Ο νέος χρόνος ξεκίνησε με ολόκληρο τον κόσμο να παρακολουθεί με οργή και αγωνία τη νέα σφαγή που εξαπολύει ο ισραηλινός στρατός στη λωρίδα της Γάζας. Μαζικές διαδηλώσεις οργανώνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε αραβικές χώρες, αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, με αίτημα τον άμεσο τερματισμό των αεροπορικών βομβαρδισμών και της χερσαίας εισβολής στα παλαιστινιακά εδάφη.
Είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς το πόσο θα διαρκέσουν οι επιθέσεις από την πλευρά του Ισραήλ. Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να προβλέψουμε όμως είναι πως αποκλείεται με αυτή της τη στάση η κυβέρνηση του Ισραήλ να καταφέρει να επιβάλει τη σιγή του νεκροταφείου στον βασανισμένο και αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό.
Το επιχείρημα του ισραηλινού κράτους, περί δικαιώματος «αυτοάμυνας ενάντια στους τρομοκράτες της Χαμάς» θυμίζει αρκετά την «άμυνα» της ΕΛ.ΑΣ. απέναντι σε επικίνδυνους 15χρονους, εξοπλισμένους με πλαστικά μπουκάλια νερού.
Είναι αμφίβολο αν η ισραηλινή κυβέρνηση πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να εξαφανίσει τη Χαμάς από προσώπου γης. Η επίθεση που εκτυλίσσεται από τα τέλη του 2008, μπορεί να έχει σαν στόχο να αποδυναμώσει στρατιωτικά τη Χαμάς, αλλά, πολιτικά, η υποστήριξη προς αυτήν μπορεί να ενισχυθεί, αφού φαίνεται πως είναι η μόνη δύναμη που αντιστέκεται στο Ισραήλ, με τη δεδομένη υποταγή της ηγεσίας της Φατάχ και της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούτ Αμπάς στη Δυτική Όχθη.
Αυτό που είναι αρκετά σίγουρο όμως είναι ότι η επίθεση αυτή γίνεται για να σώσει την ισραηλινή κυβέρνηση από βέβαιη συντριβή στις επερχόμενες εκλογές του Φλεβάρη. Γίνεται για να αποκαταστήσει το προφίλ του ισραηλινού στρατού μετά την στρατιωτική ήττα που υπέστη από τη Χεσμπολάχ στον πόλεμο εναντίον του Λιβάνου το 2006 και για να πάρει εκδίκηση. Πάντως όχι για να παρέχει ασφάλεια στους ισραηλινούς πολίτες, όπως υποστηρίζει.
Ποια εκεχειρία;
Για 16 μήνες πριν από τον σημερινό πόλεμο επικρατούσε, υποτίθεται, εκεχειρία. Ωστόσο, μόνο εκεχειρία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Το τείχος μήκους 630 χλμ, και ύψους 9 μέτρων που έχει υψωθεί γύρω από τις παλαιστινιακές περιοχές, υποτίθεται για να περιορίσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις, δεν έχει απλά αποκόψει τους Παλαιστίνιους από τον έξω κόσμο, αλλά τους έχει στερήσει και από τα στοιχειώδη είδη πρώτης ανάγκης.
Τα βασικά είδη διατροφής έχουν μετατραπεί σε είδη υπό εξαφάνιση, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, και ακόμη και όσοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι υποχρεωμένοι να μείνουν και να πεθάνουν. Η Γάζα είναι αποκλεισμένη από κάθε πλευρά – δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια «ανοιχτή φυλακή».
Το Ισραήλ στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε την «εκεχειρία» για να προετοιμάσει την σημερινή επίθεση. Αυτό αποτελεί πια επίσημη παραδοχή της ισραηλινής κυβέρνησης.
Η «διεθνής κοινότητα»
Αν το προηγούμενο διάστημα υπήρχε η παραμικρή αυταπάτη ότι ο παλαιστινιακός λαός μπορούσε να βρει υποστήριξη από τις κυβερνήσεις της ΕΕ, ή τον Ομπάμα, τα τελευταία γεγονότα τις έχουν εξαφανίσει. Χαρακτηριστική ήταν η πρώτη δήλωση της τσέχικης προεδρίας της Ε.Ε., που είναι ενδεικτική των πραγματικών διαθέσεων πολλών Ευρωπαίων ηγετών: πρόκειται «για μια διάβαση των συνόρων, δεν υπάρχει βία, δεν υπάρχουν θύματα και περιμένουμε συμπληρωματικές πληροφορίες» σύμφωνα με την τσέχικη προεδρία…(Ελευθεροτυπία, 05/01/09).
