6 μήνες μετά την κατάληψη του Ιράκ κι ο πιο δύσπιστος ακόμα μπορεί να πειστεί ότι η ιμπεριαλιστική επίθεση των ΗΠΑ δεν είχε καμιά σχέση ούτε με την εξάλειψη των όπλων μαζικής καταστροφής (που δεν βρέθηκαν…), ούτε βέβαια με την "απελευθέρωση" του Ιρακινού λαού…
Χάος στο Ιράκ
Οι προσδοκίες του Μπους ότι ο Ιρακινός λαός θα έβλεπε τους ιμπεριαλιστές σαν "απελευθερωτές", έχει πέσει στο κενό από την ίδια την πραγματικότητα:
-Καθημερινά υπάρχουν 13 με 15 επιθέσεις, κατά μέσο όρο, ενάντια σε μονάδες των στρατευμάτων κατοχής
-58,5% του Ιρακινού πληθυσμού- σύμφωνα με δημοσκοπήσεις- δηλώνει πως δε θέλει καμιά βοήθεια από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, ενώ το 65,5% δηλώνει πως τα αμερικανο-βρετανικά στρατεύματα είναι στρατεύματα κατοχής και απαιτεί να απομακρυνθούν.
Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν ότι ανάμεσα στις μάζες του Ιρακινού λαού υπάρχει μίσος για τις ΗΠΑ και το καθεστώς που έχουν επιβάλει. Μίσος, που εκδηλώνεται με βομβιστικές επιθέσεις, σαμποτάζ, μαζικές διαδηλώσεις. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν οι Ιρακινές μάζες ζουν κάτω από συνθήκες φτώχειας, απόλυτης εξαθλίωσης και με μια οικονομία πλήρως διαλυμένη; Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η δημοκρατία και η ελευθερία made in USA, επιβάλλεται με τα όπλα, ενώ την ίδια στιγμή οι διάφοροι φύλαρχοι και οι θρησκευτικοί ηγέτες ερίζουν για τη μοιρασιά της εξουσίας;
Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που στα επιτελεία της Αμερικανικής κυβέρνησης επικρατεί απαισιοδοξία και που η κατοχική κυβέρνηση αναγκάζεται να αναστείλει τα σχέδιά της για την προώθηση νεοφιλελεύθερων μέτρων (π.χ. η αναβολή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εταιρίας πετρελαίου).
Κρίση στις ΗΠΑ
Το κλίμα δεν είναι ιδιαίτερα καλύτερο και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών χωρών, δηλαδή των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας.
Η μη εξεύρεση όπλων μαζικής καταστροφής και οι υπέρογκες δαπάνες για την συντήρηση των δυνάμεων κατοχής, δημιουργούν κλίμα αμφιβολίας όσον αφορά τα κίνητρα της επίθεσης αλλά και κλίμα δυσαρέσκειας απέναντι στις κυβερνήσεις των Μπους και Μπλερ. Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι η δημοτικότητα του Τζ.Μπους έχει πέσει κάτω απ’ τα επίπεδα της προ 11ης Σεπτεμβρίου εποχής (50%) δυσκολεύοντας το δρόμο προς την επανεκλογή του. Ενώ στην Αγγλία το ποσοστό του Εργατικού Κόμματος συρρικνώνεται διαρκώς προς όφελος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών που είχαν κρατήσει μια "αντιπολεμική" στάση και η δημοτικότητα του Μπους κατρακυλάει (35%).
Η κατάσταση είναι ακόμα πιο εκρηκτική ανάμεσα στις οικογένειες αυτών που συμμετέχουν στις δυνάμεις κατοχής. Κι εδώ οι προσδοκίες των κυβερνητικών και στρατιωτικών επιτελείων ότι η στρατιωτική δύναμη θα μειώνονταν στις 30.000 μέχρι το Σεπτέμβρη, έχουν πέσει στο κενό. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 130.000 στρατιώτες στο Ιράκ και πάνω από 40.000 στο Κουβέιτ, ενώ χρειάζονται για τις απολύτως άμεσες ανάγκες ακόμα 15.000 στρατιώτες.
Παρέμβαση Ο.Η.Ε.: Μια άλλη κατοχή είναι εφικτή;
Η παραπάνω ζοφερή κατάσταση υποχρεώνει τον Μπους και τον Μπλερ να αναζητούν συμμάχους ώστε να αποσπάσουν ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το οποίο θα εμπλέκουν κι άλλες δυνάμεις στην κατοχή. Αυτό αποτελεί μια μεγάλη υποχώρηση της κυβέρνησης Μπους, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι μόλις τον περασμένο Μάρτη, ηγετικά στελέχη του Αμερικανικού Πενταγώνου δήλωναν πως "μαζί με το Σαντάμ, ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε με τον Ο.Η.Ε.".
Παρ’ όλα αυτά, οι άλλες μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν διάθεση να υποστηρίξουν τις ΗΠΑ Κι αυτό γιατί δεν είναι διατεθειμένες να αντιμετωπίσουν την οργή της κοινής γνώμης στο εσωτερικό τους που παραμένει ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή, ενώ την ίδια στιγμή κάποιες απ’ τις χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας (Γαλλία, Γερμανία), ζητούν από τις ΗΠΑ να σταματήσουν να κρατούν τον απόλυτο έλεγχο στις δυνάμεις κατοχής, παραχώρηση που ο Μπους δεν είναι έτοιμος να κάνει.
Αλλά ακόμη κι αν ο Ο.Η.Ε. έστελνε "ειρηνευτική αποστολή", αυτό δε θα άλλαζε επί της ουσίας την κατάσταση. Παρ’ όλες τις αυταπάτες που υπάρχουν διεθνώς – και στην αριστερά – για το κύρος του Ο.Η.Ε. και παρ’ όλες τις ελπίδες μεγάλης μερίδας του Ιρακινού λαού από τυχόν παρέμβασή του, η αλήθεια είναι ότι η μόνη αλλαγή θα είχε να κάνει με την σύνθεση των δυνάμεων κατοχής.
Σε καμία περίπτωση δε θα είχε να κάνει με τον εκδημοκρατισμό της χώρας και τη βελτίωση της ζωής του ιρακινού λαού.
