Της Τζένιφερ Άντζη
προέδρου του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου
του 2ου ΕΛ Διαπολιτισμικής εκπαίδευσης Ελληνικού
«Γιατί ήρθες στην Ελλάδα;» είναι μία από τις ερωτήσεις που μου κάνουν στην Ελλάδα καθώς και αν το σχολείο με βοηθάει.
Με λένε Τζένιφερ Άντζη, είμαι 18 χρονών και είμαι μία πολυεθνική κοπέλα.
Η μητέρα μου είναι από τη Σρι Λάνκα, ο πατέρας μου από την Γκάνα, έχω Γκανέζικο διαβατήριο. Γεννήθηκα στο Λίβανο όμως.
Ως μετανάστρια 2ης γενιάς δεν μπορούσα να αποκτήσω την Ιθαγένεια. Στη πραγματικότητα το μέρος όπου κάποιος γεννιέται ή μεγαλώνει, γίνεται «Πατρίδα». Ανεξάρτητα από την καταγωγή. Ειδικά όταν μιλάει την γλώσσα σαν να ήταν η μητρική του γλώσσα, όταν μαθαίνει την ιστορία της χώρας , όταν έχει μάθει και ζει την ζωή όπως οι ντόπιοι, έχει φίλους…. Πάντα φαινόταν λογικό για μένα ότι μπορούμε να επιλέξουμε να γίνουμε επίσημοι πολίτες αυτής της χώρας. Βλέποντας όμως την ελληνική νομοθεσία για την ιθαγένεια δεν θα μπορούσα να είμαι πιο λάθος….
Τέλος πάντων, αυτό δεν ήταν ο λόγος για τον οποίο έφυγα από τον Λίβανο. Άφησα την χώρα μου, τους φίλους μου, το ΠΑΡΕΛΘΟΝ μου και ήρθα εδώ στη Ελλάδα για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ, για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ, για μία ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ, να κάνω κάτι στη ζωή μου, να προχωρήσω και να είμαι αυτό που ήθελα πάντα να γίνω: Γεωλόγος.
Τώρα για το αν με βοηθάει το σχολείο μου, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ.
Είμαι μαθήτρια του 2ου ΓΕΛ Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού στην 3η λυκείου.
Είμαι πρόεδρος του 15μελούς. Νιώθω τυχερή που είμαι σε αυτό το σχολείο, γιατί πραγματικά είναι ένα μοναδικό σχολείο. Έχω 3 χρόνια σ’ αυτό το σχολείο, περνάω καλά και ταυτόχρονα μαθαίνω.
Το Διαπολιτισμικό δεν μας βοηθάει μόνο στη γλώσσα και στα μαθήματα, αλλά και να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πάνω από όλα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την χώρα προέλευσης, από το ΧΡΩΜΑ του δέρματος και από την ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Στο Διαπολιτισμικό, θα δείτε διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλη γλώσσα, θρησκεία, κουλτούρα να προσπερνάνε τα εμπόδια που τους χωρίζουν και να στέκονται πάνω σ’ αυτό που τους ενώνει, την ανάγκη για μια αξιοπρεπή ζωή.
Δυστυχώς, παρόλα αυτά που μας προσφέρει το σχολείο μας, υπάρχουν άκαρδοι άνθρωποι που προσπαθούν να κλείσουν το σχολείο αυτό. Αυτό με σκοτώνει, γιατί είναι σαν με διώχνουν από το ίδιο μου το σπίτι, και να μείνω άστεγη!!!
Γιατί κάποιος να θέλει να κλείσει το σχολείο; Η οικονομική κρίση φταίει; Ο ρατσισμός; Ποιος ξέρει!!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θα με σταματήσουν να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Θα συνεχίζω να ζητώ τα δικαιώματα μου! Δε ζητώ κάτι παράλογο, αλλά δε θέλω να μας δώσουν απλά κάτι «μισό».
Για μένα δεν υπάρχουν «απαγορευμένα» δικαιώματα, και δεν περιμένω να αλλάξει μυαλά η κυβέρνηση ή οποιοσδήποτε. Δεν τους έχω καμιά εμπιστοσύνη.
Το μόνο που μπορώ να εμπιστευτώ είναι οι αγώνες μου.
