Μόλις ένα μήνα μετά το θάνατο του Τσάβεζ και αντιμέτωπη με τις μεθαυριανές προεδρικές εκλογές, η κοινωνία της Βενεζουέλας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πολιτική πόλωση των τελευταίων χρόνων.
Της Gabriela Sanchez,
Socialismo Revolucionario (τμήμα της CWI στη Βενεζουέλα)
Μετάφραση – επιμέλεια Ελένη Παλαιολόγου
Μπορεί αυτή η εκλογική περίοδος να είναι η συντομότερη στην ιστορία της Βενεζουέλας, παρόλα αυτά, αυτές οι δέκα μέρες της επίσημης προεκλογικής εκστρατείας έχουν ξεπεράσει κατά πολύ σε ένταση όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο υποψήφιος της Δεξιάς, Ενρίκε Καπρίλες, και ο «Μπολιβαριανός» υποψήφιος και διάδοχος του Τσάβεζ, Νίκολας Μαδούρο, χρησιμοποιούν καθημερινά σκληρή γλώσσα και κατηγορίες για απάτη και συνωμοσία, ενώ τα μέσα ενημέρωσης ενισχύουν την πόλωση, καθώς οι δύο υποψήφιοι ταξιδεύουν στη χώρα για να μιλήσουν μπροστά σε τεράστιες συγκεντρώσεις κόσμου.
Ο Καπρίλες, ο υποψήφιος της δεξιάς συμμαχίας ενάντια στο κόμμα του Τσάβεζ, προσπαθεί να παρουσιάσει ένα φιλολαϊκό προφίλ, και να προβάλει τον εαυτό του σαν υπερασπιστή των φτωχών και της εργατικής τάξης. Χαρακτηρίζει συχνά τον εαυτό του «προοδευτικό» και δηλώνει ότι αν εκλεγεί θα εκπροσωπεί τους πάντες, αλλά κυρίως τους «φτωχούς». Ένα από τα βασικά συνθήματα της εκστρατείας του είναι το «Είμαστε όλοι Βενεζουελάνοι» .
Και ενώ επί εβδομάδες έλεγε στους υποστηρικτές του ότι δεν έχουν πιθανότητες να κερδίσουν αυτές τις εκλογές, ο Καπρίλες, στην τελευταία συγκέντρωση του στο Καράκας, άλλαξε τακτική και ανακοίνωσε στις εκατοντάδες χιλιάδες που είχαν μαζευτεί ότι μαζί μπορούν να νικήσουν, και ότι τελικά είναι σε θέση να πει ότι αυτή η μάχη θα κερδηθεί. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι παρά το γεγονός ότι η δεξιά κατάφερε να κερδίσει σημαντική υποστήριξη, παραμένει απίθανο να εξασφαλίσει τη νίκη στις εκλογές. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις αυτή τη στιγμή δίνουν στον Μαδούρο ένα προβάδισμα της τάξης του 8-15%.
Δεδομένου ότι το καθεστώς του Τσάβεζ έχει προσφέρει σημαντικές παροχές και μεταρρυθμίσεις στα λαϊκά στρώματα κι έχει δημιουργήσει προσδοκίες και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή στην πλειοψηφία της κοινωνίας, το γεγονός και μόνο ότι στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση στις 8 Δεκεμβρίου του περασμένου χρόνου ο Τσάβεζ υπέδειξε τον Μαδούρο σαν συνεχιστή του, είναι αρκετό ώστε πολλοί να τον ψηφίσουν ανεπιφύλακτα.
Παρόλα αυτά, και παρά τις υποσχέσεις του, η ψήφος στο Μαδούρο δεν θα εξασφαλίσει τη συνέχιση και την επέκταση των παροχών, των εθνικοποιήσεων και των φιλολαϊκών μέτρων της κυβέρνησης του Τσάβεζ.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, υπήρξε πολύ λίγη συζήτηση για την πολιτική που θα ακολουθήσει και τα μέτρα που θα πάρει ο Μαδούρο αν εκλεγεί. Αντίθετα, η εκστρατεία είναι δομημένη γύρω από το πρόσωπο του Τσάβεζ, με τον Μαδούρο να αποκαλεί τον εαυτό του «γιο» του Τσάβεζ, ή ακόμα και «απόστολό» του σε κάποιες περιπτώσεις.
Ήδη, ο Μαδούρο έχει κάνει έκκληση στην Αριστερά να «προσαρμοστεί», εξηγώντας ότι τώρα δεν είναι ώρα για «διαμάχες», ενώ απευθυνόμενος στους εργαζόμενους είπε ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να γίνει συζήτηση πάνω στα προβλήματά τους, αντίθετα πρέπει να επικεντρωθούν στην προσπάθεια για την «υπεράσπιση της πατρίδας».
Παρόλα αυτά, τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργάτες και οι φτωχοί στη Βενεζουέλα, αλλά και η ασταθής οικονομική κατάσταση που επικρατεί, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να αντιμετωπιστούν. Αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να λυθούν με οικονομικές μεταρρυθμίσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η πάλη για ένα πραγματικά δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ο αγώνας για την αλλαγή της κοινωνίας δεν μπορεί να προέλθει μέσα από την εκλογική διαδικασία. Το καθήκον της Αριστεράς είναι να παλέψει για ένα επαναστατικό, πραγματικά δημοκρατικό σοσιαλισμό, και με αυτή την έννοια, η ψήφος στο Μαδούρο, αν και αποτελεί μια απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακοπεί η απειλή της δεξιάς, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετή!
