Του Γιάννη Παπαϊωάννου-Μανδηλαρά
Κατά καιρούς έχουμε επισημάνει στην αρθρογραφία μας ότι η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να διοικήσει τη χώρα ανενόχλητη. Η Χρυσή Αυγή όπως έχουμε αναφέρει, ως μακρύ χέρι του συστήματος, συνεχίζει να υπάρχει για να αποτελέσει τροχοπέδη σε ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς αλλά και απέναντι στο κίνημα.
Το τελευταίο όμως διάστημα η ελληνική άρχουσα τάξη ψάχνει κοιτώντας την Ιταλία και νέους τρόπους για να συνεχίσει την ηγεμονία της και να αναχαιτίσει την άνοδο της Aριστεράς.
Ο πρώτος τρόπος που το κάνει είναι τα κόμματα «νέου τύπου». Αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο δικομματισμός έχει καταρρεύσει και ότι δεν πρόκειται να επανεμφανιστούν δυναμικά στο προσκήνιο τα ξοφλημένα κόμματα της συγκυβέρνησης ψάχνουν τρόπους να πλασάρουν το παλιό ως κάτι νέο. Η έμπνευση της «Ελιάς» είναι ακριβώς αυτό. Άσχετα αν η «Ελιά» συγκεκριμένα δε μπορεί να κατοχυρωθεί στο Βενιζέλο ως έμπνευση. Πήρε και αντέγραψε το σχηματισμό που δημιούργησε ο Ρομάνο Πρόντι το 1995 στην Ιταλία και δεν είχε την ευθιξία ούτε να ψάξει για ένα νέο όνομα. L‘ ulivo ο Πρόντι, Ελιά ο Βενιζέλος. Βέβαια ο Πρόντι το 1996 με την Ελιά, κέρδισε τις εκλογές, ο Βενιζέλος κινδυνεύει να μείνει εκτός κοινοβουλίου.
Ο δεύτερος τρόπος που η αστική τάξη προσπαθεί να βρει τρόπους να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της έρχεται πάλι από την Ιταλία. Εντυπωσιασμένη από τα ποσοστά του κινήματος των 5 αστέρων, του τηλεοπτικού σταρ Μπέμπε Γκρίλο, αναζήτησε τους εγχώριους σταρ που θα απογειώσουν τα εκλογικά νούμερα. Το πείραμα φαίνεται ελπιδοφόρο και αξίζει να επαναληφθεί σε διάφορες παραλλαγές. Είτε στους δήμους, όπου τηλεοπτικά πρόσωπα εξασφαλίζουν πρωτιές από τους πρώτους γύρους των αυτόδιοικητικών εκλογών (Ψινάκης, Γκλέτσος) είτε και στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπου ο Έλληνας Γκρίλο (όχι κωμικός, αλλά αστείος) Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι φιλοδοξεί να είναι τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Τα κανάλια, οι καναλάρχες και γενικώς τα ΜΜΕ τον υποστηρίζουν, προβάλλεται συνεχώς και εν τέλει είναι πιθανό να τα καταφέρει. Το πρόγραμμα του και η φρασεολογία του, και αυτά κατευθείαν από μετάφραση από το κίνημα 5 αστέρων. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλαγή (γενικά κι αόριστα) στο πολιτικό σύστημα, ενάντια στη διαφθορά κοκ.
Ο τρίτος τρόπος είναι και πιο επικίνδυνος. Αναγνωρισμένοι επιχειρηματίες, με λαϊκά ερείσματα λόγω του ότι υπήρξαν ή είναι πρόεδροι ομάδων εμφανίζονται στο πολιτικό προσκήνιο. Δε χρειάζεται πια ο πολιτικός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Βρίσκει το ίδιο, κάποιον αναγνωρίσιμο και αναλαμβάνει να πάρει ο ίδιος τα πολιτικά ηνία. Ο Μόραλης με το Μαρινάκη στον Πειραιά κατέβασαν όλο τον Ολυμπιακό και σάρωσαν. Ο πρόσφατα αποφυλακισμένος Μπέος (πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού Βόλου) έκανε το ίδιο. Όταν σύντροφοι, μέλη του «Ξ» στο Βόλο, άκουγαν κόσμο να λέει ότι θα ψηφίσει Μπέο, ρωτούσαν «τον μαφιόζο;». Ο κόσμος απαντούσε «γιατί, οι άλλοι τι είναι;». Ο τρίτος τρόπος δεν χρειάζεται να γίνει αναφορά στο τι θυμίζει. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ιδιοκτήτης της Μίλαν αλλά και καναλάρχης) διατέλεσε πρωθυπουργός της Ιταλίας για περίπου 8 χρόνια. Πρόσφατα καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή ενώ συνδέεται και με μια σειρά από σκάνδαλα.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μας λοιπόν φαίνεται να κοιτά και να ακολουθεί επιτυχημένα πειράματα στην Ιταλία για να μπορέσει να διατηρήσει τα ηνία. Εμείς δίνουμε τη μάχη ώστε τα λαϊκά στρώματα να μην παρασυρθούν από «λαμπερά πρόσωπα» ή από «λαοφιλείς» προέδρους, επειδή τα παραδοσιακά κόμματα απαξίωσαν και απαξιώθηκαν μαζί με το πολιτικό σύστημα. Κανένας πρόεδρος ποδοσφαιρικής ή άλλης ομάδας δε θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του εργαζόμενου και του άνεργου. Είναι ικανοί μονάχα να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα. Κανένας Ψινάκης δεν μπορεί να προσφέρει στο Μαραθώνα κάτι περισσότερο από δύο κάμερες στα δημοτικά συμβούλια όταν θα παρίσταται. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης[*] δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση στα προβλήματα του τόπου. Είναι με το μέρος αυτών που δημιούργησαν τα προβλήματα και όχι με το μέρος αυτών που ψάχνουν λύσεις.
_______________________
