Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την ομιλία της συντρόφισσας Λούσι Ρέντλερ στην εκδήλωση που έγινε στην Αθήνα την Παρασκευή 15 Οκτώβρη.
Σύντροφοι, γεια σας.
Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω σε αυτή την πολύ ωραία ανοιχτή εκδήλωση. Φέρνω τους συντροφικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς της SAV, του τμήματος της CWI στη Γερμανία, καθώς και την αλληλεγγύη μας στους αγώνες σας ενάντια στις περικοπές που κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Όταν η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας την προηγούμενη άνοιξη η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, καθώς και όλη η αστική τάξη πρωτοστάτησαν σε μια άθλια εθνικιστική επίθεση ενάντια στους Έλληνες εργαζόμενους, λέγοντας ότι δεν δουλεύουν πολύ, ότι είναι τεμπέληδες και ότι ζουν μέσα στη χλιδή.
Εμείς δώσαμε μάχη ενάντια σε όλη αυτή την παραφιλολογία, δώσαμε μάχη απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις της γερμανικής κυβέρνησης, εξηγήσαμε ότι υπάρχει κοινή βάση αγώνων μεταξύ των Γερμανών και των Ελλήνων εργαζομένων και εξηγήσαμε ότι όσα χρήματα και να δώσει η γερμανική κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν θα πάνε στα χέρια του λαού, αλλά θα γυρίσουν πίσω στις τσέπες των Γερμανών τραπεζιτών.
Ενωτικοί πανευρωπαϊκοί αγώνες
Aυτό που λέμε και εμείς είναι ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι ένα πεδίο πειραματισμού όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για την ευρωπαϊκή αστική τάξη. Ένα πεδίο πειραματισμού για το μέχρι πού μπορεί να πιέσει τους εργαζόμενους, μέχρι που μπορεί να φτάσει την επίθεσή της. Αν το πείραμα τους στην Ελλάδα πετύχει, αυτό θα έχει συνέπειες και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Η απάντησή μας σε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ενωτικοί αγώνες. Είδαμε την πολύ μεγάλη γενική απεργία με συμμετοχή 10 εκ. εργαζόμενων στην Ισπανία στις 29 Σεπτέμβρη, αλλά και πριν δύο μέρες τη γενική απεργία στη Γαλλία με 3.5 εκ. διαδηλωτές στους δρόμους.
Την ίδια στιγμή όμως που βλέπουμε τη διάθεση των εργαζομένων να δώσουνε μάχες, βλέπουμε και ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων αφήνουν τη μια ευκαιρία μετά την άλλη να πάνε χαμένες, δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να συντονίσουν τους αγώνες δεν κάνουν στην πραγματικότητα τίποτα για να δοθεί η κατεύθυνση ενός πανευρωπαϊκού συντονισμένου αγώνα.
Γερμανικά συνδικάτα: φερέφωνα της άρχουσας τάξης
Για παράδειγμα αυτό που κάνουν οι ηγεσίες των συνδικάτων στη Γερμανία είναι να λειτουργούν σαν φερέφωνα της γερμανικής κυβέρνησης και να επαναλαμβάνουν την επιχειρηματολογία που λέει ότι για τη Γερμανία η κρίση έχει φτάσει στο τέλος της και την επόμενη περίοδο θα δούμε ξανά οικονομική ανάπτυξη.
Αν και η γερμανική οικονομία χτυπήθηκε σοβαρά από την κρίση την προηγούμενη χρονιά και το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 5-6%, αυτή τη στιγμή βλέπουμε μια μικρή αναιμική ανάκαμψη. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί η Γερμανία, η πιο ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία και μια από τις πιο ισχυρές του πλανήτη, μπορεί να μεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης σε άλλες χώρες, όπως κάνει αυτή τη στιγμή με την Ελλάδα. Ο άλλος λόγος είναι ότι η Γερμανία έχει περισσότερα μέσα και περισσότερα εργαλεία για να εξομαλύνει τις επιπτώσεις της κρίσης. Και ενώ δεν έχουν καταφέρει να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση, έχουν καταφέρει να αναβάλουν την εμφάνιση τους για την επόμενη περίοδο και αυτό είναι κάτι που έχει επίδραση στη συνείδηση των Γερμανών εργαζομένων.
