Αίγυπτος: Η επανάσταση σε κρίσιμη καμπή

Μετά την ανατροπή του Μόρσι από το στρατό, οι εξελίξεις στην Αίγυπτο εξακολουθούν να είναι ραγδαίες με καθημερινές διαδηλώσεις και αντι-διαδηλώσεις που συχνά καταλήγουν σε συγκρούσεις μεταξύ αντιπάλων και οπαδών του έκπτωτου προέδρου. Σε αυτό το συγκρουσιακό κλίμα έγινε στις 16/7 και η ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, υπό τον τεχνοκράτη οικονομολόγο Χαζέμ Ελ Μπεμπλάουι.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

 Στις 3 Ιούλη έληγε το τελεσίγραφο που είχε στείλει ο στρατός στον Πρόεδρο και ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Μόρσι, εν μέσω τεράστιων διαδηλώσεων που συγκλόνισαν τον κόσμο, αφού σε αυτές συμμετείχαν ως και 33 εκατομμύρια. Οι διαδηλώσεις αποτέλεσαν το αποκορύφωμα μιας χρονιάς στην οποία σημειώθηκαν 9427 κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας και πάνω από 1000 απεργίες. Βασικά αίτια για αυτήν τη μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια δεν ήταν άλλα από την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης που οδήγησε σε υποτίμηση του νομίσματος και επιβράδυνση της ανάπτυξης, την όξυνση του αυταρχισμού, την ενδυνάμωση του θρησκευτικού φανατισμού καθώς και της καταπίεσης των γυναικών και όσων πολιτών δεν είναι σιίτες μουσουλμάνοι.

Ο ρόλος του στρατού

Ενάντια στο Μόρσι όμως δεν ήταν μόνο οι εργαζόμενοι και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Η ηγεσία του αιγυπτιακού στρατού ελέγχει ένα τμήμα της οικονομίας ασκώντας άμεσα επιχειρηματική δράση. Οι στρατιωτικοί αυτοί ηγέτες δεν είδαν με καλό μάτι την ανάδειξη ενός νέου στρώματος ισλαμιστών επιχειρηματιών που ήρθαν να πάρουν μερίδιο από την πίτα, ενώ επίσης τα υπολείμματα του παλιού δικτατορικού καθεστώτος Μουμπάρακ που επιβιώνουν στο στράτευμα δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν την πλήρη περιθωριοποίησή τους.  Έτσι ενώ η ηγεσία του στρατού προσπάθησε να εμφανίσει το πραξικόπημα ως ανταπόκριση στο λαϊκό αίσθημα, στην ουσία το έκανε αφενός για να προστατέψει τα δικά της συμφέροντα, αφετέρου για να αποτρέψει την ανεξάρτητη δράση των εργαζομένων η οποία υπό προϋποθέσεις μπορούσε να πάρει τη μορφή της γενικής πολιτικής απεργίας θέτοντας ευθέως το ζήτημα του ποιος ελέγχει -όχι μόνο την κυβέρνηση- αλλά και την οικονομία. Επρόκειτο επομένως για ένα καθαρά αντιδραστικό πραξικόπημα που δεν έχει καμία σχέση με τη δράση κατώτερων και μεσαίων αξιωματικών στην Πορτογαλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων που ανέτρεψε τη δικτατορία Σαλαζάρ το 1974. Η Αιγυπτιακή στρατιωτική ελίτ σήμερα έχει την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως επίσης και της Ισραηλινής κυβέρνησης. Πάνω σε αυτή τη βάση είναι που ο Μόρσι εμφανίζεται ως υπερασπιστής της δημοκρατίας και καταφέρνει να κινητοποιήσει ένα κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως τα πιο καθυστερημένα στρώματα των μουσουλμάνων.

Επείγουσα η ανεξάρτητη δράση των εργαζομένων

Η νέα μεταβατική κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ένα σύγχρονο και δημοκρατικό προφίλ. Για πρώτη φορά συμμετέχουν τρεις γυναίκες, ενώ ο  Χαζέμ Ελ Μπεμπλάουι έχει την υποστήριξη κομματιών του κινήματος και της πλατφόρμας «Αντάρτες», που έπαιξε ηγετικό ρόλο στη διοργάνωση των διαδηλώσεων. Πόσο σύγχρονη όμως μπορεί να είναι μια κυβέρνηση, όταν μέσα της επιβιώνουν στοιχεία όπως ο υπουργός Εσωτερικών του Μόρσι ή ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων Σίσι που είναι φανατικός μουσουλμάνος και φίλος της Ισραηλινής κυβέρνησης; Σε κάθε περίπτωση, η όποια νέα κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει  τις πιέσεις του ΔΝΤ για αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, που μόνο με σκληρή καταστολή μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον εξεγερμένο κόσμο. Μόνο οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα της Αιγύπτου μπορούν, μέσα από την ανεξάρτητη δράση τους, να βγάλουν τη χώρα από τη φτώχεια, την υπανάπτυξη, τη διαφθορά και την καταπίεση, θέτοντας τις βάσεις για μια πραγματικά δημοκρατική και σοσιαλιστική κοινωνία. Αφού κατάφεραν να ανατρέψουν δύο κυβερνήσεις, γιατί να μην μπορούν να αναδείξουν και μία δικιά τους, που να εκφράζει τα δικά τους ταξικά συμφέροντα; Αυτό που λείπει, και είναι επιτακτική η ανάγκη να δημιουργηθεί είναι ένα μαζικό εργατικό και αριστερό κόμμα που με αιτήματα όπως τα παραπάνω, να συσπειρώσει τα πιο προχωρημένα στρώματα του κινήματος και να απευθυνθεί στο σύνολο των εργαζομένων. Πρόκειται για ένα δύσκολο καθήκον καθώς η αριστερά στη χώρα είναι πολυδιασπασμένη και αδύναμη. Κομμάτια της, ακόμα και τα πιο «ριζοσπαστικά» στήριξαν το Μόρσι στο δεύτερο γύρο των περσινών εκλογών ενώ και σήμερα κρατούν μια χλιαρή στάση απέναντι στο πραξικόπημα. Είναι όμως ο μόνος δρόμος, ώστε η τεράστια αυτή δύναμη των αγωνιζόμενων ανθρώπων να μην σπαταληθεί ούτε σε μια νέα δικτατορία του κεφαλαίου (με πολιτικό ή στρατιωτικό μανδύα) ούτε σε μια έξαρση των θρησκευτικών συγκρούσεων που σήμερα αποτελούν σημαντικό κίνδυνο. 

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα