Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία σχετικά με τη χορήγηση πολιτικού και ανθρωπιστικού ασύλου στην Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία. Αν μη τι άλλο δείχνουν την ευαισθησία και τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης..! Εξαιρετικό παράδειγμα το 2003 όπου το πολυπόθητο άσυλο πήραν 28 από τους 8.178 ανθρώπους που υπέβαλαν αίτηση (0,62%).
Αν κοιτάξουμε τους αριθμούς θα δούμε ότι με την πάροδο των χρόνων οι αιτήσεις αυξάνονται και οι χορηγήσεις ασύλου (πολιτικού και ανθρωπιστικού) μειώνονται. Η αύξηση των αιτήσεων σημαίνει πως πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους όχι γιατί θέλουν αλλά γιατί κινδυνεύουν, κάτι που φαίνεται και από την αύξηση των αιτήσεων σε περιόδους κρίσης και συρράξεων (π.χ. Αφγανιστάν). Η μείωση των χορηγήσεων ασύλου σημαίνει πως η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί πως οι χώρες προέλευσής τους είναι ασφαλείς και πως δεν κινδυνεύει η ζωή τους. Μήπως θα ήθελαν να μετακομίσουν και οι ίδιοι λοιπόν εκεί;
Ο μεγαλύτερος όγκος των αιτούντων άσυλο προέρχεται σταθερά από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Τουρκία και το Ιράν, χώρες που είτε μαστίζονται από πολέμους είτε κυβερνώνται από αυταρχικά και θεοκρατικά καθεστώτα. Παρόλα αυτά, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να τους κλείνει τις πόρτες δείχνοντας ότι έχει μια δική του αντίληψη για το ποιός είναι πρόσφυγας, αντίληψη που έρχεται σε σύγκρουση με τη συνθήκη της Γενεύης:
«Πρόσφυγας είναι ένα άτομο που βρίσκεται εκτός της χώρας καταγωγής του ή του τόπου κατοικίας του, έχει δικαιολογημένο φόβο δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω πολιτικών πεποιθήσεων και εξαιτίας αυτού του φόβου δίωξης αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να απολαμβάνει την προστασία αυτής της χώρας ή την επιστροφή σ’ αυτήν».
________________