Πολιτικοί άσχετοι με την πραγματικότητα της κοινωνίας
Την ίδια όμως στιγμή που η μάζα των εργαζομένων στη Γερμανία δεν είναι τόσο βαθιά χτυπημένη από την κρίση όσο είναι στην Ελλάδα, υπάρχει ένα διάχυτο αίσθημα αδικίας στη γερμανική κοινωνία, όπως και η επίγνωση ότι η γερμανική κυβέρνηση ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ για να σώσει τις επιχειρήσεις, αλλά όχι για να διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Σε ένα πρόσφατο γκάλοπ στη Γερμανία το 85% απάντησε ότι οι πολιτικοί δεν έχουν καμία εικόνα τι γίνεται στην πραγματική ζωή της κοινωνίας, ενώ το 94% απάντησε ότι συμφωνεί με το να γίνονται διαδηλώσεις για να καταλάβει η κυβέρνηση και οι πολιτικοί τι γίνεται στη βάση της κοινωνίας.
Φανταστείτε σύντροφοι τι θα γινόταν αν υπήρχε ένα μαζικό αριστερό σοσιαλιστικό κόμμα στη Γερμανία το οποίο να βοηθήσει τη συνείδηση των εργαζομένων να προχωρήσει, να μπολιάσει με μαχητικές, σοσιαλιστικές ιδέες τους αγώνες, να προκαλέσει και να οργανώσει αγώνες, να στριμώξει τις ηγεσίες των συνδικάτων . Κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλο αντίκτυπο στη συνείδηση των εργαζομένων όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πιθανά, κάτω από κάποιες περιστάσεις και στην Ελλάδα.
Κενό στην Αριστερά
Αυτό που είναι καθαρό είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην αριστερά το οποίο δεν μπορεί να καλύψει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ούτε το Die Linke στη Γερμανία. Είναι «παράδοξο» με μια έννοια, να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή στο 2-3% στις δημοσκοπήσεις, ενώ το ΠΑΣΟΚ μετά από 6 γενικές απεργίες να βρίσκεται ακόμα στην πρώτη θέση των προτιμήσεων!
Και είναι επίσης παράδοξο ότι παρότι βρισκόμαστε στην πιο βαθιά κρίση από τη δεκαετία του ’30, αντί να κερδίζει από αυτή την κρίση το Die Linke αυτοί που κερδίζουν στη Γερμανία είναι οι Πράσινοι – κι αυτό είναι κάτι στο οποίο θα επανέλθω αργότερα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η οργή που έχει συσσωρευτεί στη γερμανική κοινωνία ενάντια στην κυβέρνηση, λόγω της παθητικότητας των γερμανικών συνδικάτων δεν εκφράζεται σε κοινωνικό, ταξικό και πολιτικό επίπεδο αλλά πάνω σε άλλα ζητήματα.
Έτσι πριν μερικές βδομάδες είχαμε μια μεγάλη διαδήλωση στο Βερολίνο με 100.000 διαδηλωτές ενάντια στα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας. Στις αρχές Νοέμβρη θα δούμε μπλόκα ενάντια στη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων στη βόρεια Γερμανία.
«Στουτγκάρδη 21»
Όμως το μεγαλύτερο κίνημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Γερμανία και απασχολεί καθημερινά τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων είναι ένα κίνημα ενάντια σε ένα σχέδιο που ονομάζεται «Στουτγκάρδη 21».
Η Στουτγκάρδη είναι μια πόλη στο νότο της Γερμανίας με πληθυσμό περίπου μισού εκατομμυρίου.Το σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» προβλέπει την αντικατάσταση του κεντρικού ιδηροδρομικού σταθμού από έναν υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό. Μπορεί κάποιοι από εσάς να αναρωτιέστε γιατί απασχολεί το αν θα είναι υπόγειος ή υπέργειος ο σιδηροδρομικός σταθμός. Η κατασκευή αυτού του σταθμού θα κοστίσει 14 δισεκατομμύρια ευρώ, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν λεφτά για κοινωνικές παροχές, για την Υγεία την Παιδεία κοκ. Γι’ αυτό εξεγείρεται ο κόσμος!
Αυτή τη στιγμή στην Στουτγκάρδη υπάρχει μια μαφία που αποτελείται από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων που εμπλέκονται στο σχέδιο κι από πολιτικούς, ακόμη και την ίδια τη Μέρκελ, που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να περάσει το σχέδιο τους, παρά τη δυναμική αντίσταση της κοινωνίας της πόλης. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να αποκομίσουν κέρδη υπογειοποιώντας το σταθμό και δημιουργώντας έτσι μια έκταση εκατό εκταρίων για εμπορική χρήση σε μια πολύ κεντρική τοποθεσία.
