Στις 10 Φεβρουαρίου έγινε η αντιρατσιστική πορεία των μεταναστών. Ο αριθμός των οργανώσεων που συνδιοργάνωσαν την πορεία ήταν φέτος μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, φτάνοντας τις 65. Δυστυχώς όμως το μέγεθος του αριθμού των διοργανωτών δεν αντανακλάστηκε και στο μέγεθος της πορείας (περίπου 2.000-2.500), που ήταν μικρότερη από αυτές των προηγούμενων χρόνων, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό αν συνυπολογίσουμε ότι την ίδια περίοδο συζητιόταν στην βουλή ο νέος μεταναστευτικός νόμος, ζήτημα που «καίει» τους μετανάστες.
Η αλήθεια είναι πως για να υπάρχει συμμετοχή δεν αρκεί ένα απλό κάλεσμα αλλά μια εντατική εκστρατεία για την ενημέρωση των μεταναστών και εδώ ακριβώς βρίσκονται οι ευθύνες και η ανεπάρκεια των διοργανωτών και της αριστεράς. Το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός αρκέστηκαν κυρίως στην καταδίκη του νόμου στη βουλή. Ο Συνασπισμός συμμετείχε και σε κάποιες κεντρικές εκδηλώσεις, ενώ το ΚΚΕ για άλλη μια φορά …τιμώντας τις παραδόσεις του δεν συμμετείχε σ’ αυτή την κινητοποίηση.
Οι αντιρατσιστικές και αριστερές οργανώσεις, με λίγες εξαιρέσεις, κινήθηκαν πολύ περιορισμένα. Είναι γεγονός ότι οι εξελίξεις γύρω από το φοιτητικό κίνημα δημιουργούσαν ένα αντικειμενικό πρόβλημα, αλλά τελικά αυτό που μέτρησε είναι ότι το θέμα των μεταναστών και η εκστρατεία για την επιτυχία της πορείας της 10ης Φλεβάρη δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες τους.
Φάνηκε επίσης πολύ καθαρά, η αδυναμία των ηγεσιών κάποιων από τις κοινότητες και τις μεταναστευτικές οργανώσεις να κινητοποιήσουν τα μέλη τους αλλά ακόμα και τους εαυτούς τους. Μέρος των ηγεσιών των μεταναστευτικών οργανώσεων δείχνει να έχει αυταπάτες πως η λύση των προβλημάτων των μεταναστών θα προέλθει από παρεμβάσεις της ΕΕ, ειδικούς επιστήμονες που θα συμβουλεύσουν την κυβέρνηση ή μέσα από διάφορα επιμορφωτικά σεμινάρια…
Τέλος, αξίζει να σχολιάσουμε και την απόφαση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συνδιοργανώσουν την πορεία της 10ης Φλεβάρη. Σε μια πρώτη ανάγνωση είναι ένα θετικό βήμα, μιας και είναι απαραίτητη η σύνδεση και η κοινή πάλη με το εργατικό κίνημα. Στην πραγματικότητα όμως είναι μια απόπειρα προσέγγισης των μεταναστών από τα πάνω –χωρίς καμιά ουσιαστική δουλειά από τα κάτω. Η ΠΑΣΚΕ (που πίεσε σε αυτή την κατεύθυνση) υπεύθυνη για την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος, προσπαθεί να αποκτήσει τη συμπάθεια των εργαζόμενων μεταναστών κάνοντας επί της ουσίας μόνο δημόσιες σχέσεις… Κάτι που αντίστοιχα προσπαθεί και το ΠΑΣΟΚ βλέποντας τους μετανάστες σαν πιθανούς ψηφοφόρους σε επόμενες δημοτικές εκλογές (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν γενικά συμφωνήσει ότι μετά το 2010 θα πρέπει να νομοθετηθεί η συμμετοχή των μεταναστών με άδεια παραμονής μακράς διάρκειας στις τοπικές εκλογές).
