Ανταπόκριση από τον Mauro Kato (CWI στην Πορτογαλία) Μετάφραση- επιμέλεια Μαρία Καπαράκη
Οι βουλευτικές εκλογές της 5ης Ιούνη στην Πορτογαλία πραγματοποιήθηκαν με φόντο τις σκληρές επιθέσεις εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και την αυξανόμενη μαχητικότητα εκ μέρους των εργαζομένων και της νεολαίας.
Σαρωτική ήττα για τους Σοσιαλιστές
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) βίωσε τη μεγαλύτερη ήττα των τελευταίων 20 xρόνων, παίρνοντας το 28% των ψήφων, από 36,6% που είχε πάρει το 2009. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) και το Κόμμα του Λαού (PP) εξασφάλισαν μια ισχνή πλειοψηφία για να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση, με 39% και 12% των ψήφων αντίστοιχα. Τα αποτελέσματα αυτά οφείλονται στην τεράστια οργή του κόσμου απέναντι σε αυτά τα κόμματα, που στηρίζουν τα σκληρά μέτρα λιτότητας που δέχεται ο πορτογαλικός λαός τους τελευταίους μήνες.
Νικητής η αποχή
Ταυτόχρονα η αποχή άγγιξε το εντυπωσιακό ποσοστό 41,1%, που αποτελεί ρεκόρ στη πρόσφατη ιστορία της χώρας. Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν έχει καταφέρει να βρει μια αντιπρόταση, ένα αριστερό πρόγραμμα που να την εκφράζει και το οποίο να αποτελέσει όχημα αντίστασης ενάντια στις σκληρές επιθέσεις της άρχουσας τάξης.
Τα αποτελέσματα για την αριστερά
Αυτό αποδεικνύεται και από τα ποσοστά της αριστεράς. Το Αριστερό Μπλόκο (BE) σημείωσε πολύ μεγάλη πτώση, μειώνοντας τις ψήφους και τους εκλεγμένους βουλευτές του στο μισό (5,2% και 8 βουλευτές από 10,7% και 16 βουλευτές το 2009). Η συντριβή αυτή αποδεικνύει ότι ο σχηματισμός βιώνει μια βαθειά κρίση.
Η ηγεσία του Μπλόκου προσπαθεί να εξηγήσει τα αποτελέσματα μιλώντας για “δεξιά στροφή” της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα όμως η ίδια η ηγεσία του σχηματισμού είναι που έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά, και τα παραδείγματα της τελευταίας περιόδου είναι πολλά: η στήριξη του υποψηφίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του Γενάρη, η ψήφιση υπέρ των απαράδεκτων όρων “διάσωσης” της Ελλάδας πέρυσι, κά. Την ίδια στιγμή πολύ σημαντική είναι η αδυναμία του Μπλόκου να χτίσει μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα ένα κοινό μέτωπο πάλης ενάντια στους καπιταλιστές και τις πολιτικές τους και βέβαια, πλήρως αποκομμένο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Από την άλλη το ΚΚ μείωσε ελάχιστα τις ψήφους του, διατηρώντας ουσιαστικά στα ίδια επίπεδα τα ποσοστά του (7,9% από 7,86% το 2009). Σε μια περίοδο που οι επιθέσεις ενάντια στο εργατικό κίνημα της χώρας είναι συνεχείς, και που ο κόσμος βγαίνει ξανά μαχητικά στους δρόμους και αναζητά απαντήσεις, ένα τέτοιο αποτέλεσμα μόνο νικηφόρο δεν μπορεί να θεωρηθεί. Το ΚΚ έχει μεν ρίζες σε συγκεκριμένες περιοχές και επιρροή σε εργατικούς χώρους, αλλά την ίδια στιγμή δεν αξιοποιεί αυτές του τις δυνάμεις (ούτε τους 16 βουλευτές του) για να προτείνει δυνατά ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και ένα μαχητικό σχέδιο αντίστασης ενάντια στις περικοπές της κυβέρνησης και την Τρόικα.
Έρχονται επιθέσεις αλλά και σκληροί αγώνες
Η νέα δεξιά κυβέρνηση που σχηματίστηκε φορτίζει τις μπαταρίες της για να καταφέρει να περάσει μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις λιτότητας που έχουν πραγματοποιηθεί στην ιστορία της χώρας. Νέες περικοπές, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις (υγεία, νερό, ταχυδρομεία, κά) και αλλαγή του συνταξιοδοτικού είναι κάποια μόνο από τα μέτρα.
Αυτά τα μέτρα δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς αντίσταση. Είναι ενδεικτικό ότι πέρυσι μετά την ανακοίνωση του πρώτου πακέτου λιτότητας πραγματοποιήθηκε η πιο μαζική απεργία των τελευταίων δεκαετιών που παρέλυσε τη χώρα.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια ισχυρή αντιπρόταση εκ μέρους της αριστεράς (Μπλόκο και ΚΚ), αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει. Μια πρόταση που να απευθύνεται μαζικά στην κοινωνία και να λέει: άρνηση πληρωμών του χρέους, εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και των τραπεζών, εργατικός έλεγχος και διαχείριση, η οικονομία στα χέρια της κοινωνίας στην προοπτική της σοσιαλιστικής ανατροπής.
Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μια ήττα για τις δυνάμεις της αριστεράς. Παρόλα αυτά αν βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα, σε συνδυασμό με τους σκληρούς ταξικούς αγώνες- που αναπόφευκτα θα έρθουν- θα δοθεί νέα ώθηση στον αγώνα για τη δημιουργία της αριστεράς που χρειαζόμαστε