Όσο για τη νεοεκλεγείσα «ελπίδα αλλαγής» στις ΗΠΑ, τον άνθρωπο για τον οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα ανατρέψει το αρνητικό κλίμα για τη χώρα του σε ολόκληρο τον κόσμο, και θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή ασφάλειας και ειρήνης, δεν έχουμε ακόμη ακούσει νέα του. Το γεγονός ότι ο Ομπάμα εξακολουθεί μετά από τόσες μέρες να κρύβεται πίσω από το γεγονός ότι «υπάρχει πρόεδρος», είναι η πρώτη μεγάλη απογοήτευση για εκατομμύρια ανθρώπους που στήριξαν πάνω του την ελπίδα ότι μετά την εκλογή του τα πράγματα θα αλλάξουν.
Αραβικά καθεστώτα – Υποκρισία χωρίς τέλος
Η απογοήτευση όμως των Παλαιστινίων, δεν προέρχεται τόσο από τη στάση της ΕΕ και του του Ομπάμα, όσο από αυτή των υπόλοιπων αραβικών χωρών, αλλά και της Φατάχ.
Κατά τη διάρκεια της 16μηνης «εκεχειρίας» (διάβαζε: αποκλεισμό, πολιορκία και γκετοποίηση της Γάζας) η παλαιστινιακή κυβέρνηση του Μαχμούτ Αμπάς στη Δ. Όχθη, και ο πρόεδρος Μουμπάρακ της Αιγύπτου, επέδειξαν πλήρη ανοχή στην πολιτική του Ισραήλ. Το καθεστώς του Μουμπάρακ συνεργάστηκε πλήρως στον αποκλεισμό της Γάζας, εμποδίζοντας κάθε διακίνηση, εμπορευμάτων και ανθρώπων, ανάμεσα στη Γάζα και την Αίγυπτο. Και, ακόμα, ο Μουμπάρακ, μία μέρα πριν από την επίθεση του Ισραήλ συναντούσε τον υπουργό εξωτερικών του Ισραήλ!
Αυτή η στάση των Αράβων ηγετών έχει διογκώσει τη δυσαρέσκεια των αραβικών μαζών ενάντια στα καθεστώτα τους. Κι εδώ βρίσκεται μια μεγάλη ελπίδα για το μέλλον. Γιατί αν θέλουμε να δούμε λύσεις στα προβλήματα των λαών της Μ. Ανατολής, μια από τις προϋποθέσεις είναι να ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένες αραβικές μάζες όχι μόνο ενάντια στους ιμπεριαλιστές, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την ΕΕ, αλλά και ενάντια στις αραβικές κυβερνήσεις που είναι υποταγμένες στους ιμπεριαλιστές και τους στερούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός δεν είναι η λύση
Αυτή η οργή των Αραβικών μαζών βέβαια, περιέχει πάντα τον κίνδυνο να στραφούν στη θρησκεία και στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, πράγμα το οποίο δεν αποτελεί λύση. Η απελπισία των παλαιστινιακών και αραβικών μαζών μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε τυφλό θρησκευτικό μίσος. Είναι εύκολο, να θεωρείς πως το πρόβλημα το δημιουργούν οι Εβραίοι και γι’ αυτό πρέπει να αφανιστούν, σαν έθνος, σαν θρησκεία.