150.000 διαδηλωτές στους δρόμους
Από τον Αύγουστο έχουμε διαδηλώσεις κάθε βδομάδα, δύο κατά μέσο όρο, Δευτέρες, Παρασκευές ή Σάββατα, και το προηγούμενο Σάββατο είχαμε μια διαδήλωση 150.000 ανθρώπων στη Στουτγκάρδη – μια πόλη υπενθυμίζω με πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο από μισό εκατομμύριο.
Η οργάνωσή μας πήρε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός μετώπου νεολαίας ενάντια στο σχέδιο Στουτγάρδη 21. Μαζί με τους εργαζόμενους κατέβηκαν στο δρόμο χιλιάδες νεολαίοι, φοιτητές και μαθητές. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης είχαμε μια σκληρή επίθεση από την αστυνομία όχι μόνο ενάντια στους νεολαίους, αλλά και ενάντια σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικία και συνταξιούχους. Το αποτέλεσμα ήταν 400 τραυματίες.
Ζητήματα δημοκρατίας
Το κίνημα ξεκίνησε ενάντια στην υπογειοποίηση του σταθμού και ενάντια στο κόψιμο περίπου 300 δέντρων στο πάρκο, αλλά πλέον δεν πρόκειται απλά για τα δέντρα ή για το σταθμό, καθώς μπαίνουν αιτήματα δημοκρατικά, ενάντια στη βιαιότητα της αστυνομίας, αλλά και συνολικά ενάντια στον τρόπο που διοικείται η κοινωνία.
Την ημέρα της διαδήλωσης ένας μαθητής δέχτηκε τόσο βίαια επίθεση από την αστυνομία, ώστε βρέθηκε στο νοσοκομείο με σπασμένο κρανίο, και υπάρχουν πληροφορίες ότι μια γυναίκα πέθανε στο δρόμο για το νοσοκομείο μετά την επίθεση που δέχτηκε. Ένας άντρας έχασε την όρασή από το ένα μάτι από το χτύπημα που δέχτηκε από τις αύρες νερού. Με αυτές τις βίαιες μεθόδους η κυβέρνηση και η αστυνομία προσπαθεί να διασπάσει το κίνημα σε αυτούς που υποτίθεται ότι προκαλούν τα επεισόδια και τους «ειρηνικούς». Στην πραγματικότητα η μέθοδος αυτή είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, και μετά την επίθεση είδαμε όλο και περισσότερο κόσμο να κατεβαίνει στις διαδηλώσεις.
Μετά από όλη αυτή τη βιαιότητα το ερώτημα που τέθηκε για πάρα πολύ κόσμο είναι το «σε τι σύστημα ζούμε». Το κίνημα ενάντια στο σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» είναι μια απόδειξη του πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η συνείδηση του κόσμου. Είδαμε ανθρώπους ηλικιωμένους, πολλούς με αναπηρικά καροτσάκια να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ακόμα και των συγκρούσεων με την αστυνομία και να αποτελούν τα πιο μαχητικά κομμάτια μαζί με τη νεολαία και τους εργαζόμενους, αλλά και κόσμο από τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας να μπαίνουν για πρώτη φορά σε κινήματα και να δίνουν μάχες.
Πλέον το κίνημα ενάντια στο σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» έχει γίνει εθνικό θέμα στη Γερμανία με αποτέλεσμα σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση το 77% του γερμανικού λαού να δηλώνει ότι υποστηρίζει το κίνημα αυτό. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η μητέρα μου, η οποία δεν μένει καν κοντά στη Στουτγκάρδη, και δεν έχει συμμετάσχει ποτέ στη ζωή της σε διαδήλωση, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν ξέρω κάτι γι’ αυτό και πως μπορεί να συμμετάσχει σε κινήσεις αλληλεγγύης στο κίνημα στη Στουτγκάρδη.
Αυτό που φοβάται αυτή τη στιγμή η αστική τάξη στη Γερμανία είναι ότι σε περίπτωση νίκης το κίνημα αυτό θα δώσει αυτοπεποίθηση και θα «ανοίξει την όρεξη» για πάλη στην κοινωνία για τις επόμενες μάχες που έρχονται.
Στουτγκάρδη, όπως… Ελλάδα
Η Μέρκελ είπε ότι αν το σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» αποτύχει και το κίνημα κερδίσει αυτό θα σημαίνει ότι κανείς επιχειρηματίας/εργολάβος πια δεν θα μπορεί να βασιστεί σε αυτά που υπογράφονται στα συμβόλαια (του κράτους με τις κατασκευαστικές εταιρείες).
