Την Τρίτη, 4 Νοέμβρη, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι επέφεραν μια αποφασιστική και ιστορική ήττα ενάντια στα σχέδια των Ρεπουμλικάνων, τα σχέδια των άπληστων επιχειρηματικών, της διαφθοράς και των πολέμων. Παρόλο που ο ακριβής συνολικός αριθμός των ψηφοφόρων που συμματείχαν παραμένει ακόμα άγνωστος, ειδικοί εκτιμούν ότι περίπου το 64% των ψηφοφόρων προσήλθαν στις κάλπες – το υψηλότερο ποσοστό τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον και πιθανότατα το υψηλότερο σε έναν αιώνα!
Καθώς τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανακοίνωναν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είχε σιγουρέψει τους 270 εκλέκτορες (τυπικά οι ψηφόροι δεν ψηφίζουν τον πρόεδρο αλλά ένα σώμα εκλεκτόρων, υποστηρικτών του κάθε υποψήφιου, που τελικά ψηφίζει τον πρόεδρο) που χρειαζόταν για να κερδίσει την προεδρία, εκατομύρια Αμερικανοί, που είχαν μαζευτεί σε μπαρ, σπίτια και εκλογικές συγκεντρώσεις, ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαζικής εκτόνωσης. Αυθόρμητα πάρτυ και θορυβώδεις πορείες κατέκλυσαν τους δρόμους αργά το βράδυ. Η ηγεμονία του George W. Bush, του πιο μισητού προέδρου στην σύγχρονη ιστορία, έλαβε τέλος.
Επιπλέον η εκλογή ενός Αφρο-αμερικανού ως προέδρου των ΗΠΑ, λιγότερο από 50 χρόνια μετά τις νομικές διακρίσεις που υπήρχαν ενάντια στους μαύρους, χαιρετίζεται με μια γενική ευφορία. Σε όλο τον κόσμο, εκατομύρια άνθρωποι έχουν εντυπωσιαστεί από την εικόνα ενός μαύρου άνδρα, του οποίου το δεύτερο όνομα είναι "Χουσεϊν, να αντικαθιστά το μισητό καθεστώς Μπους. Και υπάρχουν τεράστιες ελπίδες και προσδοκίες, σε εκατομμύρια, ότι η υπόσχεση που έδωσε ο Ομπάμα τη βραδυά της εκλογής του, ότι, "ξημερώνει μια καινούρια ημέρα για την Αμερική" θα γίνει πραγματικότητα.
Ωστόσο, θα ανταποκριθεί ο Ομπάμα και το Κόμμα των Δημοκρατικών σ΄ αυτή την πρόκληση; Αντιμετωπίζοντας τη χειρότερη οικονομική κρίση από το μεγάλο κράχ, το έλλειμα στον προϋπολογισμό που αναμένεται να φτάσει το ένα τρις δολάρια, που αγγίζει το 6% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, και την αρνητική πορεία για τις ΗΠΑ των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί παίρνουν την εξουσία εν μέσω μιας πελώριας κρίσης για τον αμερικανικό και παγκόσμιο καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό.
Τα προβληματά τους γίνονται ακόμη βαθύτερα από την έντονη αντίθεση ανάμεσα στις μαζικές προσδοκίες των εκατομυρίων εργαζομένων για "Αλλαγή" και τα σχέδια που ο Ομπάμα λογαριάζει να θέσει σε εφαρμογή για να βοηθήσει τους επιχειρηματίες, τραπεζίτες και βιομηχάνους. Συγκεκριμένα, θα είναι ο ίδιος θυμός και αγανάκτηση για την οικονομική κατάσταση που ώθησε τον Ομπάμα στη νίκη που κάποια στιγμή θα ωθήσει όλο και περισσότερα στρώματα της πολυφυλετικής αμερικανικής εργατικής τάξης σε ενεργή αντίθεση με τη διακυβέρνησή του.