Αυτό το ρόλο έχει παίξει και η Χαμάς στην Παλαιστίνη. Η αριστερά στην Ελλάδα και διεθνώς αποφεύγει να τοποθετηθεί κριτικά απέναντι στην Χαμάς επειδή αυτή συγκρούεται με τον ισραηλινό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Όμως αυτό είναι λάθος. Δεν μπορεί η αριστερά να αποφεύγει να πάρει θέση στο κεντρικό ερώτημα: οι συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις και η δράση της Χαμάς μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα των Παλαιστινιακών μαζών; Πέρα από αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις οι συγκεκριμένες πολιτικές της Χαμάς μπορούν να νικήσουν τον ιμπεριαλισμό;
Η απάντηση σ’ αυτό είναι αρνητική. Η θέση της εξόντωσης των Εβραίων και της καταστροφής του κράτους του Ισραήλ και η αντικατάστασή του από ένα κράτος στηριγμένο στο Κοράνι, με τη μέθοδο των επιθέσεων αυτοκτονίας σε καφετέριες και σχολικά λεωφορεία και με την εκτόξευση ρουκετών σε κατοικημένες περιοχές, δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα των παλαιστινιακών μαζών. Το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν είναι να συσπειρώσουν τον ισραηλινό πληθυσμό πίσω από την ισραηλινή κυβέρνηση και να «νομιμοποιήσουν» έτσι την μαζική εξόντωση των Παλαιστινίων από τον πανίσχυρο ισραηλινό στρατό.
Η μόνη ρεαλιστική προοπτική
Ο θρησκευτικός φανατισμός στην περιοχή ενισχύθηκε στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών επειδή σε τελευταία ανάλυση η παραδοσιακή αριστερά, η οποία έφτασε να έχει εξαιρετικά ισχυρές δυνάμεις, απέτυχε να δώσει λύσεις. Είτε ήταν το PLO είτε ήταν τα σταλινικά Κομμουνιστικά Κόμματα της περιοχής, ξεπούλησαν και πρόδωσαν τους αγώνες των αραβικών μαζών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Κι αυτό άφησε ελεύθερο το πεδίο, πρώτα στην απελπισία και μετά στον θρησκευτικό φανατισμό.
Μόνη λύση είναι να χτιστεί ξανά η αριστερά στην περιοχή, πάνω σε σωστές βάσεις. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ενάντια στην εθνική καταπίεση, που είναι ταυτόχρονα και παράλληλα ο αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση – την πάλη δηλαδή για την ανατροπή των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την προοπτική μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Πρέπει να δέσουμε ξανά το ιστορικό νήμα, όταν Εβραίοι και Άραβες εργάτες στη Μ. Ανατολή ανήκαν σε κοινά συνδικάτα και κοινές οργανώσεις της αριστεράς.
Την πάλη για το χτίσιμο αυτής της αριστεράς δίνει η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) στην οποία συμμετέχει το Ξεκίνημα. Στις διπλανές στήλες παραθέτουμε ανταπόκριση από τις κινητοποιήσεις που γίνονται στο Ισραήλ ενάντια στον πόλεμο καθώς και αποσπάσματα από τις προκηρύξεις των αδελφών οργανώσεων του «Ξ» στο Ισραήλ και τον Λίβανο (τα πλήρη κείμενα στο: www.socialistworld.net).
Ηλέκτρα Κλείτσα
Τελ-Αβίβ: 10.000 Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι σε μια μαχητική διαδήλωση ενάντια στον πόλεμο
Ανταπόκριση από το Ισραήλ
Μετά από μια εβδομάδα που φαίνεται να είναι η πιο αιματηρή που έχει υπάρξει τα τελευταία 40 χρόνια, μέσα στο Ισραήλ έχουν γίνει μέχρι στιγμής δύο μαζικές διαδηλώσεις, παρά τις αντιδημοκρατικές απόπειρες της κυβέρνησης να φιμώσει τις φωνές ενάντια στον πόλεμο – απόπειρες που περιλάμβαναν απειλές από τις μυστικές υπηρεσίες και μαζικές συλλήψεις κυρίως Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, από τους οποίους υπολογίζεται ότι κρατούνται ακόμη 300.
Η αστυνομία προσπάθησε να αποτρέψει τη διαδήλωση που είχε καλεστεί για τις 3 Γενάρη στο Τελ – Αβίβ, ισχυριζόμενη ότι η παρουσία της παλαιστινιακής σημαίας στην πόλη θα αποτελούσε διατάραξη της δημόσιας ειρήνης. Το ανώτατο δικαστήριο, το οποίο στηρίζει το ισραηλινό καθεστώς σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, ανάμεσα στα οποία βρίσκονται και αυτά που το διεθνές δίκαιο χαρακτηρίζει ως εγκλήματα πολέμου, θεώρησε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν γελοίο να μην επιτρέψει τη διαδήλωση.
