Αγανάκτηση και οργή είναι οι μόνες λέξεις που μπορεί να περιγράψουν τα αισθήματα εκατομμυρίων εργαζομένων και συνταξιούχων απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, τα ψέματα και τον εμπαιγμό της κυβέρνησης της ΝΔ.
Πρόκληση, αποτελεί η εισοδηματική πολιτική, που δίνει λιγότερο από μισό ευρώ την ημέρα στους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, τη στιγμή που δίνει φοροαπαλλαγές στους βιομήχανους.
Πρόκληση, τα κέρδη των τραπεζών που αυξήθηκαν μέσα σε ένα χρόνο κατά 1,5 δις ευρώ σχεδόν, από 20% μέχρι 45% από τράπεζα σε τράπεζα (την ίδια στιγμή που οι ίδιοι τραπεζίτες χτυπάνε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων).
Ασύστολος εμπαιγμός, είναι ότι έγινε με το ΛΑΦΚΑ, όπου αντί η κυβέρνηση να επιστρέψει όπως είχε υποσχεθεί, άμεσα, αυτά που οι σοσια-ληστές του ΠΑΣΟΚ κλέψανε από τους συνταξιούχους, θα τα δώσει λέει σε 5 δόσεις, η πρώτη μετά από 1½ σχεδόν χρόνο…
Ληστεία, «κανονική και με το νόμο» η εξοικονόμηση 5,5 δις ευρώ για φέτος και του χρόνου (2005 – 6) για να καλύψει τα ελλείμματα της οικονομίας, γιατί όλα αυτά τα λεφτά θα αφαιρεθούν από τις τσέπες των εργαζομένων.
Δεν φταίμε εμείς, φταίει το ΠΑΣΟΚ, λέει η ΝΔ.
Ότι έλεγε και το ΠΑΣΟΚ παλιά: δεν φταίμε εμείς φταίει η ΝΔ
Και καθόλου τυχαία η μόνη πολιτική που ξέρουν τα δύο κόμματα, για να διορθώσουν τα «λάθη» της προηγούμενης κυβέρνησης είναι η λιτότητα, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Η απάντηση του εργατικού κινήματος στην επίθεση που δέχεται θα έπρεπε να ήταν μια 24ωρη γενική απεργία.
Με καλή προετοιμασία και μαζική συμμετοχή μια 24ωρη απεργία θα έστελνε ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι η πολιτική της δεν θα περάσει.
Και βέβαια μια 24ωρη απεργία για να είναι πραγματικά αποτελεσματική θα πρέπει να είναι ενταγμένη σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα δράσης και αντίδρασης του κινήματος.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως βρίσκονται μακριά από μια τέτοια αντίληψη.
Το 3μερο δράσης που κάλεσε η ΓΣΕΕ στις 17-18-19 Μάρτη τείνει να εξελιχθεί σε μια σημαντική κινητοποίηση όχι όμως λόγω του σχεδιασμού της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, αλλά λόγω των επιμέρους κινητοποιήσεων στις οποίες βρίσκονται μια σειρά ομοσπονδιών. Κύρια οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και στον ΟΤΕ, που δέχονται μια έντονη επίθεση, καλούν 24ωρες απεργίες και μαζί τους συγκλίνουν μια σειρά άλλες ομοσπονδίες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ απλά καλεί για μια 4ωρη στάση εργασίας. Απλή στάση εργασίας καλεί και η ΑΔΕΔΥ, η ομοσπονδία των δημόσιων υπαλλήλων. Βρίσκονται εντελώς πίσω από τις ανάγκες του κινήματος
Η σύγκλιση των απεργιακών κινητοποιήσεων στις 17 Μάρτη είναι κύρια αποτέλεσμα αντικειμενικών εξελίξεων, της επίθεσης δηλαδή που δέχονται μια σειρά κλάδοι που υποχρεωτικά τους σπρώχνουν σε αγώνες. Αυτό δεν φτάνει, είναι όμως ένα βήμα από το οποίο οι ανιδιοτελείς ταξικοί αγωνιστές μέσα στο κίνημα μπορούν να κτίσουν για να προχωρήσουν παραπέρα.
Το σύνθημα για μια 24ωρη γενική απεργία, με στόχο να παραλύσει την προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει την πολιτική της πρέπει να αρχίσει να καλλιεργείται μέσα στους χώρους.
Και σ’ όσους εργαζόμενους φυσιολογικά διερωτούνται “με ποιες ηγεσίες”, η απάντηση πρέπει να είναι: ο αγώνας για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας που στοχεύει σε μεγάλες ανατροπές στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος με στόχο συνδικάτα στην υπηρεσία των εργαζομένων κι όχι στην υπηρεσία των καριεριστών γραφειοκρατών που τελική φιλοδοξία τους είναι η βουλή και τα υπουργεία.
Άλλος τρόπος και άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
