Η συνδικαλιστική κίνηση «Ανεξάρτητη Παρέμβαση» στο χώρο των μπλε λεωφορείων στην Αθήνα έκδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση σχετικά με τους 280 απολυμένους εργαζόμενους στο Μετρό το 2010 τη στιγμή που σήμερα το Μετρό επεκτείνεται, οι ανάγκες μεγαλώνουν και οι υπάρχοντες εργαζόμενοι δουλεύουν ρεπό και υπερωρίες.
Το δίκτυο του Μετρό μεγαλώνει, ο αριθμός των εργαζομένων μειώνεται.
Επαναπρόσληψη των 280 απολυμένων τώρα!
To 2010 η κυβέρνηση του ΓΑΠ προχώρησε σε απολύσεις 280 εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Η δικαιολογία της κυβέρνησης τότε ήταν πως οι 280 εργαζόμενοι είχαν προσληφθεί παράνομα και με κριτήρια κομματικά. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος πρόσληψής τους δεν διέφερε σε τίποτα από αυτόν των άλλων εργαζομένων. Αυτό που διέφερε ήταν ο χρόνος πρόσληψής τους. Είχαν προσληφθεί επί ΝΔ…
Τρία χρόνια αργότερα, αυτά τα γεγονότα είναι «περασμένα – ξεχασμένα» για τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού, τα οποία έβαλαν τις παλιές «έχθρες» πίσω τους και συνεταιρίστηκαν για να σώσουν (αλίμονό μας) τη χώρα (δηλαδή τις καρέκλες, τα προνόμια και τα πλούτη τους).
Τρία χρόνια αργότερα οι απολυμένοι συνάδελφοί μας, παραμένουν θύματα των παιχνιδιών του πάλαι ποτέ δικομματισμού.
Οι συνάδελφοι μας συνεχίζουν να διεκδικούν την επιστροφή τους στην εργασία μέσω κινητοποιήσεων (καταλήψεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κ.α.) οι οποίες στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων στηρίζονται και από το Σ.Ε.Λ.Μ.Α. (Σωματείο Εργαζομένων στη Λειτουργία του Μετρό Αθήνας). Και δυστυχώς συνεχίζουν να εισπράττουν τα ίδια ψεύτικα λόγια, τις ίδιες ψεύτικες υποσχέσεις από τους κυβερνητικούς εταίρους που ευθύνονται για την κατάσταση.
Χορτάσαμε από χτυπήματα στην πλάτη, από λόγια συμπαράστασης και συμπόνιας, λένε οι απολυμένοι του Μετρό. Τέρμα τα λόγια! Τη ΔΕΗ την πληρώνεις με ευρώ! Το ίδιο και το νερό! Και το ψυγείο δεν γεμίζει με τα παχιά λόγια και με υποσχέσεις. Κι’ εκεί χρήματα χρειάζονται, όχι κροκοδείλια δάκρυα.
Το Σάββατο 6/4/2013 ανοίγουν δυο νέοι σταθμοί του Μετρό. Το δίκτυο μεγαλώνει, ο αριθμός των εργαζομένων μειώνεται. Τώρα θα φανούν πιο καθαρά και τα μεγάλα κενά που άφησε πίσω της η απόλυση των 280 συναδέλφων. Κενά στην λειτουργία του Μετρό και την εξυπηρέτηση των επιβατών, κενά και στην ασφάλεια…
Η διοίκηση, με τη βοήθεια που της προσφέρουν τα παπαγαλάκια της, προσπαθεί να καλύψει αυτά τα κενά προσφέροντας, ακόμα και επιβάλλοντας όποτε χρειάζεται, στους εναπομείναντες εργαζόμενους να δουλεύουν υπερωρίες και ρεπό. Και βέβαια δεν λείπουν και οι απειλές σε όσους αρνηθούν να το κάνουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Οι περικοπές είναι μεγάλες, η τρομοκρατία που μας ασκούν μεγαλύτερη, το ίδιο και ο φόβος… Το δικό μας όπλο απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι οι αγώνες μας και η αλληλεγγύη του ενός απέναντι στον άλλον. Κι’ αν οι αγώνες μας, περνούν μια φάση «κοιλιάς», αν χρειάζεται χρόνος για να ανασυνταχτούμε και να προχωρήσουμε σε νέες μάχες, δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο για την αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνουμε μεταξύ μας.
Καλούμε τους εργαζόμενους του Μετρό να αρνηθούν να δουλεύουν ρεπό και υπερωρίες (πέραν των υπερωριών που είναι νομικά υποχρεωμένοι) και παράλληλα να συνεχίσουν να επαναλαμβάνουν δημόσια και σε κάθε ευκαιρία το δίκαιο αίτημα για επαναπρόσληψη των 280 απολυμένων του 2010, για να καλυφθούν τα κενά στη λειτουργία του ΜΕΤΡΟ. Αυτή είναι άλλωστε και η πάγια θέση του ΣΕΛΜΑ. Αυτή τη θέση δεν μπορεί παρά να στηρίζει κάθε αγωνιστής και κάθε αγωνιστικό σωματείο.
Τέλος, αξίζει να κρατήσουμε στο μυαλό μας τα εξής.
Πρώτον, ότι πολλοί απολυμένοι του ΜΕΤΡΟ συνεχίζουν ακόμα και μετά από 3 χρόνια να βρίσκονται δίπλα στους εν ενεργεία εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ κάθε φορά που υπάρχει αγώνας, είτε είναι απεργία, είτε κατάληψη, είτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Αυτή είναι πραγματική ταξική και συναδελφική αλληλεγγύη. Αυτή την αλληλεγγύη χρειάζεται τώρα να εισπράξουν και οι ίδιοι από την πλευρά των εν ενεργεία εργαζομένων (όπως είχαν εισπράξει άλλωστε και παλιότερα).
Δεύτερο, ότι η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας, ως συγκοινωνιακός κλάδος, είναι πολύ δύσκολη. Ο ΟΣΕ μπαίνει σε τροχιά πλήρους ιδιωτικοποίησης. Επόμενος στη σειρά θα είναι ο προαστιακός, σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ποιο συγκοινωνιακό μέσο θα ακολουθήσει… Ιδιωτικοποίηση σημαίνει (αργά η γρήγορα) νέες μειώσεις μισθών και «μειώσεις προσωπικού», δηλαδή νέες απολύσεις.
Τρίτο και τελευταίο, ότι ένας βασικός (ίσως ο πιο βασικός) λόγος που τα τελευταία χρόνια χάνουμε τις περισσότερες από τις μάχες που δίνουμε είναι γιατί είμαστε διασπασμένοι και χωρισμένοι. Χωρισμένοι σε εργαζομένους ΟΣΥ και ΣΤΑΣΥ, σε εργαζομένους ΔΕΚΟ και εργαζομένους Δημοσίου, σε Δημόσιους και Ιδιωτικούς υπαλλήλους, σε εργαζόμενους και απολυμένους / άνεργους κοκ. Ανάμεσα στις γραμμές των εργαζομένων υπάρχουν συνδικαλιστικές ηγεσίες που καλλιεργούν τη διάσπαση και τους διαχωρισμούς. Καλλιεργούν την απογοήτευση και τον ατομισμό.
Χρειάζεται να ξεπεράσουμε αυτές τις λογικές κι’ αυτές τις ηγεσίες, να συντονιστούμε και να προχωρήσουμε σε αγώνες που θα έχουν προοπτική νίκης, σε αγώνες που θα δημιουργούν αισιόδοξο μέλλον για εμάς και για τις οικογένειές μας.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ
ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΑΣΑ
4 Απρίλη 2013