Ο δρόμος έχει στρωθεί για μια νέα ταραχώδη περίοδο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Αποφασιστική νίκη
Η νίκη των Δημοκρατικών ήταν πολύ ηχηρή. Ο Ομπάμα κέρδισε το 52% των ψήφων ενώ ο Μακ Κέην το 46% – η διαφορά ανάμεσα τους έφτασε τα 7,4 εκατομμύρια ψηφους! Η νίκη του Ομπάμα στο (κάθε άλλο παρά δημοκρατικό) Σώμα των Εκλεκτόρων ήταν ακόμα πιο αποφασιστική -349 προς 163- με τον δημοκρατικό υποψήφιο να κερδίζει αρκετές πολιτείες που προηγουμένως θεωρούνταν φρούρια των Ρεπουμπλικάνων.
Σύμφωνα με τα exit polls, ο Ομπάμα κέρδισε την υποστήριξη της πλειοψηφίας σχεδόν σε όλες της περιοχές. Επτά στους δέκα ψηφοφόρους σε αστικά κέντρα υποστήριξαν τον Ομπάμα αντί του Μακ Κέην. Το ίδιο και οι νέοι σε ηλικία ψηφοφόροι καθώς και αυτοί που ψήφισαν για πρώτη φορά. Στις μικρές πόλεις ο Ομπάμα πήρε το 59% των ψήφων και το 50% στα προάστια. Ο Μακ Κέην προηγήθηκε μόνο στις αγροτικές περιοχές και σε ψηφοφόρους άνω των 60.
Το εντυπωσιακό προβάδισμα του Ομπάμα στη συλλογή χρηματικής ενίσχυσης ήταν ένας άλλος παράγοντας που επέτρεψε στην καμπάνια του να ξεπεράσει κατά πολύ τον Μακ Κέην και στις δαπάνες για διαφημίσεις και στην καλύτερη οργάνωση της εκστρατείας για κινητοποίηση ψηφοφόρων. Αυτά χρηματοδοτήθηκαν εν μέρει από τις μικρές δωρεές του κόσμου, που ήταν πρωτοφανείς σε αριθμό, αλλά επίσης και κυρίως από τις μεγάλες επιχειρήσεις και την ολιγαρχία που ηγείται της οικονομίας στην Αμερική οι οποίοι στήριξαν τον Ομπάμα, γεμίζοντας το ταμείο της καμπάνιας του με περισσότερα από $640 εκατομμύρια. Οι πλουσιότεροι Αμερικανοί που βγάζουν πάνω από 30 ε/κ. δολάρια τον χρόνο, έδωσαν στον Ομπάμα 3 προς 1 έναντι του Μακ Κέην.
Ο Ομπάμα έγραψε ιστορία όσον αφορά στις προεδρικές εκλογές, και όχι μόνο εξαιτίας του απίστευτου ποσού που μάζεψε. Ο Ομπάμα κατάφερε να πείσει 3,1 εκατομύρια ανθρώπους να τον στηρίξουν οικονομικά. Η σελίδα του στο Facebook έχει 2,2 εκατομύρια υποστηρικτές και έχει πάνω από 700 πολιτικά γραφεία σε κάθε πολιτεία στην Αμερική.
Το 95% από τους Αφροαμερικανούς ψηφοφόρους, των οποίων η συμμετοχή ήταν πρωτοφανής, υποστήριξε τον Ομπάμα. Ενώ μόνο το 43% των λευκών τον ψήφισε, το ποσοστό αυτό παραμένει υψηλότερο από εκείνα του Κλίντον και του Κέρρυ, Μέσα στην λευκή εργατική τάξη, υπολογίζεται πως το 50% στήριξε τον Ομπάμα.
Όμως ο ρατσισμός δεν έχει εξαλειφθεί από τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα οι επιμελώς συγκαλειμένες επιθέσεις της καμπάνιας του Μακ Κέην δείχνουν ότι συνεχίζουν να υπάρχουν μεγάλα αποθέματα ρατσισμού. Ωστόσο το ότι ο Ομπάμα κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη εκλογικών περιφερειών που προηγουμένως είχαν οι Ρεπουμπλικάνοι αποδεικνύει μια σοβαρή αλλαγή στο πως αντιμετωπίζουν οι Αμερικάνοι το θέμα του ρατσισμού.
