Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει!

– 39% Γενική Άνοδος Επιχειρηματικών Κερδών το 2007!

– 70% Άνοδος Κερδών των Τραπεζών !

– 4,5% Αυξήσεις Μισθών για το 2008!

Η πρόκληση δεν έχει πια όρια. Ο κυνισμός και η απληστία, του ελληνικού κεφαλαίου και της κυβέρνησης του, δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις.

Σε συνθήκες στις οποίες οι εργαζόμενοι χτυπιούνται αλύπητα από όλες τις μεριές, που οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, η νεολαία δεν έχει μέλλον και περνούν το αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο, ανακοινώνονται τα επίσημα κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρήσεων και αποκαλύπτεται ότι:

– ο μέσος όρος αύξησης των κερδών για το 2007 είναι 39%, ενώ ειδικά για τον τραπεζικό τομέα, ο μ.ο. ανόδου των κερδών, (μέσα σε ένα χρόνο!) φτάνει το 70%! (Ελευθεροτυπία, ΝΕΑ, καθημερινός τύπος, 1/4/2008)

Και η πρόκληση συνεχίζεται καθώς την ίδια στιγμή που τα κέρδη πραγματικά απογειώνονται,

– η κυβέρνηση προχώρησε σε μείωση των ανώτατων κλιμακίων στη φορολογία των επιχειρήσεων από 29% που ήτανε το 2006, στο 25% για το 2007!

Όταν τα κέρδη πέφτουν…

Η κυβέρνηση περνά το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, κλέβοντας τα αποθεματικά των υγιών ταμείων, για να καλύψει τα ελλείμματα που ή ίδια δημιουργεί με τις δικές της πολιτικές, μειώνει τις συντάξεις και αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης, ειδικά των γυναικών.

Ιδιωτικοποιεί τα πάντα, ξεπουλώντας τα πιο κερδοφόρα τμήματα του δημοσίου, τα λιμάνια, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ κλπ, με μοναδικό στόχο να προσφέρει εύκολα, γρήγορα και καθαρά κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο.

Δίνει αυξήσεις που δεν ξεπερνούν το 4,5% μέσο όρο για το 2008, τη στιγμή που ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 4%. Δηλαδή αυξήσεις μηδέν, τη στιγμή που το 50% των Ελλήνων δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το μισθό ή τη σύνταξη που παίρνει!

Η πολιτική της έχει μόνο ένα και μοναδικό στόχο:

– να προσφέρει εύκολα, καθαρά και γρήγορα κέρδη στους «κολλητούς» της – βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, κλπ, με τους οποίους έτσι κι αλλιώς «τρώνε και πίνουνε» μαζί πάνω στις πλάτες των Ελλήνων εργαζομένων.

Ο δικός μας στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ακόλουθο:

– αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, και αφού μόνη της δεν πρόκειται ποτέ να φύγει, πρέπει να πέσει!

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους..

Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο κάνουν τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι πως αντιδρά το εργατικό και μαζικό κίνημα σ’ αυτή την επίθεση.

Οι εργαζόμενοι έδωσαν τις προηγούμενες βδομάδες εξαιρετικές μάχες ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης. Στη ΔΕΗ κατέβηκαν σε απεργία που κράτησε 18 μέρες, στην καθαριότητα για 13 μέρες, στην Τράπεζα της Ελλάδας έκλεισαν το χρηματιστήριο και συνεχίζουν ακόμα, οι λιμενεργάτες κατεβαίνουν σε κινητοποιήσεις τους τελευταίους 3 μήνες, σε επαναλαμβανόμενες 24ωρες ή 48ωρες απεργίες κατέβηκαν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και επαγγελματίες όπως οι δικηγόροι έκλεισαν τα δικαστήρια για μια βδομάδα. Αυτοί οι αγώνες είναι σκληροί, και δείχνουν το δρόμο. Όμως, κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές της κυβέρνησης, χρειάζεται συντονισμός και σχέδιο για να επιτευχθούν οι στόχοι.