Ήταν η σημαντικότερη κοινή διαδήλωση Παλαιστινίων και Ισραηλινών εδώ και πολύ καιρό ιδιαίτερα καθώς οργανώθηκε μέσα σε ένα πολύ δύσκολο κλίμα. Η πορεία ήταν περικυκλωμένη από τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις, συνοδευόμενες από μια ομάδα φρουρών των φυλακών. Μαζί τους ήταν επίσης γύρω στους 300 ακροδεξιούς (πολλοί από τους οποίους ήταν μέλη του κόμματος Yisrael Beitenu – «Ισραήλ, το σπίτι μας»). Σε κάθε γωνία των δρόμων από τους οποίους περνούσε η διαδήλωση, η ένταση και οι βίαιες διαθέσεις ήταν εμφανείς. Κατά διαστήματα, ιπτάμενα αντικείμενα προσγειώνονταν πάνω στους διαδηλωτές, ενώ οι κατάρες και οι βρισιές ήταν μια διαρκής ηχητική υπόκρουση. Ωστόσο η διαδήλωση ήταν ζωντανή και μαχητική, με κόκκινες σημαίες, τύμπανα, συνθήματα στα εβραϊκά και τα αραβικά, και περίπου 10.000 συμμετέχοντες.
Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, όχι μόνο έκαναν εκστρατεία ενάντια στη διαδήλωση, αλλά δεν ασχολήθηκαν μαζί της ούτε και αφού είχε γίνει. Για παράδειγμα η διεθνούς φήμης «φιλελεύθερη – δημοκρατική» εφημερίδα Haaretz, έγραψε στο site της ένα ρεπορτάζ με τίτλο: «Τελ – Αβίβ: χιλιάδες διαδήλωσαν υπέρ (!) και κατά της στρατιωτικής επιχείρησης(!)».
Και για να ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο την εικόνα, οι ειδήσεις στο το πρόγραμμα του σαββατοκύριακου της κρατικής τηλεόρασης που κρατάνε πάνω από δυο ώρες, δεν έδειξαν ούτε μια εικόνα από τη Γάζα, και έκλεισαν με ένα ρεπορτάζ για τη σοκολατοβιομηχανία στο Ισραήλ!
Ακόμη και ο διεθνής τύπος που θα ήθελε να καλύψει τις επιθέσεις, αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, αφού ο ισραηλινός στρατός απαγορεύει την είσοδο στη Γάζα σε ξένους δημοσιογράφους. Ο μηχανισμός προπαγάνδας της άρχουσας ελίτ του Ισραήλ είναι τερατώδης. Οι αναφορές στις διεθνείς διαδηλώσεις είναι επίσης διαστρεβλωμένες, μεταφράζοντας κάθε διεθνή κριτική προς το καθεστώς του Ισραήλ σε αντισημιτισμό.
Η διαδήλωση στο Τελ – Αβίβ, δείχνει ότι οι κοινές κινητοποιήσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων ενάντια στον πόλεμο μπορούν και πρέπει να επεκταθούν, παρά τις προσπάθειες καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης.
Η CWI στο Ισραήλ
Οι φωνές αντίστασης μέσα στο ίδιο το Ισραήλ δεν είναι λίγες. Όχι μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά και όλα τα τελευταία χρόνια, δεν λείπουν αυτοί που διαδηλώνουν ενάντια στην κατοχή και τον πόλεμο, που φυλακίζονται γιατί αρνούνται να υπηρετήσουν στις κατεχόμενες περιοχές κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας, που υποστηρίζουν ότι η λύση δεν είναι το αμοιβαίο μίσος, αλλά η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες Ισραηλινών – Παλαιστινίων. Ανάμεσά τους, και η Maavak Sotzyalisti (Σοσιαλιστικός Αγώνας) τμήμα της CWI στο Ισραήλ.
Ακολουθούν αποσπάσματα της προκήρυξης που μοιράζεται μαζικά από τις πρώτες μέρες των βομβαρδισμών του Ισραήλ στη Γάζα, από τα μέλη της MS.
