Της Ελένης Βέτσικα
Οι μετανάστες και πρόσφυγες που βρέθηκαν την Κυριακή 26 Οκτωβρίου στην Κεντρική Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής στην Πέτρου Ράλλη έπεσαν θύματα αποτρόπαιης βίας από τους αστυνομικούς που θέλησαν να τους ‘βάλουν σε τάξη’… Έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για την άθλια μεταχείριση των μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας, τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, την έλλειψη υποδομής υποδοχής, το πως στοιβάζονται, το πως εξευτελίζονται ή κακοποιούνται από τις αρχές.
Σε όλες αυτές τις εικόνες αίσχους έρχεται να προστεθεί το τελευταίο επεισόδιο έξω από την Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής την Κυριακή 26/10/08 το πρωί, όταν περίμεναν στην ουρά πάνω από 3.000 άνθρωποι για να υποβάλλουν αίτηση ασύλου. Οι αστυνομικοί με τη δικαιολογία ότι οι πρόσφυγες κινήθηκαν ενάντια στις δυνάμεις τήρησης της τάξης, τους επιτέθηκαν με γκλομπ. Όπως ήταν φυσικό πέρα από τραύματα και κακώσεις από τον άγριο ξυλοδαρμό, ήταν αρκετοί εκείνοι που ποδοπατήθηκαν στον πανικό που προκλήθηκε. Η αστυνομία έκανε λόγο για 3 ελαφρά τραυματισμένους ενώ η Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας και αντιρατσιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν τον σοβαρό τραυματισμό 15 ανθρώπων.
Και το χειρότερο; Ο 24χρονός μετανάστης Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασφάρ βρέθηκε νεκρός σε ένα ρέμα 500 μέτρα πιο δίπλα από τα γραφεία της Διεύθυνσης Αλλοδαπών. Κι ενώ υπάρχουν μάρτυρες που καταγγέλλουν την δίωξη του 24χρονου από τις δυνάμεις που τους επιτέθηκαν για να τους βάλουν δήθεν στην σειρά, η ΕΛ.ΑΣ τηρεί πολύ διφορούμενη στάση, προσπαθώντας να αποδώσει τη δολοφονία του Ασφάρ σε ατυχή πτώση το προηγούμενο βράδυ και διαχωρίζοντας την έτσι χρονικά αλλά και γεωγραφικά από τα κτηνώδη επεισόδια της 26ης Οκτώβρη.
Οι αντιδράσεις; Την επόμενη ημέρα σχεδόν 2.000 άτομα παραβρέθηκαν στην πορεία διαμαρτυρίας από την Πλ. Κοτζιά μέχρι τη Βουλή. Πολύ μεγάλη ήταν και η συμμετοχή των Πακιστανών και εντυπωσιακή η εικόνα της δημόσιας προσευχής τους πάνω από το φέρετρο με τον νεκρό 24χρονο Πακιστανό.
Την απαράδεκτη βία κατά των μεταναστών κατήγγειλαν διάφοροι φορείς: ΓΣΕΕ, ΣΥΡΙΖΑ, και αριστερές και αντιρατσιστικές οργανώσεις. Ωστόσο, ο ρόλος της αριστεράς και των συνδικάτων δεν μπορεί να είναι αυτός. Είναι ανεπαρκές να καταγγέλλουν ή να καταδικάζουν τη βία και όχι να ασκούν πιέσεις ή να δρούν για την αλλαγή του σκηνικού που την υποθάλπει και την προκαλεί. Είναι αναγκαίο ένα μαζικό κίνημα διαρκείας, από κοινού έλληνες και ξένοι, στο οποίο η αριστερά, το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν έχουν απλά σημαντικό αλλά ιστορικό ρόλο να παίξουν.
Ποιος φταίει; Σε πρώτο στάδιο οφείλουμε να αναφέρουμε ότι σοβαρές ευθύνες φέρει η Διεύθυνση Αλλοδαπών που αυθαίρετα και αναίτια αρνούνται να παραλάβουν τις αιτήσεις ασύλου με αποτέλεσμα μεγάλους συνωστισμούς έξω από τα γραφεία της κατά καιρούς. Αυτό όμως δεν αποτελεί παρά αποτέλεσμα της γενικότερης σκληρής κυβερνητικής πολιτικής για το άσυλο. Η αστυνομική βία είναι το απευθείας προϊόν της αντι-προσφυγικής κυβερνητικής πολιτικής που σταδιακά έχει περιορίσει στο ελάχιστο τις χορηγήσεις πολιτικού ασύλου. Επιπλέον, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η αντι-προσφυγική πολιτική της κυβέρνησης αποτυπώνεται με απόλυτη ακρίβεια και συνέπεια σε όλες τις παρόμοιες επιθέσεις είτε από φασίστες είτε από αστυνομικούς καθώς προωθεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό.
Τι πρέπει να γίνει; Κάθε περίπτωση κρατικής ρατσιστικής βίας που παραμένει ατιμώρητη, λειτουργεί σαν ελατήριο για να πολλαπλασιαστούν τα επόμενα κρούσματα, τα οποία σχεδόν πάντα είναι χειρότερα από τα προηγούμενα. Ωστόσο η τιμωρία δεν είναι για λόγους παραδειγματισμού και πρόληψης μόνο, αλλά και γιατί είναι πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης – κι επειδή ποτέ δεν θα την αναλάβει πρέπει να τις επιβληθεί από το μαζικό κίνημα- να δώσει τέλος στην κακομεταχείριση και τη βία κατά των αδυνάτων.
Επίσης πρέπει να θυμίσουμε πως υπάρχει πολλαπλασιασμός των καταγγελιών το τελευταίο διάστημα (από επίσημες πηγές όπως π.χ. η έκθεση PRO-ASYL πέρσι για βασανιστήρια ή οι καταδίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ή οι αποφάσεις δικαστηρίων στη Σουηδία, στο Βέλγιο, στη Δανία και αλλού ότι δεν θα στέλνουν πίσω στην Ελλάδα τους αιτητές ασύλου γιατί βασανίζονται και κακοποιούνται). Παρόλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση δεν δίνει σημασία γιατί με βάση την πολιτική τους το άσυλο πια δίνεται μόνο στο 0,6% των αιτήσεων! Αντίστοιχη είναι και η λογική τους για τους μετανάστες που παραμένουν χωρίς χαρτιά και άρα χωρίς δικαιώματα και όλα αυτά γίνονται με τις ευλογίες της Ε.Ε. ειδικά με το «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για το Άσυλο και τη Μετανάστευση» που ψηφίστηκε στις 15-16 Οκτώβρη και ομογενοποιεί την πολιτική των χωρών της Ε.Ε. σε σχέση με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Υπ’ αυτή την έννοια πιστεύουμε ότι πρέπει να παλέψουμε ώστε:
1) να σταματήσουν οι τιμωρίες κοροϊδία, είναι απαραίτητη η απόταξη και η φυλάκιση των υπευθύνων κρατικών λειτουργών
2) να φύγει από τα χέρια της αστυνομίας και του υπ. Δημόσιας τάξης η υπόθεση του ασύλου και να περάσει στο υπ. Εσωτερικών
3) να μπει ένας τέλος στο αίσχος του 0,6% αναγνώρισης ασύλου και σαφώς
4) να μην γίνει το νέο ευρωπαϊκό «Σύμφωνο» εθνικός νόμος.
