Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Όταν το Φθινόπωρο του 2011, ο Μάριο Μόντι ανέλαβε να «συμμαζέψει» το χάος της ιταλικής οικονομίας, μετά την παραίτηση του Σ. Μπερλουσκόνι, κανείς δεν περίμενε ότι περίπου ενάμιση χρόνο μετά, ο πρώτος θα ήταν ο μεγάλος χαμένος των εκλογών της 25ης Φλεβάρη, ενώ ο δεύτερος θα έκανε μια δυναμική επιστροφή.
Κι αν με μια πρώτη ματιά το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών δείχνει «παράδοξο», στην πραγματικότητα αντανακλά πεντακάθαρα την οργή, την απογοήτευση και τη σύγχυση που επικρατεί όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε ολόκληρο το χτυπημένο από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας ευρωπαϊκό νότο.
Τα αποτελέσματα
Το εκλογικό σύστημα στην Ιταλία περιλαμβάνει δυο ξεχωριστές κάλπες, μία για την κάτω βουλή, και μία για τη γερουσία.
Στην κάτω βουλή, ο συνασπισμός γύρω από το «Δημοκρατικό Κόμμα» του Μπερσάνι συγκέντρωσε 29,53%, το κόμμα του Μπερλουσκόνι 29,13%, το «Κίνημα των 5 αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο 25,5% και ο Μόντι 10,54%.
Στην Γερουσία, τα ποσοστά των κομμάτων ήταν αντίστοιχα 31,6%, 30,66%, 23,8%, και 9,1%.
Δεδομένου ότι με αυτά τα αποτελέσματα δεν μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, τόσο μέσα στην Ιταλία, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, εντείνονται οι «κραυγές αγωνίας» για την εξεύρεση λύσης, ώστε να αποφευχθεί ο «μπαμπούλας» της ακυβερνησίας.
Το μόνο βέβαια που κρύβεται πίσω από τις φωνές που αποζητούν άμεσα τη «σταθερότητα», είναι η επιδίωξη τόσο της ιταλικής, όσο και της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, να μη χαθεί καθόλου χρόνος ως προς την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας στην Ιταλία.
Νικητές και ηττημένοι
Η καταφανής αποτυχία του Μ. Μόντι, πέρα από μια ξεκάθαρη καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών που εφάρμοσε η κυβέρνησή του, αποτελεί μια σοβαρή ήττα της ιταλικής άρχουσας τάξης και της ελίτ των Βρυξελλών, που ήθελαν τον Μόντι, ένα «δικό τους άνθρωπο», να συνεχίσει στο τιμόνι της Ιταλίας.
Οι μεγάλοι νικητές βέβαια των εκλογών είναι ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλλο.
Ο πρώτος γιατί πήγε την εκδίκηση του απέναντι στον Μόντι και το ευρωπαϊκό κατεστημένο που τον είχε «καθαιρέσει». Ο ίδιος βέβαια, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο Ιταλικό εργατικό κίνημα – παρά μόνο λιτότητα και επιθέσεις. Όμως προκαλεί νέους κλυδωνισμούς στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, καθώς ο Μπερλουσκόνι έχει σε πολλές περιπτώσεις κάνει δηλώσεις ενάντια στο ευρώ και έχει ποικιλοτρόπως εκφράσει την απέχθεια του προς τη γερμανική ηγεμονία.
Ο δεύτερος, ο Μ. Γκρίλλο και το «Κίνημα των 5 αστέρων», γιατί από το πουθενά, χωρίς κομματικό μηχανισμό και ιστορία, έφτασε στην πρωτοφανή νίκη για νεοεμφανιζόμενο σχηματισμό, να κερδίσει την υποστήριξη του 25% των Ιταλών ψηφοφόρων!
Στο «κίνημα των 5 αστέρων» αντανακλάστηκε με τον πιο χτυπητό τρόπο η μαζική οργή της ιταλικής κοινωνίας. Ο Μ. Γκρίλλο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, δεν ανήκει «ούτε στην αριστερά, ούτε στη δεξιά». Ωστόσο, πολλές από τις θέσεις που έχει πάρει σε μια σειρά ζητήματα, όπως π.χ. ενάντια στο φόρο ακινήτων, υπέρ της διενέργειας δημοψηφίσματος για την παραμονή της Ιταλίας στο ευρώ, κατά καιρούς ακόμη και για εθνικοποίηση των τραπεζών, δείχνουν σαφώς προς μια αριστερή κατεύθυνση και τον έχουν μετατρέψει σε ένα είδος «λαϊκού ήρωα» για μεγάλη μερίδα των Ιταλών.
Το φαινόμενο Γκρίλλο δείχνει την έκταση της ριζοσπαστικής αναζήτησης που υπάρχει στην ιταλική κοινωνία σε συνθήκες στις οποίες η Αριστερά είναι θλιβερή και απούσα!
Ανύπαρκτη αριστερά
Η «Επανάσταση των πολιτών», μια συμμαχία γύρω από την Κομουνιστική Επανίδρυση (η οποία πλήρωσε με πολυδιάσπαση και τελικά διάλυση, τη συμμετοχή της σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις, με το Δημοκρατικό Κόμμα, τα προηγούμενα χρόνια) με επικεφαλής τον δικαστή Α. Ινγκρόια, δεν κατάφερε να μπει στη βουλή, καθώς συνέχιζε την ίδια λανθασμένη πορεία. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε το κόμμα του Α. Ινγκρόια, με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ήταν να επιδιώξει τη συνεργασία με το «Δημοκρατικό Κόμμα»! Αλλά και αμέσως μετά τις εκλογές επέκρινε τον Μπερσάνι για την άρνησή του να συνεργαστεί, λέγοντας ότι αν είχαν κατέβει μαζί στις εκλογές θα είχε αποφευχθεί το χάος και η ακυβερνησία!
