Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Από πρόσφατη έρευνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) σε σχέση με τις επιδοτήσεις που δίνονται από τις κυβερνήσεις του πλανήτη σε εταιρίες ορυκτών καυσίμων, προκύπτουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Προκύπτουν όμως και ενδιαφέροντα συμπεράσματα σε σχέση με τα κροκοδείλια δάκρυα του οργανισμού για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή και την ποιότητα ζωής των κατοίκων του πλανήτη. Ας δούμε όμως καταρχήν τα στοιχεία:
Σύμφωνα με την έρευνα:
- Το 2011, οι παγκόσμιες επιδοτήσεις σε ορυκτά καύσιμα άγγιξαν τα 4,2 τρις δολάρια, περίπου δηλαδή το 5,8% του παγκόσμιου ΑΕΠ·
- Το 2013, το ποσό ανέβηκε σε 4,9 τρις·
- για να φτάσει το 2015 σε 5,3 τρις, αντιστοιχώντας στο 6,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αυτό το 6,5% μοιράζεται σε 3,9% (για επιδοτήσεις σε λιγνίτη) 1,8% (για επιδοτήσεις σε πετρέλαιο) ενώ το υπόλοιπο 0,8% αντιστοιχεί σε άλλες συμβατικές μορφές ενέργειας.
Το ΔΝΤ «προειδοποιεί» ότι αν αυτή η πολιτική συνεχιστεί θα έχει δραματικές επιπτώσεις στην κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον συνολικά, θα συντελέσει σε περισσότερους θανάτους που σχετίζονται με τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, ενώ επίσης εκτιμά ότι το οικονομικό κόστος των επιδοτήσεων δεν επιτρέπει στις κυβερνήσεις να επενδύσουν σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, οι υποδομές, κλπ.
Κατά το ΔΝΤ η πολιτική των μεγάλων επιδοτήσεων στα ορυκτά καύσιμα αποθαρρύνει την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, διαιωνίζοντας το φαύλο κύκλο εξάρτησης από το πετρέλαιο, το λιγνίτη, κλπ.
Υπολογίζει τέλος ότι ο τερματισμός αυτής της πολιτικής επιδοτήσεων σε ορυκτά καύσιμα, θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά την εικόνα, μειώνοντας τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 20% και τους θανάτους που σχετίζονται με τη ρύπανση κατά 55%.
Οι μεγάλοι ρυπαντές…
Οι χώρες που επιδίδονται με τη μεγαλύτερη «συνέπεια» στις τερατώδεις επιδοτήσεις, είναι αυτές που ο καθένας φαντάζεται χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στη μελέτη: η Κίνα δαπανά 2,3 τρις Δολάρια, οι ΗΠΑ περίπου 700 δις και ακολουθούν η Ρωσία με 335 δις και η Ινδία με 277 δις δολάρια.
Καθόλου τυχαία, πρόκειται για τις χώρες με εταιρίες ενέργειας – κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας, που απολαμβάνουν τα τεράστια αυτά ποσά την ώρα που ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα τον αέρα, τις θάλασσες και το έδαφος ολόκληρου του πλανήτη. Πρόκειται επίσης για τις ίδιες χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις βάζουν φρένο σε οποιαδήποτε απόφαση (ακόμη και αυτές τις δραματικά ανεπαρκείς αποφάσεις) των καθιερωμένων, όσο και αποτυχημένων συνόδων του ΟΗΕ για το κλίμα.
Κάθε μερικά χρόνια, μαζεύονται, συζητάνε, διαπιστώνουν την άμεση ανάγκη ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής και στη συνέχεια επιστρέφουν και συνεχίζουν να επιδοτούν με υπέρογκα ποσά την παράνοια της εξάρτησης του πλανήτη από τα ορυκτά καύσιμα. Και όλα αυτά τη στιγμή που η επιστήμη παρέχει αμέτρητες δυνατότητες παραγωγής φτηνής και περιβαλλοντικά φιλικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
…και η υποκρισία του ΔΝΤ
Πράγματι, τα παραπάνω στοιχεία και τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι εντυπωσιακά, όμως αυτή η «ευαίσθητη» πλευρά του ΔΝΤ είναι πολύ δύσκολο να πείσει οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο! Η πολιτική του κινείται μονίμως στην κατεύθυνση του ξεζουμίσματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της περιβαλλοντικής ισοπέδωσης των χωρών τις οποίες υποτίθεται ότι πηγαίνει να «σώσει». Παράλληλα με τα ληστρικά δάνεια και την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, έχει διαλύσει το κοινωνικό κράτος των χωρών στις οποίες επεμβαίνει (ενώ κατά τα άλλα ανησυχεί ότι οι κυβερνήσεις δεν έχουν αρκετά λεφτά για την υγεία και την παιδεία) και έχει ενθαρρύνει τις καταστροφικές για το περιβάλλον επενδύσεις, προκειμένου να βρεθούν τα χρήματα για την αποπληρωμή των χρεών.
Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βεβαιωθούμε ότι το ΔΝΤ τα λέει πολύ ωραία στις μελέτες, επί του πρακτέου όμως συμβάλει, τόσο στην περιβαλλοντική καταστροφή, όσο και στην ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους και του βιοτικού επιπέδου των «άτακτων» χωρών που «αναγκάστηκε» να δανείσει. Οι περικοπές στην Υγεία, την Παιδεία, η συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων, η κατάργηση δικαιωμάτων κοκ, εφαρμόστηκαν από ελληνικές κυβερνήσεις, κατά παραγγελία του ΔΝΤ και των υπόλοιπων «δανειστών». Το ίδιο βέβαια ισχύει για το κυνήγι της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και της «ανάπτυξης» που έχει περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια του μνημονίου.
Αλήθεια, είδε κανείς την κυρία Λαγκάρντ να διαμαρτύρεται για την «επένδυση» στις Σκουριές, ή τους νόμους που ψήφισαν όλα τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις των μνημονίων, που επιτρέπουν την fast-track καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας, εν ονόματι των «επενδύσεων» που χρειάζεται η οικονομία για να αποπληρώσει τα χρέη της;
Αυτοί θα σώσουν το περιβάλλον;
Και βέβαια δεν είναι μόνο η Λαγκάρντ, αλλά όλοι οι εκπρόσωποι των μεγάλων τραπεζών, των πολυεθνικών κοκ. Όσο οι αποφάσεις για το μέλλον του πλανήτη εξακολουθούν να παίρνονται από αυτού του είδους τα αρπακτικά και τους πολιτικούς που τους εκπροσωπούν, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Όσο βρίσκεται στο χέρι τους, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα παραμένουν μια μακρινή σκέψη.
