Το φοιτητικό κίνημα του Μάη-Ιούνη έγραψε ιστορία επιβάλλοντας στην κυβέρνηση να μην κατατεθεί ο νέος νόμος πλαίσιο μέσα στο καλοκαίρι όπως σχεδίαζε.
Καραμανλής και Γιαννάκου όμως, δήλωσαν ότι ο νόμος θα κατέβει για ψήφιση – απλά δεν δεσμεύονται για το πότε. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αναζητούν την κατάλληλη στιγμή για να περάσουν τα σχέδια τους.
Επομένως έχει τεράστια σημασία για το κίνημα να προετοιμαστεί για το ξεκίνημα ενός νέου γύρου κινητοποιήσεων που να οδηγήσουν στην οριστική απόσυρση του νέου νόμου.
Καθυστέρηση απ’ το πανελλαδικό συντονιστικό
Σε αυτό το ζήτημα υπάρχει καθυστέρηση. Το πανελλαδικό συντονιστικό των καταλήψεων ενώ από τον περασμένο Ιούνη είχε αποφασίσει την συνέχιση του αγώνα το φθινόπωρο και την συμμετοχή στο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει καν να συνεδριάσει.
Δεν βγήκε κανένα υλικό για τη ΔΕΘ, δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη πρόταση δράσης και αυτά σε συνδυασμό με την διπλή εξεταστική κινδυνεύουν να αφαιρέσουν την αρχική δυναμική του αγώνα, να μπερδέψουν τους φοιτητές και να περιορίσουν τη φοιτητική συμμετοχή στη ΔΕΘ.
Όλοι μαζί, φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι
Αντί για τα πιο πάνω, βλέπουμε για μια ακόμη φορά τη θλιβερή εικόνα των αντιπαραθέσεων με θέμα τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες. Τους υπεύθυνους γι’ αυτή τη διάσπαση καθόλου δεν απασχολούν οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κινήματος, αλλά ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε συγκεκριμένες παρατάξεις της αριστεράς. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κερδίσουν οι αγώνες του κινήματος. Κι αυτός είναι να είναι ενωτικοί. Πέρα από ιδεολογικές διαφορές, πρέπει να υπάρχει η κοινή δράση για τα κοινά προβλήματα.
Η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό είναι μια από τις προϋποθέσεις για τη δική μας νίκη. Αυτό είχαν όλες οι συνιστώσες του κινήματος συμφωνήσει τον προηγούμενο Ιούνη κι έτσι αναγκάστηκε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να καλέσουν απεργίες συμπαράστασης. Σήμερα μπαίνουν στον αγώνα και οι εκπαιδευτικοί, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση . Η δική μας θέση είναι μαζί με όλους αυτούς. Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό στην ουσία υποσκάπτουν το κίνημα μας.
Επόμενα βήματα
Αμέσως μετά τη ΔΕΘ προτείνουμε γενικές συνελεύσεις και συντονιστικά στα οποία να συζητηθούν τα επόμενα βήματά μας. Κατά τη γνώμη μας οι γενικές κατευθυντήριες γραμμές πρέπει να κινούνται περίπου στο ακόλουθο πλαίσιο.
1.Εκδοση υλικού για τις σχολές και την κοινωνία που να εξηγεί τι πετύχαμε, να αποκαλύπτει και με αφορμή τα προβλήματα με τα ΤΕΙ σε 42 πόλεις το κυβερνητικό μπάχαλο και την πλήρη έλλειψη σχεδιασμού, καταλήγοντας στο τι προτείνουμε για την παιδεία.
2. Συμμετοχή στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που καλούν ΔΟΕ-ΟΛΜΕ την Τετάρτη 20/9 στην Αθήνα.
3. Εκστρατεία στα σχολεία με βασικό σημείο την κατάργηση του πλαφόν του 10 που έστειλε 1 στους 2 μαθητές εκτός ΑΕΙ-ΤΕΙ, ώστε να μπουν και οι μαθητές στον αγώνα.
4. Φοιτητικό συλλαλητήριο στις 12/10 που είναι 3 μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές και κοντά στο τέλος της εξεταστικής ώστε να εκφραστούν τα αιτήματά μας και παράλληλα να δοθεί το μήνυμα ότι συνεχίζουμε.
5. Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις την τελευταία βδομάδα του Οκτώβρη (πχ 26/10) μαζί με καθηγητές και με μαθητές.
6. Ξεκίνημα των καταλήψεων διαρκείας από την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη σε συνδυασμό με εκδηλώσεις, πορείες, κλεισίματα δρόμων, σταθμών κ.α.
7. Κάλεσμα σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να καλέσουν προειδοποιητική 24ωρη γενική απεργία για την παιδεία.
Όλα αυτά χρειάζονται τακτικές ΓΣ, εκλεγμένους αντιπροσώπους στα συντονιστικά, για να υπάρχει πραγματική δημοκρατία, και επιδίωξη αυτά να μην είναι χαοτικά και ατελείωτα όπως γινόταν μέχρι σήμερα, για να μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά (και να μην αποχωρεί) η πλειοψηφία των συμμετεχόντων.
Όπως έδειξε και το δίμηνο Μάη-Ιούνη το κίνημα μπορεί να κάνει θρύψαλα όχι μόνο τις πολιτικές της ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αλλά και τη διασπαστική πολιτική της ΠΚΣ. Μπορούμε και τώρα. Προϋπόθεση για αυτό είναι η ενότητα του μπλοκ των καταλήψεων, η δημοκρατική και τακτική λειτουργία των συντονιστικών και του πανελλαδικού συντονιστικού. Το κέρδισμα της κοινής γνώμης με το μέρος μας. Ο κοινός αγώνας με τα συνδικάτα και οι απεργίες που προκαλούν το μεγαλύτερο κόστος στην κυβέρνηση και το κατεστημένο. Όταν το ποτάμι ξαναβρεί την ορμή του τότε όχι μόνο δεν θα γυρίσει πίσω αλλά θα πάρει και θα σηκώσει κυβερνήσεις, ΜΜΕ, ΜΑΤ και όλα τα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια.
