Μερικές σκέψεις για προβληματισμό πάνω στο θέμα της σύνδεσης με τους εργατικούς αγώνες
Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε, με προσωπικές υπογραφές, χτες στην συγκέντρωση του Λευκού Πύργου και αφορά την συζήτηση για τη σύνδεση του κινήματος με τα εργατικά σωματεία και τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Κάποια άτομα της "συντονιστικής επιτροπής" ασκήσανε πιέσεις για να μην μοιραστεί το κείμενο, αλλά και να μην αναρτηθεί ένα πανό της "Πρωτοβουλίας Γυναικών" που συμμετείχε στην κινητοποίηση.
Αυτά τα περιστατικά θέτουν κατά την γνώμη μας για ακόμα μια φορά το ζήτημα της δημοκρατίας μέσα στα κινήματα. Είναι αδιανόητο να εμποδίζονται άνθρωποι ή συλλογικότητες να διακινούν τις απόψεις τους προφορικά ή γραπτά, ειδικά όταν αυτό γίνεται στο όνομα της "άμεσης δημοκρατίας".
Εδώ και αρκετές μέρες μας βασανίζει στις συνελεύσεις το θέμα της σχέσης του κινήματός μας με τα εργατικά σωματεία. Με τα πολλά, πάρθηκε μια απόφαση – όπως, τελοσπάντων πάρθηκε (*)- να μην συντονιστούμε με τα σωματεία που κάνουν κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση, με την δικαιολογία ότι θα “καπελωθούμε”. Ο λόγος που επανερχόμαστε σε αυτό το ζήτημα είναι ότι θεωρούμε αυτή την απόφαση εξαιρετικά ζημιογόνα, τόσο που μπορεί να βάλει ταφόπλακα στο κίνημα μας. Το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε «υπέρ ή κατά των συνδικάτων», αλλά, πρώτο, πως μπορούμε να διώξουμε την κυβέρνηση και δεύτερο αν είναι σωστό να ταυτίζονται τα συνδικάτα με τις γραφειοκρατικές-κομματικές τους ηγεσίες!
Υπάρχει κάτι το οποίο μας βρίσκει όλους σύμφωνους: είμαστε όλοι αγανακτισμένοι με τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος! Οι ηγεσίες αυτές όχι μόνο δεν έχουν δώσει τις μάχες που έπρεπε για να προστατέψουν τους εργαζόμενους από τις επιθέσεις που δέχονταν, αλλά κατά κανόνα έπαιζαν το ρόλο του εκπροσώπου της εκάστοτε κυβέρνησης μέσα στους εργαζόμενους. Δεν είναι τυχαίο ότι η θέση του προέδρου της ΓΣΕΕ ακολουθείται πολύ συχνά από υπουργική καρέκλα …
Ο υποκριτικός ρόλος των ΜΜΕ και τα «παγαγαλάκια»
Η συντριπτική πλειοψηφία στο κίνημα των Αγανακτισμένων, που έλκονται από την θέση «έξω τα συνδικάτα από τις πλατείες», ξεκινάνε από ένα αγνό σκεπτικό ότι «έτσι θα μολυνθεί το κίνημα». Από την άλλη όμως, χρειάζεται να τονίσουμε ότι το μένος ενάντια στα συνδικάτα δεν είναι πάντα καλοπροαίρετο. Είναι τυχαίο που όλα τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, έχουν ανακηρύξει τους συνδικαλιστές σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας; Ο Πρετεντέρης που κάθε βράδυ χύνει χολή για τα σωματεία έχει τα ίδια αγνά κίνητρα με αυτούς που συμμετέχουν στο κίνημα; Όχι βέβαια. Και γιατί η μισητή Τρόικα σε σύσκεψη με την ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών, έθεσε το θέμα της αποδυνάμωσης της ΓΕΝΟΠ (της ομοσπονδίας των εργαζομένων στη ΔΕΗ), σαν προαπαιτούμενο για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση; (Καθημερινή 15/2/2011)
Υπάρχει λοιπόν μια συνειδητή προσπάθεια απαξίωσης των συνδικάτων από το κατεστημένο. Γιατί; Γιατί τα σωματεία, έστω και αυτά τα «προβληματικά» και με ξεπουλημένες ηγεσίες που υπάρχουν, αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια τους για να περάσουν τις πολιτικές τους. Κι αυτό γιατί, πρώτο, πέρα από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες υπάρχει η βάση των εργαζομένων που μπορεί με την πίεσή της να αναγκάσει τα εργατικά σωματεία να κατέβουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και δεύτερο αυτό γιατί τα σωματεία είναι ο μόνος φορέας σήμερα που μπορεί να καλέσει απεργία. Είναι αστείο να πιστεύουμε (και να έχει περάσει και στα ψηφίσματα μας) ότι οι «Αγανακτισμένοι» θα καλέσουν τους εργαζόμενους να μην πάνε στην δουλειά τους και οι εργαζόμενοι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα αυτό, όταν όλοι ξέρουν ότι το να μην πας στην δουλειά σου μέρα που δεν έχει κηρυχθεί απεργία σημαίνει αυτόματη απόλυση!