________________
Εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες τραυματίες,αλλά κανένα μέλλον για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους … Η στρατιωτική επέμβαση, το μόνο που θα καταφέρει είναι να εντείνει ακόμη περισσότερο το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Μ Ανατολή…
Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, η κυβέρνηση δε σταμάτησε τις προκλητικές και βίαιες ενέργειες, … Όπως μας λέει τώρα ο Μπαράκ (υπ. Εσωτερικών), η επέμβαση είχε μελετηθεί στη λεπτομέρειά της, όλους τους τελευταίους μήνες.
Η πολιτική της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα σκηνικό απόλυτης καταπίεσης και καταπάτησης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, με αμέτρητους τρόπους, ανάμεσα στους οποίους οι καταστροφές σπιτιών και περιοχών, η εξαθλίωση και η πείνα, και οι μαζικές δολοφονίες. Ειδικά τους τελευταίους μήνες, η κυβέρνηση έχει αφήσει τους κατοίκους της Γάζας να λιμοκτονούν, με αποτέλεσμα σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία τους να ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, χωρίς πρόσβαση σε είδη διατροφής, φάρμακα και ηλεκτρικό ρεύμα.
Φυσικά αυτή η κατάσταση δυναμώνει την αντίσταση και το μίσος των Παλαιστινίων. Και το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει και η νέα επίθεση. Την ίδια ώρα που η αντίσταση και η άμυνα των Παλαιστινίων απέναντι στις ισραηλινές επιθέσεις τις επιθέσεις είναι απόλυτα δικαιολογημένη, είναι σημαντικό να τονίσουμε πόσο είμαστε ενάντια στις τυφλές επιθέσεις με ρουκέτες, που πλήττουν απλούς εργαζόμενους, και παρέχουν ακόμη περισσότερα επιχειρήματα στην ισραηλινή κυβέρνηση, ενισχύοντας την υποστήριξη της ίδιας και των ενεργειών της από κομμάτια της ισραηλινής κοινωνίας.
Η «ασφάλεια» των Ισραηλινών στο όνομα της οποίας μιλά η κυβέρνηση, δε θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί σε βάρος της ασφάλειας των άλλων λαών της περιοχής. Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι, μοιράζονται την ίδια ανάγκη για πραγματική ασφάλεια και ειρήνη.
Το μόνο που θα μπορούσε να σταματήσει τόσο τις ρουκέτες από τα κατεχόμενα, όσο και τη συνεχιζόμενη για χρόνια καταπίεση ενάντια στους Παλαιστίνιους, είναι ένα πλατύ κίνημα στη βάση της κοινωνίας, που θα παλέψει για μια εναλλακτική στον διαρκή πόλεμο και την ατελείωτη αιματοχυσία. Οι εργατικές οργανώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, πρέπει να υποστηρίξουν τη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος.
Η έλλειψη ενός δυνατού και οργανωμένου εργατικού κινήματος, που να προβάλλει τη σοσιαλιστική προοπτική και να αποτελείται από Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους εργαζόμενους, μετατρέπει τις φτωχές εργατικές οικογένειες του Ισραήλ σε θύματα μιας κατάστασης πάνω στην οποία δεν έχουν κανένα έλεγχο. Αν υπήρχε μια τέτοιας μορφής οργάνωση, οι Ισραηλινοί δε θα ήταν τόσο απελπισμένοι ώστε να αποδεχτούν τις προτάσεις «ασφάλειας» της κυβέρνησής τους. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η πλειοψηφία τις αποδέχεται, οφείλεται στην έλλειψη απάντησης στο φυσιολογικό ερώτημα: «Τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιωθεί η κατάσταση;»
Υπάρχουν ωστόσο άμεσα βήματα που πρέπει να γίνουν αυτή τη στιγμή, για να δημιουργηθούν οι βάσεις για ένα τέτοιο κίνημα … Παλεύουμε για:
– Τον άμεσο τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων, και την αποζημίωση από το ισραηλινό κράτος στις οικογένειες των θυμάτων και από τις δύο πλευρές
– Τερματισμό της οικονομικής και στρατιωτικής πολιορκίας της Γάζας. Άμεση αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τις παλαιστινιακές περιοχές
– Συνέχιση των κοινών διαδηλώσεων ενάντια στον πόλεμο στη Γάζα
