Άρθρο από την εφημερίδα “The socialist” (του βρετανικού τμήματος της CWI)
Επιμέλεια Ελένη Παλαιολόγου
Λέγεται ότι εκεί όπου η εργασία είναι φτηνή, εξίσου φτηνή είναι και η ανθρώπινη ζωή. Η πραγματικότητα αυτή επιβεβαιώνεται από τους πρόσφατους θανάτους πάνω από 1.000 εργατών υφαντουργίας που καταπλακώθηκαν από το εργοστάσιο που κατέρρευσε στην Ντάκα, πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές.
Η καταστροφή οδήγησε σε αυθόρμητες διαδηλώσεις χιλιάδων χαμηλόμισθων εργαζομένων στο εργοστάσιο υφαντουργίας στην πόλη, που ζητούν δικαιοσύνη για τους νεκρούς και τους τραυματίες. Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές με χρήση χημικών και πλαστικών σφαιρών.
Σύμφωνα με αναφορές στα μέσα ενημέρωσης, μια μόλις ημέρα πριν την καταστροφή, ομάδες επιθεώρησης εντόπισαν τεράστιες ρωγμές στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Και ενώ τα καταστήματα και μια τράπεζα που βρίσκονταν στο ισόγειο του κτηρίου έκλεισαν άμεσα, οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου υφαντουργίας ανάγκασαν τους εργαζομένους να συνεχίσουν να δουλεύουν, παρά τον προφανή κίνδυνο που διέτρεχαν.
Εκμετάλλευση
Υπάρχουν περίπου 5.000 εργοστάσια στο Μπαγκλαντές στα οποία οι 3,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν για 28 € το μήνα, φτιάχνοντας ρούχα για εταιρίες όπως οι Benetton, Primark, Matalan, Wal-Mart, κ.α. που έχουν την έδρα τους στη Δύση.
Και βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει σε εργοστάσιο της περιοχής. Παρόμοια καταστροφή είχε συμβεί και το 2005, αλλά και τον περασμένο Νοέμβρη, όταν 112 άνθρωποι πέθαναν από φωτιά που ξέσπασε σε ένα άλλο εργοστάσιο υφαντουργίας στη Ντάκα.
Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των εκπροσώπων των εταιριών και των τοπικών αρχών ότι θα εγγυηθούν την ασφάλεια των εργαζομένων και θα σταματήσει το αίσχος των ακατάλληλων, ετοιμόρροπων κτηρίων, τα τελευταία γεγονότα αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ο ιδιοκτήτης του κτηρίου, αν και συνελήφθη μαζί με άλλους έξι για το συμβάν, μάλλον θα πέσει «στα μαλακά», αφού είναι καλά δικτυωμένος με το κυβερνών κόμμα Awami League.
Είναι φανερό ότι τα αφεντικά, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε τοπικό επίπεδο, δεν είναι διατεθειμένα να προστατεύσουν τους εργαζομένους τους σε βάρος των κερδών τους, ούτε ασφαλώς και η κυβέρνηση της χώρας καθώς οι εξαγωγές των προϊόντων υφαντουργίας αντιστοιχούν στο 80% των συνολικών εξαγωγών της χώρας.
Μόνο ισχυρά και καλά οργανωμένα συνδικάτα μπορούν να ασκήσουν πιέσεις στις εταιρίες ρουχισμού ώστε να εξασφαλιστεί η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων, να διεκδικήσουν ανθρώπινους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε πρώην αποικιακές χώρες στις οποίες τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι εντελώς περιορισμένα, όπου δεν έχουμε ανοιχτές δικτατορίες. Πέρυσι για παράδειγμα στη Μπαγκλαντές δολοφονήθηκε ο αγωνιστής συνδικαλιστής Ανιμούλ Ισλάμ, και η αστυνομία «δεν κατάφερε» ποτέ να ανακαλύψει τους δολοφόνους του.
Η μάχη για το χτίσιμό των συνδικάτων και για πραγματικά δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι μια δύσκολη, αλλά και ζωτικής σημασίας υπόθεση.
