Η ανακοίνωση που εξέδωσε τις μέρες των γιορτών των Χριστουγέννων η Επιτροπή Αλληλεγγύης Προσφύγων Σάμου σχετικά με τους πρόσφυγες που κρατούνται στο κέντρο υποδοχής – φυλακή του νησιού.
Οι πρόσφυγες που «φιλοξενούμε» με τις χειρότερες συνθήκες έγκλειστους στο μέχρι πρότινος ερειπωμένο κτίριο του Καπνοκοπτηρίου της πόλης της Σάμου είναι άνθρωποι που έχουν ταλαιπωρηθεί για να φτάσουν ως εδώ, που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα στις θάλασσές μας. Ίσως το καλοκαίρι που θα χαλαρώνουμε στις παραλίες να ξεβραστεί πάλι κανένα πτώμα που δεν περισυλλέχθηκε. Αυτοί οι «λαθρομετανάστες», όπως τους αποκαλούν οι αρχές, είναι άνθρωποι που έρχονται τυχαία στο νησί, γιατί εδώ τους ξεφόρτωσε ο καλοπληρωμένος Τούρκος βαρκάρης ή δεν ξέρουμε ποιος. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μας πουν τις ιστορίες τους από την πατρίδα τους, να μάθουν τις δικές μας. Εμείς τους κλείνουμε τα παράθυρα (στην κυριολεξία) εμποδίζοντας κάθε δίοδο επικοινωνίας μαζί τους.
Παρόλα αυτά φτάνουν στα χέρια μας οι μαρτυρίες των ανθρώπων αυτών, που απέχουν πολύ από τις απρόσωπες ειδήσεις των μέσω ενημέρωσης.
Μαρτυρία πρόσφυγα από την Ακτή του Ελεφαντοστού:
«Είμαστε αρκετοί εμείς οι άνδρες, οι γυναίκες, τα παιδιά της Αφρικής που αφήσαμε πίσω μας την αγαπημένη μας πατρίδα για λόγους κοινωνικούς, πολιτικούς ή θρησκευτικούς… Από το 2002 η χώρα μου συνταράσσεται από μια ένοπλη εξέγερση. Πόσοι άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο, ακρωτηριάστηκαν, πόσες γυναίκες βιάστηκαν υπό το ανήμπορο βλέμμα των συζύγων και των παιδιών τους; Μόνο ο θεός το ξέρει. Μερικοί αναγκάστηκαν να παραστήσουν τους πεθαμένους για να ξεφύγουν. Και άλλοι –μεταξύ των οποίων και ‘γω- αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν μέσα από δάση, περπατώντας και τρέχοντας για πολλές μέρες και νύχτες χωρίς τροφή ούτε νερό. Κατά την απόδραση αυτή πολλά άτομα –μεταξύ των οποίων και η μητέρα μου και ο αδελφός μου- πέθαναν από την κούραση, την πείνα και τη δίψα… Παρακαλούμε τις ελληνικές αρχές να ενδιαφερθούν για τη τύχη μας μειώνοντας τη διάρκεια της παραμονής μας εδώ στη φυλακή (που είναι 3 μήνες) και να μας παραχωρήσουν προσφυγικό δελτίο ώστε να μπορέσουμε να ξαναβρούμε το φυσιολογικό ρυθμό της ζωής μας. Μακάρι ο θεός να μας βοηθήσει….».
Μαρτυρία από την Μαυρυτανία:
«Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να ξεφύγεις από ‘κει. Στην Μαυριτανία δεν υπάρχει δικαιοσύνη, κανείς δεν μιλάει για δημοκρατία. Φύγαμε από την χώρα μας για να πάμε πρόσφυγες σε αναπτυγμένες χώρες, σε χώρες δικαιοσύνης, αλληλεγγύης, δημοκρατίας».
Από την Σομαλία ζητούν βοήθεια, μιλάνε για εμφύλιο 13 χρόνων, που άφησε την χώρα τους «συντρίμμια, με κατεστραμμένες περιουσίες, εκατομμύρια ζωές χάθηκαν και ακόμα χάνονται. Η ανομία επικράτησε. Πολλοί από μας έπρεπε να αποδράσουμε και μερικοί που προσπάθησαν να επιστρέψουν κατηγορούνται ότι επιστρέφουν από εκδίκηση και έτσι υπόκεινται σε φοβερά βασανιστήρια πριν θανατωθούν…».
Αυτοί είναι οι «λαθρομετανάστες» που δεν τους αξίζει τέτοιου είδους «φιλοξενία» ή αδιαφορία για την τύχη τους. Κάποια δικαιώματα έχουν που και η χώρα μας έχει δεσμευτεί γι’ αυτά, και παρανομούμε όταν δεν τους τα γνωστοποιούμε. Ποιος θα μπεί στον κόπο να τους τα πει;
Υ.Γ. Τον Οκτώβρη του 2004 12 άτομα ζήτησαν με αίτηση τους παροχή ασύλου. Ο γενικός γραμματέας του υπ. δημοσίας τάξης απέρριψε την αίτηση. Οι περισσότεροι είναι από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Μετά απ’ αυτό θα απελαθούν στην χώρα τους; Θα επιτρέψουμε να δολοφονηθούν;
