Πακιστάν: Τραγική κατάσταση για τους πλημμυροπαθείς. Οι φτωχές γυναίκες και τα παιδιά διατρέχουν τους μεγαλύτερους κινδύνους

Της Ρουκσάνα Μανζούρ, Σοσιαλιστικό Κίνημα (πακιστανικό τμήμα της CWI). Μετάφραση: Χάρης Σιδέρης

Η τραγωδία που ζουν οι πλημμυροπαθείς στο Πακιστάν δεν λεει να τελειώσει. Οι φτωχές γυναίκες και τα παιδιά υποφέρουν περισσότερο στις πληγείσες από τις πλημμύρες περιοχές. Πείνα, ασθένειες, έλλειψη ιατρικών εγκαταστάσεων και ανασφάλεια στους καταυλισμούς  και αλλού είναι μερικά από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα παιδιά. Σύμφωνα με την Εταιρεία για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Παιδιού (SPARC), σχεδόν το 50% των θυμάτων από τις πλημμύρες στο Πακιστάν είναι παιδιά που έχουν απόλυτη ανάγκη από ιατρική φροντίδα και ασφάλεια.

Παραγκωνισμένοι

Στους καταυλισμούς, κατά τη διάρκεια της διανομής των τροφίμων, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι φεύγουν με άδεια χέρια, χωρίς να πάρουν τρόφιμα, διότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους δυνατότερους άνδρες που καταφέρνουν σπρώχνοντας να παίρνουν το μεγαλύτερο ποσοστό των αγαθών.

Ένα 12χρονο παιδί διηγήθηκε την κατάσταση με αυτές τις λέξεις,

"Όταν τα τρόφιμα διανέμονται στο στρατόπεδο, οι δυνατότεροι ανάμεσά μας, μας σπρώχνουν και τα αρπάζουν για τις οικογένειές τους".

Μια γυναίκα περιέγραψε την κατάσταση κάπως έτσι:

"Ο σύζυγός μου πάσχει από καρδιακή νόσο. Δεν μπορεί να τρέξει πίσω από τα φορτηγά με τη βοήθεια και εμένα με παραμερίζουν κάθε φορά που προσπαθώ να το κάνω. Έχω μεγάλο πρόβλημα να βρω αρκετή τροφή για την τετραμελή μου οικογένεια ".

Πολλά παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι διαχωρίζονται από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους που έχουν επιζήσει, εξαιτίας του χαοτικού τρόπου με τον οποίο γίνεται η εκκένωση των πληγέντων περιοχών. Έτσι, αυτές οι ευάλωτες ομάδες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση, δεδομένου ότι αδυνατούν να πάρουν μερίδιο των τροφίμων και των άλλων αγαθών  που διανέμονται στους καταυλισμούς. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή για τα παιδιά και τις γυναίκες που ζουν στα φράγματα και τους δρόμους, στην ύπαιθρο, χωρίς κανένα καταφύγιο.

«Πεδία θανάτου»

Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα, διότι οι περιοχές που πλήττονται είναι από τις πιο οπισθοδρομικές και με πολλά φεουδαρχικά κατάλοιπα. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα σε αυτές τις κοινότητες. Αντιδραστικές και μοχθηρές παραδόσεις όπως τα «εγκλήματα τιμής», ή η εμπορία των γυναικών μεταξύ οικογενειών, είναι συχνές. Οι περιοχές που πλήττονται στην επαρχία Σιντχ είναι γνωστές ως «πεδία θανάτου» των γυναικών. Οι άρρωστες και οι έγκυες γυναίκες δεν μπορούν να λάβουν την ιατρική φροντίδα που χρειάζονται, διότι δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου γυναίκες γιατροί διαθέσιμες στους περισσότερους από τους καταυλισμούς. Τα αρσενικά μέλη της οικογένειάς τους θα προτιμήσουν να τις αφήσουν να πεθάνουν παρά να τους επιτρέψουν να δουν κάποιον άντρα γιατρό.

Εκατομμύρια παιδιά σε κίνδυνο

Οι πλημμύρες ήταν καταστροφικές για όλους, αλλά έχουν χειρότερη επίπτωση στους φτωχούς. Αυτοί που υφίστανται τις χειρότερες συνέπειες των πλημμυρών είναι τα παιδιά και οι γυναίκες. 3.5 εκατομμύρια παιδιά αντιμετωπίζουν ασθένειες που προκαλούνται από την κατανάλωση μολυσμένου νερού (αφού το σύστημα υδροδότησης έχει καταρρεύσει) οι οποίες μπορούν αποβούν θανάσιμες, αν δεν αντιμετωπιστούν κατάλληλα. Επιπλέον,  αντιμετωπίζουν και άλλους πολύ σοβαρούς κινδύνους (ιδιαίτερα τα κορίτσια), αυτούς της σωματεμπορίας, της σεξουαλικής κακοποίησης και της απαγωγής.

Ποιος έχει την ευθύνη;

Ποιος φταίει για τον θάνατο των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους από τις πλημμύρες; Πραγματικά, είναι μια φυσική καταστροφή και κανείς δεν έχει τη δύναμη να τη σταματήσει. Ωστόσο, θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί προληπτικά μέτρα ώστε να ελαττωθούν οι επιπτώσεις της καταστροφής. Τουλάχιστον σε εκείνους που επέζησαν θα μπορούσε να έχει προσφερθεί η αναγκαία βοήθεια και υποστήριξη. Όμως, η άρχουσα τάξη για μια ακόμη φορά έδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται  τι θα συμβεί στις εργαζόμενες μάζες και τους φτωχούς. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί γελοίες δικαιολογίες  πως δεν υπάρχουν επαρκείς πόροι για τους πληγέντες φτωχούς ανθρώπους, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά.

