Καμία έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί. Εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών επιχειρήσεων[1] είχαν συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη στις αρχές του μήνα[2] και ζήτησαν τη μείωση του βασικού μισθού των εργαζομένων στην Ελλάδα στα 300 ευρώ.
Το 2009 ο βασικός ήταν στα 750 ευρώ, τώρα θέλουν να τον πάνε στα 300! Τότε, το 2009, το χρέος ήταν στο 125% περίπου του ΑΕΠ (και το 2008 στο 109%). Ήρθε η Τρόικα για να λύσει το πρόβλημα του χρέους, κι άρχισε να κτυπά μισθούς και δικαιώματα, μόνο που αντι να μειώνεται το χρέος, αυξανόταν. Χτύπησε κι άλλο τους μισθούς, έκανε κι ένα βαθύ «κούρεμα» πέρυσι, το χρέος όμως εξακολουθεί να κυμαίνεται στο 165% του ΑΕΠ.
Αυτό «βέβαια» δεν έχει σημασία: οι πολιτικές των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, είναι σωστές – και σ’ αυτό συμφωνεί και η Μέρκελ και τον Σόιμπλε… Με τη «σωστή πολιτική» τους θα καταφέρουν να φέρουν σε πέρας το στόχο που θέτουν τα Μνημόνια, που είναι να μειώσουν το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ στο 120% του ΑΕΠ κάπου γύρω στο 2022 – όσο ήταν δηλαδή και το 2009! Τέτοια επιτυχία! 14 χρόνια λιτότητας για να πάνε το χρέος εκεί που ήταν!!
Εν τω μεταξύ θα χρειαστεί να μειωθούν οι μισθοί στα 300 ευρώ! Αυτό καμία σημασία δεν έχει, διότι όπως είναι γνωστό, «όλοι πρέπει να κάνουν θυσίες για το καλό της πατρίδας»!
Την ίδια στιγμή η Τρόικα έχει στα χέρια της τα σχέδια για τις 150.000 απολύσεις στο δημόσιο. Οι μόνοι που δεν ξέρουν αυτά τα σχέδια είναι αυτοί που τους αφορούν: οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Και ταυτόχρονα ετοιμάζουν τους νέους αντεργατικούς νόμους: έχοντας επιστρατεύσει τις συγκοινωνίες και τους ναυτεργάτες αποφάσισαν πως το δικαίωμα στην απεργία αποτελεί πολυτέλεια, έτσι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να πάρουν τους νόμους της Θάτσερ και να τους αντιγράψουν.[3] Με βάση αυτά τα σχέδια, για να γίνει απεργία θα πρέπει να ψηφίσει το 50% +1 του συνόλου των εργαζομένων. Όχι δηλαδή το ΔΣ του συνδικάτου, ούτε η πλειοψηφία του σωματείου, ούτε η γενική συνέλευση, αλλά το σύνολο των εργαζομένων. Έτσι, νόμιμη απεργία θα είναι σχεδόν αδύνατη.
Αυτό το μέλλον ετοιμάζει ο καπιταλισμός. Και πρέπει να είναι κανείς αθεράπευτα αφελής για να εξακολουθεί να πιστεύει πως αυτό το σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί και να λειτουργήσει για το καλό της κοινωνίας.