Τα ΜΜΕ ως συνήθως έθαψαν το ζήτημα, κάτι που στενοχώρησε πολύ τους συμμετέχοντες που ήθελαν να ακουστεί όσο πιο πλατιά η φωνή τους. Η πορεία δεν είχε επεισόδια για να της εξασφαλίσουν την προβολή και οι εικόνες μεταναστών που παλεύουν για τα δικαιώματά τους απέχει πολύ από το στερεότυπο του μετανάστη-εισβολέα-εγκληματία που γενικά προωθούν.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια στιγμή που η κυβέρνηση δείχνει πολύ καθαρά τις προθέσεις της απέναντι στους μετανάστες. Κάθε απόπειρα καταγραφής και νομιμοποίησης πάει από το κακό στο χειρότερο (από τους πάνω από 400.000 μετανάστες που συμμετείχαν στην καταγραφή του ’98, μόλις 170.000 ήταν αυτοί που συμμετείχαν στην καταγραφή του 2005) λόγω των αυστηρών προϋποθέσεων-εμποδίων. Άλλωστε παράνομοι μετανάστες σημαίνει λιγότερα δικαιώματα και περισσότερη εκμετάλλευση, κάτι που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά μάλλον βολεύει την κυβέρνηση μιας και η μαύρη εργασία δείχνει να συμβάλλει στους οικονομικούς δείκτες. Επιπλέον, για μια κόμη φορά είδαμε και τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Π.Παυλόπουλου που δημιουργεί μια 32μελή Εθνική Επιτροπή Μετανάστευσης χωρίς κανένα μέλος της να είναι μετανάστης (προφανώς 1 μετανάστης μέσα σε 32 διορισμένους από τον Υπουργό δεν θα έκανε τη διαφορά!).
Οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Παρόλο που όσοι ήρθαν πρόσφατα στη χώρα δεν έχουν προσαρμοστεί, είναι παράνομοι και γενικά φοβούνται να βγουν δυναμικά στο δρόμο, υπάρχει ένα μεγάλο στρώμα μεταναστών που δεν ανέχεται άλλο την κοροϊδία. Πρόκειται για ανθρώπους που ζουν χρόνια στην Ελλάδα με τις οικογένειές τους, που δουλεύουν, πληρώνουν φόρους και παρόλα αυτά είναι εγκλωβισμένοι χωρίς προοπτική για κάτι καλύτερο.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά των μεταναστών που αυτή τη φορά έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην πορεία. Γεννημένα ή μεγαλωμένα τα περισσότερα εδώ, αντιμετωπίζουν καθημερινά τον ρατσισμό του κράτους που τους φέρεται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. ‘Η μάλλον ούτε καν αυτό μιας και αρνείται να τα θεωρήσει πολίτες αυτής της χώρας αφού δεν τους χορηγεί ούτε καν πιστοποιητικό γέννησης, πόσο μάλλον την ελληνική υπηκοότητα.
Όλοι αυτοί, παρακολουθώντας και τις εξελίξεις στο ελληνικό κίνημα αλλά και διεθνώς (ελληνικό φοιτητικό κίνημα, αγώνες μεταναστών στις ΗΠΑ), έχουν αντιληφθεί την αναγκαιότητα του οργανωμένου αγώνα αλλά και του συντονισμού με τους Έλληνες εργαζόμενους και αναζητούν πια κάτι περισσότερο από μια επετειακή ετήσια πορεία. Η YRE θα παίξει ρόλο σε όλες τις συζητήσεις και ανταλλαγή ιδεών για περαιτέρω κινητοποιήσεις με αιτήματα και τρόπους που αφενός να βάζουν την κυβέρνηση στον τοίχο και αφετέρου να κερδίζουν την συμπαράσταση της υπόλοιπης κοινωνίας όπως π.χ. το ζήτημα της ιθαγένειας των παιδιών των μεταναστών.
Χριστίνα Καλλιώδη
________________