Συντονισμός και κλιμάκωση των αγώνων

Ο ρόλος του συντονισμού των αγώνων ανήκει στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Γι’ αυτό υπάρχουν οι μεγάλες αυτές συνομοσπονδίες – για να λειτουργούν σαν επιτελεία για το εργατικό κίνημα, για να σχεδιάζουν να συντονίζουν και να κλιμακώνουν τους αγώνες του. Σ’ αυτό το ρόλο, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έχουν αποτύχει εντελώς στη διάρκεια των τελευταίων βδομάδων.

Το κάλεσμα μιας 3ωρης προειδοποιητικής στάσης εργασίας και στη συνέχεια μιας 24ωρης γενικής απεργίας την προηγούμενη της ψήφισης του νομοσχεδίου ήταν πολύ πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου, ο οποίος όπως έδειξαν όλοι οι επιμέρους αγώνες απήργησε για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από την 24ωρη που κάλεσε η ΓΣΕΕ.

Αν ήθελε η ΓΣΕΕ να ανατρέψει πραγματικά τα μέτρα της κυβέρνησης, αντί για μια τρίωρη στάση και στη συνέχεια μια 24ωρη απεργία, όφειλε να είχε πάει σε ένα πολύ πιο προχωρημένο σχέδιο: 24ωρη, 48ωρη και μετά 5-μερη γενική απεργία.

Οι εργαζόμενοι μπορούν. Οι ηγεσίες δεν θέλουν.

Ας μην μας πει κανείς πως «ο κόσμος δεν τραβούσε» για τόσο προχωρημένες κινητοποιήσεις. Ποιοι δεν θα «τραβούσαν»; Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στα λιμάνια, στην παιδεία, στον ΟΤΕ, στα ΜΜΕ, ή στις τράπεζες, που έτσι κι αλλιώς απήργησαν πολύ περισσότερο απ’ όσο πρότεινε η κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία;

Όχι μόνο η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν πρόσφερε τέτοιου είδους κλιμάκωση, αλλά την ίδια μέρα που ψηφιζόταν στη βουλή το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, αυτή υπόγραφε με τον ΣΕΒ αυξήσεις 4,5% για το 2008!

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν για μια ακόμη φορά πίσω από τις ανάγκες. Και ο λόγος είναι γιατί δεν είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος. Γιατί, για να δώσεις τη μάχη μέχρι το τέλος, πρέπει να είσαι έτοιμος και να ρίξεις την κυβέρνηση. Και αυτό η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να το κάνει.

Η σκυτάλη στην αριστερά

Αυτό μας φέρνει στα καθήκοντα της αριστεράς.

Η άνοδος της αριστεράς την τελευταία περίοδο είναι ιστορικής σημασίας. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, μαζί ξεπερνούν το 25%, κι έτσι φέρνουν την αριστερά και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, τη μόνη δύναμη με ψηλό ηθικό, αυτοπεποίθηση και κοινωνική δυναμική.

Αυτή η άνοδος δημιουργεί τεράστιες ευθύνες.

-Και το πρώτο καθήκον της αριστεράς είναι η συνεργασία.

Είναι αδιανόητο στις σημερινές συνθήκες τα δύο κόμματα της αριστεράς να μην μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους, τη στιγμή που η κοινωνία περιμένει τόσα πολλά απ’ αυτά.

– Η «αδυναμία» γι’ αυτή την συνεργασία βαρύνει αποκλειστικά το ΚΚΕ.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ σε συνεννόηση και κοινή πάλη, και η ηγεσία του αρνείται, με το αιτιολογικό ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθαροί επαναστάτες» όπως είναι, υποτίθεται, η ηγεσία του ΚΚΕ…

Για ένα μαχητικό πρόγραμμα πάλης

Η Αριστερά (και από τη στιγμή που το ΚΚΕ αρνείται, αυτός που μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ) πρέπει να προτείνει ένα πρόγραμμα πάλης που να ανατρέπει όλη την επίθεση της κυβέρνησης. Ένα πρόγραμμα που τα βασικά του σημεία να είναι:

– η ανατροπή των αντιασφαλιστικών νόμων,

– η ανατροπή του περσινού νόμου πλαισίου για την παιδεία,

– η ανατροπή του νόμου για τα εργασιακά του 2005 που κατάργησε το 40ωρο και την πληρωμή των υπερωριών και η εφαρμογή του 35ωρου, 5μερου, 7ωρου,

– δραστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ώστε να παρέχεται σε όλους ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης

– επανεθνικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων που έχουν ξεπουληθεί στους ιδιώτες.