Σε μια συνάντηση μάλιστα με Γερμανούς επιχειρηματίες η Μέρκελ χειροκροτήθηκε όταν είπε ότι δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε στο κίνημα που υπάρχει ενάντια στο σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» γιατί τότε θα μπορούσε να πει και η ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να υποχωρήσω κι εγώ από τις συμφωνίες μου με την ΕΕ γιατί έχω πολλές διαδηλώσεις για τις περικοπές που κάνω στην ελληνική κοινωνία. Να λοιπόν ένας λόγος σύντροφοι για να έρθετε και σεις στη Γερμανία να βοηθήσετε να πετύχει το κίνημα.
Κι όμως η αριστερά δεν κερδίζει
Αλλά αυτό που είπα και πριν και το ξανατονίζω, είναι ότι από όλα αυτά τα κινήματα ενάντια στα πυρηνικά εργοστάσια και το σχέδιο «Στουτγκάρδη 21» το κόμμα που κερδίζει δεν είναι το Αριστερό Κόμμα αλλά το κόμμα των Πρασίνων. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι ότι το Die Linke έχει αποτύχει να αποτελέσει ένα πραγματικά συστατικό κομμάτι των κινημάτων και δεν μπορεί να πείσει ότι είναι ένα κόμμα πραγματικά διαφορετικό από τα κόμματα του κατεστημένου.
Την προηγούμενη περίοδο υπήρχαν ελπίδες σε πολλούς από εμάς ότι η ανάπτυξη των ταξικών αγώνων θα σπρώξει το Die Linke στα αριστερά, αλλά πλέον είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν τέτοιου είδους αυτοματισμοί στην κοινωνία. Αντίθετα υπάρχει μια κατάσταση σαν αυτή που περιέγραψα, και περίπου η ίδια κατάσταση επικρατεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Το Die Linke γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει
Το Die Linke είναι ένα κόμμα με πολλά αντιφατικά χαρακτηριστικά. Αυτή τη στιγμή έχει ένα νέο προσχέδιο προγράμματος το οποίο είναι αρκετά ριζοσπαστικό, αναφέρεται στη Ρόζα Λουξενμπουργκ, λέει ότι στην κοινωνία μπαίνει το ζήτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», ζητάει την εθνικοποίηση των τραπεζών στη Γερμανία, κλπ. Αυτό βέβαια υπάρχει στο «σχέδιο προγράμματος», ενώ την ίδια στιγμή που συνεχίζεται η συζήτηση για το πρόγραμμα στο εσωτερικό του κόμματος, οι ηγέτες του μιλάνε στα ΜΜΕ, με μια γλώσσα που δεν έχει σχέση με αυτά που αναφέρονται στο πρόγραμμα, δεν αναφέρονται καθόλου σε εθνικοποιήσεις αλλά προβάλλουν απλά κάποιες κεϊνσιανές πολιτικές ενίσχυσης των εισοδημάτων, δείχνοντας μέχρι πού θέλουν να τραβήξουν τα πράγματα στην πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι πόροι και ενέργεια του κόμματος ξοδεύονται σε προσπάθειες που έχουν να κάνουν με την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και καθόλου για την ανάπτυξη των αγώνων του κινήματος. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι το Die Linke δε συμμετέχει στις διαδηλώσεις και στο κίνημα, αλλά ότι δεν αποτελεί το «εργαλείο» για την οργάνωση των κινητοποιήσεων. Ένας γερμανός σύντροφος το περιέγραψε ως εξής: το Die Linke είναι σαν ένας σκύλος-φύλακας, που από καιρό σε καιρό γαβγίζει, αν μπουν κλέφτες στο σπίτι μπορεί να γαβγίσει πιο δυνατά, αλλά δεν δαγκώνει ποτέ.
Ο ρόλος που αδυνατεί να παίξει το Die Linke είναι αυτός του πραγματικά διαφορετικού κόμματος από αυτά του κατεστημένου, όπως κάνει για παράδειγμα το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην Ιρλανδία και ο σ. Τζο Χίγγινς, που έχει εκλεγεί στο ευρωκοινοβούλιο. Ο Τζο είναι γνωστός σαν ένας μαχητής της εργατικής τάξης, σαν ένας άνθρωπος που παίρνει πρωτοβουλίες, εκμεταλλευόμενος τη θέση του στο κοινοβούλιο για να προωθήσει τους αγώνες του εργατικού κινήματος, συμμετέχει στα κινήματα, και σε συνδυασμό με όλα τα πιο πάνω, ζει όχι με το σύνολο του μισθού του ευρωβουλευτή, αλλά με το μισθό του μέσου εργαζομένου. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά από τη συμπεριφορά των σημερινών ηγετών της αριστεράς.