Πού πηγαίνουν οι πόροι; Αρκεί να δει κανείς πόσες είναι οι δαπάνες της προεδρίας της χώρας για είδη πολυτελείας. Σύμφωνα με τον διάσημο οικονομολόγο και αναλυτή, Δρ Φαρούκ Σαλίμ, σε μια χώρα όπου ο μισός πληθυσμός υποσιτίζεται, ή δεν τρέφεται σχεδόν καθόλου, το κόστος που πληρώνουν οι φορολογούμενοι για να διατηρηθεί ο σημερινός πρόεδρος, είναι 1 εκ. ρουπίες την ημέρα, δηλαδή 365 εκ. ρουπίες το χρόνο.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορούν να πάρουν καν τον κατώτατο μισθό των 7.000 ρουπιών τον μήνα (λίγο περισσότερο από 80 δολ.) – τα απολύτως στοιχειώδη για μια οικογένεια 6-8 ατόμων ώστε να κρατηθούν στη ζωή. Είναι το λιγότερο ενοχλητικό να δίνεται το ποσό των 365 εκ. ρουπιών μόνο και μόνο για να διατηρηθεί μια μη παραγωγική, συμβολική προεδρία. (Το κυβερνών κόμμα – PPP – φροντίζει να μας υπενθυμίζει ότι ο πρόεδρος, ο οποίος πηγαίνει διαρκώς ταξίδια στο εξωτερικό, δεν είναι απαραίτητος στο εσωτερικό της χώρας!)

Επαίσχυντη σπατάλη

Κάθε πρωθυπουργική επίσκεψη στο εξωτερικό κοστίζει 12 εκατ. ρουπίες. Ο πρωθυπουργός δεν κάνει τόσα ταξίδια, επειδή ο πρόεδρος κάνει αρκετά και για τους δύο. Αλλά ούτε τα χρήματα που ο πρωθυπουργός δε χρησιμοποιεί μπορούν να φυλαχθούν για καλύτερη χρήση. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, το τελευταίο ταξίδι του προέδρου Ζαρντάρι στο Λονδίνο μέσω Παρισιού, μαζί με την  επιστροφή μέσω της Συρίας και του Ντουμπάι, κόστισε 1.2 δισ. ρουπίες. Έτσι, μόνο φέτος, κάτι περισσότερο από 1,5 δισ. ρουπίες έχουν ήδη σπαταληθεί για το τίποτα.

Εκτιμάται ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο Πακιστάν έχει ενεργητικό άνω των 22 δισ. δολαρίων, σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Μόλις ένα δισεκατομμύριο δολάρια θα μπορούσε να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα, αν τα χρήματα μπορούσαν όντως να φτάσουν στους φτωχούς. Τα χρήματα όμως αυτά καταναλώνονται τελικά από αυτούς που είναι ήδη πλούσιοι.

Η παρέμβαση των δυνάμεων της CWI

Από την πρώτη στιγμή, το πακιστανικό τμήμα της CWI προσπάθησε να χτίσει επιτροπές που από την μία να αναλαμβάνουν την ευθύνη της δίκαιης διανομής των τροφίμων όπου αυτό είναι δυνατό και από την άλλη να απευθυνθούν στο εργατικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο προκειμένου να μπορέσουν να συλλέξουν βοήθεια. Επιπλέον λόγος που γεννά αυτή την ανάγκη είναι η (δικαιολογημένη) καχυποψία των ανθρώπων που θέλουν μεν να βοηθήσουν, αλλά δεν εμπιστεύονται τις διεφθαρμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις που κατά κύριο λόγο διαχειρίζονται, συχνά με απαράδεκτο τρόπο, τα χρήματα και τα αγαθά που προσφέρονται για τους πληγέντες. Η Επιτροπή για την Ανακούφιση των Εργαζομένων (WorkersRelief Committee), όπως ονομάστηκε η επιτροπή που χτίσαμε μαζί με άλλους αγωνιστές, έχει ήδη καταφέρει να βοηθήσει εκατοντάδες οικογένειες. Ακόμα όμως κι αν αυτή την φορά καταφέρουμε να σώσουμε χιλιάδες ανθρώπους από τον θάνατο, θα πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας σαν τον μόνο τρόπο για να δώσουμε ένα οριστικό τέλος στην καθημερινή φρική που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι.

* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση και επικοινωνία με τις επιτροπές αλληλεγγύης που έχουν φτιαχτεί προκειμένου να βοηθηθούν οι πλημμυροπαθείς επισκεφτείτε τις διευθύνσεις: http://socialistpakistan.org/ (site του πακιστανικού τμήματος της CWI)  και http://turcp.org/ (Καμπάνια για τα Συνδικαλιστικά Δικαιώματα)

Ακολουθήστε το «Ξ» στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία άρθρα μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε αναρτήσεις, φωτογραφίες, γραφικά, βίντεο και ηχητικά μας σε facebook, twitter, instagram, youtube, spotify.

Ενισχύστε οικονομικά το xekinima.org

διαβάστε επίσης:

7,243ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,002ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
1,118ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
426ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής

Επίκαιρες θεματικές

Πρόσφατα άρθρα