Του Γιώργου Λυγουριώτη
Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε στις 20 Απρίλη, στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και διακόπηκε για να συνεχιστεί στις 7 Μάη, καθώς ο Χρυσαυγίτης Ν. Παπαβασιλείου δεν είχε συνήγορο και ζήτησε να του διορίσει το δικαστήριο.
Με την έναρξή της, παρόλο που διήρκεσε μόλις 2 ώρες, βγήκαν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για την στάση την οποία θα κρατήσει η ηγεσία της Χρυσής Αυγής κατά την διάρκεια της δίκης.
Καταρχάς, όλη η ηγετική ομάδα (εκτός από τον Ματθαιόπουλο) έλαμψε δια της απουσίας της. Από τους 69 κατηγορούμενους εμφανίστηκαν οι 44. Γεγονός που δείχνει ότι θα προσπαθήσουν να αποστασιοποιηθούν από την όλη διαδικασία για να μην αποδομηθεί η εικόνα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».
Ταυτόχρονα θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν την πολιτική διάσταση της δίκης, ρίχνοντας όλο το βάρος στο ποινικό της κομμάτι για να τα φορτώσουν όλα στον φυσικό αυτουργό Ρουπακιά και τα τριτοκλασάτα στελέχη ώστε να την «βγάλουν λάδι» οι ίδιοι.
Επίσης, η άγρια επίθεση που εξαπέλυσαν οι συγκεντρωμένοι νεοναζί στους 2 μάρτυρες κατηγορίας, λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο δικαστηρίου (και μάλιστα μπροστά στα μάτια της αστυνομίας) γκρεμίζει το ψεύτικο προφίλ του δημοκρατικού πολιτικού κόμματος το οποίο προσπαθεί να οικοδομήσει η Χρυσή Αυγή.
Η δίκη είναι μια πολύ σημαντική μάχη στον πόλεμο κατά του φασισμού. Και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίσει ολόκληρο το εργατικό-λαϊκό-αντιφασιστικό κίνημα. Διότι μια ενδεχόμενη καταδίκη θα τους απονομιμοποιήσει στα μάτια πλατιών λαϊκών μαζών και θα τους αποδιοργανώσει πολιτικά και οργανωτικά για σημαντικό χρονικό διάστημα. Αντίθετα, τυχόν αθώωσή τους θα λειτουργήσει υπέρ τους, αποθρασύνοντας τους περισσότερο και ενισχύοντας τις δυνάμεις τους.
Όπως φάνηκε, μέσα από την 18μηνη προφυλάκισή τους, οι ρατσιστικές επιθέσεις μειώθηκαν σε σημαντικό βαθμό, γειτονιές του κέντρου όπως ο Α. Παντελεήμονας και η πλατεία Αττικής έπαψαν να είναι άβατο για τους μετανάστες και την Αριστερά, έκλεισαν πάνω από 10 γραφεία των νεοναζί.
Ασφαλώς δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη για την έκβαση της δίκης. Το είδαμε όταν αθωώθηκε ο Η. Κασιδιάρης και μάλιστα 2 φορές. Στην πρώτη για την επίθεση με μαχαίρι σε φοιτητή στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου το 2007 και την δεύτερη για το χαστούκι στην Λ. Κανέλη σε τηλεοπτική εκπομπή το 2012.
Γι’ αυτό το λόγο το κίνημα πρέπει να βρίσκεται διαρκώς μέσα και έξω από την δίκη, με μαζικό, ενωτικό και μαχητικό τρόπο, για να ασκεί πολιτική πίεση, αφενός για να μην πέσουν οι φασίστες στα μαλακά και αφετέρου για να μην επιτρέψουμε στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να δρουν ανενόχλητα τραμπουκίζοντας μάρτυρες κατηγορίας, αντιφασίστες κτλ.