– Τερματισμό της στρατιωτικής και αστυνομικής καταστολής των διαδηλώσεων, τερματισμό του ρατσισμού ενάντια στους Άραβες
– Διοργάνωση απευθείας συζητήσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, εργατικών, νεολαιίστικων και κοινωνικών οργανώσεων των δυο πλευρών
– Ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ, δίπλα σε μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Παλαιστίνη, με σύνορα τα οποία θα καθοριστούν δημοκρατικά, μέσα από τις απευθείας συνομιλίες αντιπροσώπων των εργαζομένων από τις δύο πλευρές, που θα εγγυηθούν την πλήρη ελευθερία μετακίνησης
Η CWI στο Λίβανο
(Αποσπάσματα από ανακοίνωση της οργάνωσης της CWI στο Λίβανο, με τίτλο «Μαζικό κίνημα αντίστασης για να σταματήσουμε τη σφαγή – Συμπαράσταση στον παλαιστινιακό λαό»)
_____________________
Μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες, η ρατσιστική και βάρβαρη κυβέρνηση του Ισραήλ εξαπέλυσε ενάντια στους Παλαιστίνιους της λωρίδας της Γάζας, μια επίθεση πρωτοφανή στην πρόσφατη ιστορία. Με πάνω από 300 νεκρούς και πάνω από 1400 τραυματίες, (τις πρώτες 48 ώρες!) αυτή η επίθεση προκαλεί ανάφλεξη στον αραβικό κόσμο, και ασκεί μεγάλη πίεση στα αραβικά καθεστώτα που έδωσαν το πράσινο φως γι αυτό το βάρβαρο πόλεμο. Πρόκειται για μια ακόμη επίθεση ενάντια στους λαούς της περιοχής, που αντιστέκονται στις πολιτικές των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και στους ηγέτες του αραβικού κόσμου, που παίζουν το ρόλο της μαριονέτας τους.
Είναι επείγουσα η ανάγκη, σήμερα περισσότερο από ποτέ για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, να προχωρήσουν στην οργάνωση μαζικών επαναστατικών και δημοκρατικών αγώνων, καθώς και συνδικαλιστικών οργανώσεων, με στόχο το χτίσιμο νέων κομμάτων των εργαζομένων και των φτωχών.
Η πραγματική εθνική αυτοδιάθεση μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο μέσα από την αμφισβήτηση των αστικών τάξεων και του καπιταλιστικού συστήματος, ξεκινώντας από τα καταπιεστικά και διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου, και που επιβιώνουν εκμεταλλευόμενα τις φτωχές μάζες μέσα στις χώρες τους.
Πρέπει να χτίσουμε κινήματα που να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια να ενωθούν οι εργατικές τάξεις των διαφορετικών χωρών της περιοχής μας, να διαδώσουν τις ιδέες της αλληλεγγύης ανάμεσα στους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Σ’ ένα κόσμο που κυριαρχείται από άπληστες πολυεθνικές που επιδιώκουν να ελέγξουν τον πλούτο της Μέσης Ανατολής, από την ενέργεια, μέχρι και τα αποθέματα νερού.
Κάθε αραβικό κράτος που θα βρίσκεται κάτω από την υποταγή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δεν θα κάνει τίποτε άλλο από το να εντείνει την καταπίεση στο εσωτερικό του, όπως έχουμε ήδη δει να συμβαίνει στην Αίγυπτο, όπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι ζούνε σε νεκροταφεία (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ), ή σε πολέμους και καθεστώτα όπως αυτά στην Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Λίβανο και τη Συρία…
… Ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα η ουσιαστική και μόνιμη δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους και τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, είναι η ανατροπή των καπιταλιστών και των τοπικών φεουδαρχών, μέσα από το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στην οποία οι ανθρώπινες ζωές θα είναι πάνω από τα κέρδη, στην οποία δε θα υπάρχει φτώχεια και πόλεμοι, και ο φυσικός πλούτος των χωρών θα βρίσκεται στα χέρια της κοινωνίας.
– Μαζική αντίσταση για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων, και των λαών της περιοχής
– Μαζικό κίνημα των εργαζομένων και των φτωχών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό.
– Για μια σοσιαλιστική Μέση Ανατολή
