολόκληρο κλάδο όταν αυτός κινείται συντεταγμένα και αποφασισμένα. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση να αναλάβουν οι ίδιοι να καλέσουν σε κοινό μέτωπο άλλα μαχητικά σωματεία και Ομοσπονδίες. Οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επέλεξαν μέσα από τις συνελεύσεις τους το δεύτερο. Οι ηγεσίες τους επέλεξαν να τους προδώσουν.
Το ΠΑΜΕ «εξήγησε» πως η απόφαση που πήραν ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ για αναστολή της απεργίας παρά τις αποφάσεις των συνελεύσεων, αποτελεί δικαίωση της δικής του θέση. Ονομάζει δηλαδή «δικαίωση» της θέσης του την προδοσία της ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ…
Και στο τέλος… φταίνε οι «Παρεμβάσεις»…
Οι «δικαιολογίες» μιας σειράς στελεχών της Αριστεράς τελειώνουν με επίθεση στις Παρεμβάσεις.
«Δεν είχαν σχέδιο για τον αγώνα» λένε πολλοί. Λες και ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ είχαν κάποιο σχέδιο… Μπορεί οι «Παρεμβάσεις» να μην είχαν σχέδιο, όπως δεν είχαν και οι υπόλοιποι, μπορεί να είχαν πολλές και σημαντικές αδυναμίες, ωστόσο δεν ψήφισαν την ακύρωση των αποφάσεων των συνελεύσεων των ΕΛΜΕ συμμετέχοντας στη πρόταση και τη διεξαγωγή μιας μεθοδευμένης ψηφοφορίας που στόχευε στην «αναστολή» της απεργίας.
Όταν δε η κατάσταση φαινόταν να οδηγείται σε αδιέξοδο, καθώς μπροστά στο ερώτημα αν είναι ο κλάδος έτοιμος για απεργία διαρκείας η συνέλευση των προέδρων φαινόταν να παραλύει, με τις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ να προτείνουν αναστολή και το ΠΑΜΕ να νίπτει «δικαιωμένο» τας χείρας του, οι «Παρεμβάσεις» πρότειναν 500 συνδικαλιστές, οι εκλεγμένοι από την ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ να μπουν μπροστά στον αγώνα, να δώσουν το παράδειγμα, σε μια τελευταία προσπάθεια να διασωθεί η μάχη. Η πρόταση αυτή μπορεί να κριθεί σαν επαρκής ή ανεπαρκής ανάλογα με την ανάλυση του καθενός. Και κατά τη γνώμη μας είναι «προβληματική» – ενδεικτική ενός αδιεξόδου και μιας ανεπαρκούς επεξεργασίας ενός ολοκληρωμένου σχεδίου μάχης. Είναι όμως μια πρόταση που αφορά πως θα μπορέσει ο κλάδος να δώσει μάχη, να μην καταθέσει τα όπλα, να μην ποδοπατηθεί η απόφαση του 92% των ΕΛΜΕ – δεν είναι μια πρόταση ξεπουλήματος.
Μια χαμένη ευκαιρία – χρειάζεται να βγουν συμπεράσματα
Αν στις επόμενες συνελεύσεις και επόμενες κινητοποιήσεις η συμμετοχή των εκπαιδευτικών είναι περιορισμένη, ας μην αναρωτηθούν οι ηγεσίες της Αριστεράς τι φταίει – δεν θα έχουν παρά να κοιτάξουν στον καθρέφτη για να πάρουν την απάντηση. Για να συνέλθει ένας κλάδος από το ξεπούλημα όχι μόνο των συνήθων υπόπτων αλλά και των αριστερών ηγεσιών μπορεί να χρειαστεί χρόνος. Και πάνω από όλα θα χρειαστεί να αναδείξει νέες ηγεσίες και νέους συσχετισμούς.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών που δεν πρόλαβε να δοθεί δεν αποτελεί όμως μόνο πλήγμα για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, αλλά μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για το εργατικό κίνημα και την κοινωνία να μπουν σε αντεπίθεση ενάντια στη λαίλαπα της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού και των ατέλειωτων μνημονίων.
Κάποια τμήματα της Αριστεράς προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα και μιλούν για την ανάγκη αυτοκριτικής. Μιλάμε βέβαια για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και των Παρεμβάσεων γιατί στο ΚΚΕ αυτά τα πράγματα «δεν υπάρχουν». Σ’ αυτή τη φάση αυτό είναι και το μόνο ελπιδοφόρο: το να καταφέρει το πιο καλό κομμάτι των συνδικαλιστών και οι πιο προχωρημένοι αγωνιστές της βάσης να βγάλουν συμπεράσματα για τους επόμενους γύρους μαχών, που αναπόφευκτα θα έρθουν.