Μαζί με τους εργαζόμενους, ενάντια στους εργατοπατέρες.
Για να έχουμε πετυχημένες και νικηφόρες απεργίες βέβαια πρέπει οι εργαζόμενοι να καταφέρουν, τελικά, να πετάξουν στην άκρη τις ηγεσίες που υπάρχουν σήμερα, και να χρησιμοποιήσουν την δύναμη των σωματείων για να σταματήσουν την επίθεση. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, μ’ ένα αυτόματο τρόπο. Περνά μέσα από μαζικές ζυμώσεις στους εργατικούς χώρους, στη βάση των σωματείών, κι αυτό αναγκαστικά πηγαίνει χέρι-χέρι με σοβαρές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, στις οποίες θα έχουν εξαναγκαστεί οι εργατοπατέρες μέσα από την πίεση της βάσης. Αυτές ακριβώς τις διεργασίες φοβούνται στην κυβέρνηση και στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων γι’ αυτό θέλουν να ξεμπερδεύουν, όχι με τους εργατοπατέρες, αλλά με το συνδικαλιστικό κίνημα σαν τέτοιο, σαν μια μαζική δύναμη αντίστασης δηλαδή.
Συγκεκριμένα
Το ζήτημα των συνδικάτων, δεν πρέπει να το δούμε αφηρημένα, αλλά συγκεκριμένα σε σχέση με το κίνημα μας. Θέλουμε ένα μεγάλο μαζικό μέτωπο που θα μπορεί να χτυπήσει την κυβέρνηση ή θέλουμε απλά να μαζευόμαστε στις πλατείες και να «τα λέμε»; Θέλουμε ένα πολύμορφο κίνημα που να περιλαμβάνει όλες τις μορφές δράσης ή απλά κάποιες διαμαρτυρίες που ανησυχούν την κυβέρνηση αλλά δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν την πολιτική της και την ίδια; Θέλουμε στις 15 Ιούνη (που είναι μέρα απεργίας των συνδικάτων) να ενωθούμε με τις πορείες των εργαζομένων και να δώσουμε όλοι μαζί την μάχη, ή θέλουμε όταν οι χιλιάδες των εργαζομένων θα βρίσκονται έξω από το (πρώην) υπουργείο εμείς να κάνουμε την «καθαρή» μας «συνέλευση» των 2.000 στο Λ. Πύργο;
Στο Σύνταγμα πάντως έχουν ήδη αποφασίσει ότι θέλουν η πορεία των συνδικάτων να καταλήξει εκεί και να κυκλώσουν όλοι μαζί την βουλή… Τα αδέλφια, οι συνάδελφοι και οι φίλοι μας, που δίνουν την ίδια μάχη μ’ εμάς στην Αθήνα, έχουν απόλυτο δίκαιο, μ’ αυτή τους την απόφαση.
Απεργία: σημαντικό όπλο στα χέρια μας
Οι απεργίες είναι ένα πολύ δυνατό και πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια μας. Είναι εκεί που τους πονάει, να χάνουν κέρδη όταν σταματάει η παραγωγή και η διακίνηση των προϊόντων, να παραλύει η χώρα. Χωρίς απεργιακές δράσεις είναι αδύνατο αυτό το κίνημα να καταφέρει να ανατρέψει την κυβέρνηση και να αλλάξει την κατάσταση. Και απεργίες χωρίς τα Σωματεία δεν μπορούν να γίνουν, σήμερα τουλάχιστον. Πρέπει δε να γίνουν καλά οργανωμένες, με στόχο, σχέδιο, διάρκεια και αποφασιστικότητα. Με τους ίδιους τους εργαζόμενους να αποφασίζουν δημοκρατικά. Εμείς μπορούμε να συμβάλουμε σ’ αυτό: οι πλατείες μπορούν να παίξουν το ρόλο ενός κέντρου αγώνα όπου να συγκλίνουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις της επόμενης περιόδου.
