Από 7 ετών και επί 35 χρόνια πολιτικός πρόσφυγας.
5 1/2 χρόνια άδικα σε ελληνικές φυλακές από μια παρωδία δικαιοσύνης.
Και 5 χρόνια τώρα κάτοχος της ονομαζόμενης “ροζ” κάρτας που δίνεται σε όσους περιμένουν την εξέταση της αίτησης τους για πολιτικό άσυλο. Κι ακόμα περιμένει…
Το όνομα του Μπικόνγκο Ραμαντάνι. Γεννήθηκε το 1963 στο Κονγκό και η φυλή του είναι η Μανέμια.
Ο Μπικόνγκο γεννήθηκε σε μια ταραγμένη για το Κονγκό εποχή. Ο πατέρας του δολοφονείται το 1964, όταν αυτός ήταν ενός έτους, γιατί ήταν σκληρός πολέμιος της κυβέρνησης. Ο συνεχής πόλεμος στην περιοχή του, Κάλεμι, αναγκάζει την μητέρα του Μπικόνγκο μαζί με τα 2 παιδιά της να μεταναστεύσει σε διπλανή περιοχή. Το 1972 σε ηλικία 7 ετών, δολοφονείται και η μητέρα του. Και τότε μαζί με τον αδελφό του μεταφέρονται σε προσφυγικό καταυλισμό στην Τανζανία. Οι αρρώστιες, η πείνα, ο συνεχιζόμενος εμφύλιος και μέσα στον καταυλισμό, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Το 1980 τα 2 αδέρφια καταφέρανε να φτάσουν στην Μομπάσα της Κένυας, όπου κρυφτήκανε στο αμπάρι ενός πλοίου που πήγαινε στη Συρία. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού το πλήρωμα ανακάλυψε τον αδερφό του όπου τον ρίξανε στη θάλασσα και από τότε δε τον έχει ξαναδεί.
Το 1981 στη Συρία τον βάλανε σε ένα στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων και το 1982 μεταφέρθηκε μαζί με άλλους στην Βηρυτό με στόχο να εκπαιδευτεί στρατιωτικά. Από εκεί τον έστειλαν ξανά στην Τανζανία, απ’ όπου δραπέτευσε για Βηρυτό και για την περίοδο 1983-1984 προσπαθούσε να μαζέψει τα απαραίτητα δικαιολογητικά και χρήματα για να πάρει τα χαρτιά του Ερυθρού Σταυρού, όπου θα του επέτρεπαν να φύγει μακριά από τον συνεχή πόλεμο.
Το 1992 φτάνει στον Πειραιά. Τον πρώτο καιρό ζει με άλλα 25 άτομα από διάφορες χώρες, και δουλεύει καθημερινά πολύ σκληρά για να κερδίσει το ψωμί του.
Τον Μάη του 1994 γυρνώντας σπίτι του συλλαμβάνεται με την κατηγορία για εμπόριο ναρκωτικών. Μετά από άγριο ξυλοδαρμό και αφού του αποσπάσανε την ”ομολογία” παρ’ όλο που δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα και δεν είχαν βρει τίποτα απάνω του ή στα πράγματα του, τον μεταφέρουν στις φυλακές του Κορυδαλλού. Τον Σεπτέμβρη του 1995, σε μια δίκη παρωδία 15 λεπτών, και με τον δικηγόρο που είχε διορίσει με όσα χρήματα είχε άφαντο, καταδικάζεται σε ποινή 15 ετών.
Μεταφέρθηκε στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα όπου και ζει την εξέγερση του 1996, μια από τις σκοτεινότερες στιγμές της ζωής του. Αποτέλεσμα από την αστυνομική βαρβαρότητα είναι η απώλεια της ακοής στο ένα αφτί, η μερική ρήξη στο ένα νεφρό και η καταστροφή των εγγράφων του Ερυθρού Σταυρού, που αποδείκνυαν ότι ο Μπικόνγκο είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας.
Περνώντας από διάφορες φυλακές και ζώντας ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς, το 2000 στη δεύτερη δίκη αποκαλύπτεται ότι ξόδεψε 5 1/2 χρόνια της ζωής του στην φυλακή, από το ρατσιστικό “λάθος” αστυνομικών και δικαστικών αρχών.
Ο Μπικόνγκο αντιμετώπισε αυτό που αντιμετωπίζει το 90% τουλάχιστον των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα. Και μιλάμε από ψευδείς κατηγορίες έως και προσπάθειες φυσικής εξόντωσης. Στην ερώτηση, γιατί όλα αυτά, ο Μπικόνγκο δίνει την απάντηση που του ”μάθανε” τα όργανα του νόμου και όχι μόνο. “Κατάλαβα πως το να είσαι μαύρος είναι από μόνο του έγκλημα…”. Και όσοι μεταναστευτικοί νόμοι και να βγουν, όσες τροποποιήσεις και να γίνουν οι κυβερνήσεις όποιες και να είναι αυτές δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα. Εμείς πρέπει να κινητοποιηθούμε, έλληνες και ξένοι, όπως έγινε με την υπόθεση των θυμάτων του Καζάκου, Τίμοθυ Αμπντούλ και Τόμι Κόφι Μάρκους. Γιατί οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι δεν έχουνε πατρίδα, όπως ακριβώς πατρίδα δεν έχουν οι πρόσφυγες.
Τι μπορείς να κάνεις εσύ;
Ζήτησε από το σωματείο, το πανεπιστήμιο, το σχολείο ή γενικά το χώρο σου να εκδώσει ψήφισμα υπέρ της παραχώρησης πολιτικού ασύλου στον Μπικόνγκο Ραμαντάνι.
Πάρε μέρος στις ανοικτές εκδηλώσεις που θα οργανώσει η YRE σε διάφορες περιοχές ή οργάνωσε μια στο δικό σου χώρο.
Στήριξε έμπρακτα την εκστρατεία, με οικονομική ενίσχυση και ενημέρωση στο χώρο σου.
Πάλεψε ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού. Οργανώσου στην YRE.
Ηλίας Αζαμπί
