Από το σάιτ της CWI
επιμέλεια Αλέξανδρος Πραντούνας.

Περίπου 1.000 εργάτες της πολυεθνικής βιομηχανίας χάλυβα ArcelorMittal κινδυνεύουν με απόλυση, καθώς η εταιρεία ανακοίνωσε πως σκοπεύει να σταματήσει σημαντικό τμήμα της παραγωγής στην περιοχή της Λιέγης. Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει ανησυχία ευρύτερα στους εργαζόμενους της εταιρείας που αισθάνονται πως οι θέσεις εργασίας τους κινδυνεύουν. Όλα αυτά έρχονται μετά από χρόνια ψεύτικων υποσχέσεων πως αν οι εργάτες δεχτούν τις απαιτήσεις της εταιρείας για μειώσεις στο βιοτικό τους επίπεδο, εντατικοποίηση κλπ, οι θέσεις εργασίας θα διασφαλιστούν. Πάνω σε αυτή την βάση άλλωστε, η εταιρεία έχει πετύχει πάγωμα των μισθών ήδη από το 2009.

Εδώ και χρόνια οι μεγάλες εταιρείες, μεταξύ αυτών και η ArcelorMittal, απολαμβάνουν σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές προκειμένου να «κρατηθούν οι θέσεις εργασίας». Ενδεικτικά, πέρσι η ArcelorMittal Belgium, είχε κέρδη 59 εκατομμύρια € και πλήρωσε σε φόρους μόλις 42.000 €. Η ArcelorMittal Uprstream, η εταιρεία που πρόκειται να κλείσει στην Λιέγη, έβγαλε 35 εκατομμύρια ευρώ κέρδη και πλήρωσε για φόρους 936 ευρώ. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έσωσε τελικά τις θέσεις εργασίας.

Εθνικοποίηση

Το συνδικάτο των εργαζομένων στην ArcelorMittal ζητάει την εθνικοποίηση της βιομηχανίας χάλυβα στην περιοχή της Λιέγης.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ανακοίνωση του Συνδικάτου

«Οι αρχές βρήκαν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο 4 δις ευρώ για να σώσουν τους κερδοσκόπους της Dexia (*) γιατί δεν μπορούν τώρα να βρουν 1 δις ευρώ για να σώσουν την βιομηχανία χάλυβα;».

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική απόφαση, παρόλο που το τι ακριβώς εννοούν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές όταν λένε εθνικοποίηση, παραμένει ζητούμενο. Ενδεικτικά, ο Fabrice Jacquemart, στέλεχος του Συνδικάτου Μετάλλου της Λιέγης δήλωσε πως: «Η ιδέα είναι πως πρέπει να πάμε πίσω στις δεκαετίες ’80 και ’90. Αυτό σημαίνει ισχυρή εμπλοκή της κυβέρνησης στην βιομηχανία μέχρι να βρεθεί επόμενος αγοραστής».

Παρόλα αυτά η υιοθέτηση από το Συνδικάτο του αιτήματος για «εθνικοποίηση» παραμένει μια σημαντική εξέλιξη κι αυτό γιατί ανοίγει την συζήτηση μέσα στην Βελγική κοινωνία σχετικά με το σε ποιον ανήκει η παραγωγή και τα κέρδη της βιομηχανίας. Επόμενο βήμα στην συζήτηση πρέπει να είναι η ανάγκη η εθνικοποίηση να γίνει χωρίς καμία αποζημίωση προς τους μεγαλομετόχους (ζήτημα που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καθόλου δεν αγγίζουν) καθώς αυτοί, στην πραγματικότητα, χρωστούν στην τοπική κοινωνία. Επιπλέον, είναι ανάγκη η εθνικοποιημένη πια βιομηχανία χάλυβα να βρίσκεται κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και όχι να διοικείται από ανεξέλεγκτους γραφειοκράτες μάνατζερ. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να λειτουργήσει η βιομηχανία προς όφελος της κοινωνίας.

____________________

(*) Σημ: Τράπεζα βελγικών και γαλλικών συμφερόντων για την οποία δαπανήθηκαν πολλά δισ.  ευρώ για να διασωθεί από την κατάρρευση.