Θα μας καπελώσουν οι συνδικαλιστές;
Κάποιοι έχουν βάλει το επιχείρημα ότι αν καλέσουμε τους συνδικαλιστές θα έρθουν στις πλατείες και θα μας καπελώσουν. Στην πραγματικότητα οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές τρέμουν μπροστά στην σκέψη ότι το κίνημα των πλατειών θα καλέσει τα συνδικάτα! Γιατί αν γίνει ένα μαζικό κάλεσμα θα αποδειχτεί μπροστά στα μάτια των μελών των συνδικάτων τους ότι δεν θέλουν να έρθουν. Αν έρθουν θα βοηθήσουν στο χτύπημα της κυβέρνησης και του συστήματος τα οποία υπηρετούν. Αν δεν έρθουν θα υποστούν ένα μεγάλο πλήγμα στο κύρος τους, γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι υποστηρίζουν το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και θέλουν να νικήσει.
Τι είναι εξάλλου το καπέλωμα; Είναι όταν υπάρχει ένα κίνημα, και κάποιος (κόμμα, συνδικαλιστής, ή άτομο) προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει για δικούς του σκοπούς. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να προστατευτούμε από τα καπελώματα είναι να συζητήσουμε τι ακριβώς θέλουμε, δημοκρατικά, και να το πούμε δυνατά και δημόσια.
Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι θα έρθουν εδώ 2, 5, 10 συνδικαλιστές και θα μας επιβάλουν τη δική τους γνώμη; Δεν θα το αποτολμήσουν καν! Γιατί ο κόσμος που συμμετέχει στις συνελεύσεις των Αγανακτισμένων δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε πρόβατα. Έχει κριτήριο και μπορεί να κρίνει ποιος κάνει προτάσεις υπέρ του κινήματος και ποιος θέλει να να το καπελώσει. Δεν χρειαζόμαστε κανενός είδους "προστάτες" να μας προστατέψουν από τους γραφειοκράτες.
Τέλος, κάποιοι φίλοι υποστηρίζουν ότι αν θέλουν να έρθουν οι απεργοί, να έρθουν σαν άτομα, χωρίς συνδικαλιστική ταυτότητα. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Όταν χιλιάδες εργαζόμενοι κατεβαίνουν σε απεργία και κινητοποίηση μέσα από τις γραμμές του συνδικάτου τους, αλλά οι «Αγανακτισμένοι» τους λένε, «αν θέλετε να έρθετε εδώ αφήστε το συνδικάτο σας απέξω», τότε είναι σαν να τους λένε «φύγετε απ’ εδώ». [Φανταστείτε να μας έλεγαν τα συνδικάτα “ελάτε στις απεργιακές συγκεντρώσεις, αλλά σαν άτομα, όχι σαν Αγανακτισμένοι”- δεν θα μας κακοφαινόταν κάτι τέτοιο;]. Με τέτοιου είδους τελεσίγραφα το κίνημά μας δεν μπορεί να αποκτήσει τη μαζικότητα που απαιτείται για να φέρει σε πέρας τους στόχους που έχει θέσει.
Μαρία Π, Πάρης Μ, Γιάννης Π, Φοίβος Μ
__________________
(*) Το θέμα συζητήθηκε σε απανωτές συνελεύσεις. Κάθε μέρα, συνεχόμενα, έμπαινε το ζήτημα, στις 3 πρώτες συνελεύσεις είχε πλειοψηφία η άποψη να καλεστούν τα συνδικάτα, στην 4η πέρασε η αντίθετη άποψη. Το να επιβάλλονται στην ουσία τέτοιες απόψεις, μέσα από την κούραση της συνέλευσης, καθώς η πλειοψηφία θέλει, επιτέλους, να πάμε παρακάτω, είναι για εμάς αντιδημοκρατικό ιδιαίτερα καθώς καθορίζεται από την τυχαία σύνθεση μιας συνέλευσης.