– Εφαρμογή εργατικού ελέγχου και διαχείρισης στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, από επιτροπές στις οποίες η πλειοψηφία να ανήκει σε εκπροσώπους των εργαζομένων οι οποίοι να είναι υπόλογοι και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί – αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μη μετατραπεί το δημόσιο σε πεδίο διαφθοράς, όπως είναι σήμερα.

– Προστασία του περιβάλλοντος, ισότητα των φύλων, σεβασμός της διαφορετικότητας, πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τις νεοφασιστικές οργανώσεις.

Ένα τέτοιο, ή παρόμοιο πρόγραμμα δεν αποτελεί κάποια «ουτοπία» κάποιων «ηθικολόγων» – αποτελεί ένα πρόγραμμα εξόδου από την καθημερινή βαρβαρότητα στην οποία μας οδηγεί το καπιταλιστικό σύστημα και το σύστημα του κέρδους. Είναι μια αναγκαιότητα.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να προτείνει η Αριστερά στην κοινωνία, να κινητοποιηθεί για την υιοθέτησή του, να κινητοποιήσει την κοινωνία, να το θέσει στην βάση των συνδικάτων, τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις γενικές συνελεύσεις, για να πιεστούν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, έτσι ώστε να μπει το κίνημα σε δυναμικές κινητοποιήσεις.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει

Στη διάρκεια των μεγάλων απεργιών των προηγούμενων βδομάδων, χιλιάδες μαχητές εργαζόμενοι είπαν: να συνεχίσουμε μέχρι να τους ρίξουμε. Αυτό είναι απόλυτα σωστό. Το ερώτημα είναι «και αν πέσει η ΝΔ τι θα ακολουθήσει»;

Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να τη δώσει η Αριστερά. Η ελληνική κοινωνία προσφέρει σήμερα στην Αριστερά την δυνατότητα να πάρει την πρωτοβουλία. Η αριστερά οφείλει να την πάρει. Οφείλει να δώσει πολιτική προοπτική στους αγώνες της κοινωνίας πέρα από τη συμβολή στην οργάνωσή τους, το συντονισμό και την κλιμάκωσή τους. Πρέπει να μπορέσει να προτείνει μια κυβέρνηση της αριστεράς στηριγμένη στα δύο μεγάλα κόμματα, στις μικρότερες οργανώσεις αλλά και σε τμήματα της βάσης του ΠΑΣΟΚ τα οποία είναι έτοιμα να σπάσουν με τις πολιτικές του κεφαλαίου που εκπροσωπεί η ηγεσία του κόμματος τους.

Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού

Λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων, πραγματικές και μόνιμες, δεν μπορούν να υπάρξουν όσο διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου, η εξουσία 50 οικογενειών, που ελέγχουν και καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων στη χώρα μας. Το σύστημα «δεν δουλεύει» – αυτό πια είναι κραυγαλέο, το ξέρει όποιος δεν θέλει να μην βλέπει.

Η εναλλακτική πρόταση, για μια σοσιαλιστική κοινωνία, στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι του κέρδους, με δημοκρατία και ελευθερία, με έλεγχο και διαχείριση από τη μεριά των εργαζομένων, με πολυκομματισμό, χωρίς τις βάρβαρες μονοκομματικές δικτατορίες και την προσωπολατρία του σταλινικού και του μαοϊκού μοντέλου, χωρίς τα ψέματα και της υποκρισίες του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ, αυτή η πρόταση αποτελεί ευθύνη της Αριστεράς.

Αυτή η πρόταση πρέπει να γίνει κτήμα της κοινωνίας, για να βγουν τα συμπεράσματα από τα αδιέξοδα και τις ήττες που μας οδήγησαν οι ηγεσίες της αριστεράς στο παρελθόν, για να χτίσουμε ένα μέλλον, ανθρώπινο, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, με εργατική δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη – ένα μέλλον σοσιαλιστικό.

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα