του Παναγιώτη Βογιατζή
Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο την «ευχή» των ηγετών της Ε.Ε, πολιτικών και οικονομικών, η κρίση που μαστίζει την Ευρώπη να μετατραπεί σε ευκαιρία. Σήμερα αυτή την ευχή τους είναι έτοιμοι να την πραγματοποιήσουν και να μετατρέψουν το περιβάλλον της κρίσης σε ευκαιρία για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους και την οριστική επέλαση εναντίον όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και μάλιστα όχι μόνο στις χώρες που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία αλλά συλλήβδην, σ’ όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.
Το όνομα αυτής της ευκαιρίας, όπως πάντα εντυπωσιακό και πιασάρικο: «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Φυσικά, για να έχουμε μια πραγματική αντίληψη του τι σημαίνουν τα «Σύμφωνα» της Ε.Ε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρίσκεται σε ισχύ εδώ και χρόνια το «Σύμφωνο Σταθερότητας». Και τι ωραία σταθερότητα βιώνουμε τα τελευταία δυο χρόνια…
Τι περιλαμβάνει το νέο Σύμφωνο; περιλαμβάνει όλα τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα με το μνημόνιο κι ακόμη περισσότερα. Το κυριότερο μάλιστα είναι ότι σε αντίθεση με το μνημόνιο που, αν θυμάστε, ήταν κάτι προσωρινό, οφειλόταν στην κακή κυβέρνηση της ΝΔ και θα το καταργούσαμε μόλις βάζαμε σε τάξη τα οικονομικά μας, αυτό το Σύμφωνο δεν έχει καμιά ημερομηνία λήξης. Όχι «μια γενιά», όπως μας προειδοποίησε ο μακαρίτης ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού, όχι «30 χρόνια», όπως άφηναν να διαρρεύσει πιο πρόσφατα. Θα είναι για πάντα και – εννοείται – θα είναι για το καλό μας.
Τα βασικά του σημεία είναι λίγο πολύ αναμενόμενα: Κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, όπου ισχύει ακόμη, αυξήσεις στους μισθούς μόνο όταν αυξάνεται η παραγωγικότητα και πάντα κάτω απ’ τον πληθωρισμό. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, όχι στα 67 αλλά «ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής». Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι εισφορές 35 – 40 χρόνων θα μας αποδίδουν σύνταξη για μια δεκαετία το πολύ (το προσδόκιμο σήμερα είναι γύρω στα 77 χρόνια). Μείωση του φόρου των επιχειρήσεων (εναρμόνιση το λένε, αλλά φυσικά θα εναρμονιστεί προς τα κάτω) και ταυτόχρονα βέβαια μείωση του Χρέους και πρακτικά μηδενισμός των ελλειμμάτων, κάτω ακόμα κι απ’ το όριο του 3% που υπάρχει σήμερα.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι θα επιβληθεί μια ενιαία οικονομική πολιτική για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, καταργώντας στην πράξη κάθε δυνατότητα εθνικής παρέμβασης. Το καρότο για να γίνει αποδεκτό κάτι τέτοιο είναι η δέσμευση ότι Γαλλία και Γερμανία θα δώσουν την έγκρισή τους για τη δημιουργία ενός τεράστιου μηχανισμού στήριξης, ύψους λέει 1,5 τρις €.
Πέρα απ’ το προφανές, ότι δηλαδή όλη αυτή η συζήτηση γίνεται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αστών και των πιο ισχυρών από τις οικονομίες της Ευρωζώνης, μήπως, θ’ αναρωτηθεί κανείς, όντως χρειάζεται μια συντονισμένη προσπάθεια αύξησης της ανταγωνιστικότητας στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας; Και βέβαια χρειάζεται. Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Αν υπήρχε τέτοια πρόθεση, αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι η παροχή κεφαλαίων για την ανάπτυξη τεχνολογίας και τεχνογνωσίας και η διάθεση ενός πολύ συγκεκριμένου και υψηλού – ποσοστού του ΑΕΠ στην έρευνα και στην παιδεία. Αυτά όμως προϋποθέτουν μια πανευρωπαϊκά σχεδιασμένη οικονομία με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου, στηριγμένης στην εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των τραπεζών, δηλαδή μια σοσιαλιστική ενωμένη Ευρώπη
Αυτά τα μέτρα συναντούν, διαβάζουμε, την αντίδραση ακόμη και πολλών από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης. Αλλά ο «Γαλλογερμανικός Άξονας» που τα προωθεί δεν είναι αφελής για να πιστεύει ότι θα περάσουν όντως σαν λύση πακέτο. Δίνουν όμως τον τόνο στην συζήτηση, στοχεύοντας στο να περάσουν όσα περισσότερα γίνεται. Και για τα υπόλοιπα, έχει ο Θεός. Θα τα ξαναθυμηθούν στην επόμενη κρίση…