13.000 € το μήνα για τον πρόεδρο του Die Linke
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο ηγέτης του Die Linke παίρνει 13.000 ευρώ μισθό το μήνα – επειδή είναι πρόεδρος του κόμματος, επειδή είναι μέλος του κοινοβουλίου κι επειδή συμμετέχει σε μια επιτροπή του κοινοβουλίου. Όταν μαθεύτηκε αυτό, ξέσπασε σάλος και αγανάκτηση στη βάση του κόμματος. Μερικές εβδομάδες αργότερα και μετά από την τεράστια πίεση που δέχτηκε και από τη βάση και από τμήμα των ΜΜΕ, ανακοίνωσε ότι θα μειώσει το μισθό του κι από ‘δω και πέρα θα παίρνει μόνο… 11.000 € το μήνα!
Αυτός ο άνθρωπος, είναι ανάμεσα σε εκείνους που τα τελευταία χρόνια προσπαθούσαν να αποκλείσουν την είσοδο μελών της SAV στο κόμμα (ανάμεσά τους και τη δική μου). Κι αυτό γιατί η οργάνωσή μας έχει δώσει μια μεγάλη μάχη αντιπολιτευόμενη στο γεγονός ότι το Die Linke συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας στο κρατίδιο του Βερολίνου μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες, εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και απολύσεων.
Εμείς σαν SAV παλεύουμε μέσα στο κόμμα, σαν μια αριστερή αντιπολίτευση, προτείνοντας ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, όχι μόνο στα λόγια (μόνο στα γραπτά κείμενα δηλαδή) αλλά και στην πράξη. Κάνουμε προτάσεις ως προς αυτό, για το πώς το κόμμα οφείλει να αξιοποιεί την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση για να προωθεί την ανάπτυξη αγώνων στην κοινωνία.
Πέρα από εργατικούς αγώνες, τοπικούς, αγώνες για το περιβάλλον κλπ, ένα από τα βασικά ζητήματα που πιστεύουμε πως πρέπει να βάζουν μπροστά σήμερα τα αριστερά κόμματα, όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είναι η πάλη ενάντια στο ρατσισμό, και η οργάνωση κοινών αγώνων ανάμεσα στους μετανάστες και τους ντόπιους εργαζόμενους. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν απόψε εδώ τόσοι πολλοί μετανάστες σύντροφοι και συντρόφισσες, κι αυτό είναι σίγουρα μια από τις πιο σημαντικές επιτυχίες του Ξεκινήματος, που έχει καταφέρει να φέρει κοντά τους Έλληνες και τους μετανάστες εργαζόμενους – κι αυτό είναι ένα σημαντικό παράδειγμα και για τη δική μας οργάνωση στη Γερμανία.
Η προσπάθεια της αστικής τάξης είναι να μας διασπάσει σε ντόπιους και ξένους εργαζόμενους. Στη Γερμανία κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο ενός μέλους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος το οποίο εξαπολύει μια ρατσιστική επίθεση ενάντια στους μουσουλμάνους. Το δυστύχημα είναι ότι αυτού του είδους οι απόψεις βρίσκουν ανταπόκριση. Για παράδειγμα σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 20% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να ψηφίζει ένα τέτοιο λαϊκίστικο ρατσιστικό κόμμα.
Η καλύτερη απάντηση σε αυτό είναι το χτίσιμο κοινών αγώνων μεταξύ των ντόπιων και των μεταναστών εργαζομένων, αλλά και το χτίσιμο μαζικών κομμάτων της αριστεράς που θα δίνουν απαντήσεις στην κρίση.
Ξέρουμε ότι ο καπιταλισμός πάντα βρίσκει τρόπους να ξεφεύγει από τις κρίσεις του – με ένα τεράστιο κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η κοινωνία – αν δεν μπορέσουμε να τον ανατρέψουμε και να προσφέρουμε μια σοσιαλιστική εναλλακτική. Γι’ αυτή την προοπτική παλεύουμε χτίζοντας μια αριστερά μαζική, πραγματικά σοσιαλιστική.