Ο ρατσισμός κλονίζεται
Η νίκη του Ομπάμα, αυτή καθαυτή, δεν σημαίνει και κάποια αλλαγή για την πλειοψηφία των Αφρο-αμερικανών που συνεχίζουν να υποφέρουν από τη φτώχια, τις de facto διακρίσεις και την καταπίεση από την αστυνομία. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν πρέπει να υποτιμούμε τη συμβολική σημασία της εκλογής του πρώτου μαύρου προέδρου. Σε μια χώρα όπου 50 χρόνια πριν οι νόμοι του Jim Crow αναγνώριζαν τους Αφρο-αμερικάνους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και όπου αυτοί που εναντιώνοντας έπεφταν θύματα βίαιης αστυνομικής καταστολής, η νίκη του Ομπάμα θα αποτελέσει αναμφίβολα καταλύτη για που θα υποσκάψει τον ρατσισμό ακόμα περισσότερο.
Αυτό θα θεωρηθεί νίκη όχι μόνο για τους Αφροαμερικανούς αλλά και για τους Λατίνους, τους Ασιάτες και Αμερικανούς άλλων φυλών που έχουν κρατηθεί έξω από την εξουσία κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας ρατσισμού του αμερικανικού καπιταλισμού. Σήμερα οι εργάτες από το Μεξικό και την Λατινική Αμερική συλλαμβάνονται, επειδή είναι μετανάστες, και οι οικογένειές τους χωρίζονται λόγω των απελάσεων μετά από ρατσιστικές επιδρομές κατά μεταναστών.
Για τους Αφροαμερικανούς η εκλογή του Ομπάμα δρα εμψυχωτικά. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης παραθέτουν τα λόγια ενός πενηνταπεντάχρονου Αφροαμερικανού θυρωρού ο οποίος τον προηγούμενο μήνα έκανε τα χαρτιά του για να ψηφήσει για πρώτη φορά στη ζωή του:
"Αυτό είναι φοβερό. Είναι εντελώς απίστευτο. Πάντα πίστευα ότι βάζουν να κυβαρνά αυτόν που θέλουνε. Δεν πίστευα πως η ψήφος μου μετράει. Αλλά άλλαξα γνώμη" (New York Times, 2/11/08).
Ο David A. Bositis, γνωστός πολιτικός αναλυτής στο κέντρο Πολιτικών και Οικονομικών Σπουδών στην Ουάσινγκτον δήλωσε:
"Δεν είναι μόνο το ότι ο Ομπάμα είναι ο πρώτος μαύρος υποψήφιος, αλλά και ότι οι Αφροαμερικανοί έχουν υποφέρει ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια της προεδρίας Μπους. Οι Αφροαμερικανοί είναι και η κοινωνική ομάδα που εναντιώθηκε περισσότερο απ’ όλους στον πόλεμο του Ιράκ".(NYT 2/11/08)
Η εκλογή του Ομπάμα μπορεί να αποτελέσει την σπίθα που θα βοηθήσει να "πυροδοτήσει" ένα νέο μαζικό κίνημα, των Αφροαμερικανών, για να κερδίσουν καλύτερες συνθήκες ζωής, εργασίας κλπ. Όμως, ένα τέτοιο κίνημα σύντομα θα ερχόταν αντιμέτωπο με την πολιτική που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει ο Ομπάμα προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων. Ενώ ο Ομπάμα πιθανότατα θα προβεί σε κάποια μέτρα για να αντιμετωπίσει τον άμεσο αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στους εργαζόμενους, η λύση του προβλήματος της μαζικής φτώχιας και της ανεργίας που κυριαρχούν στις κοινότητες των μαύρων θα απαιτήσει ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα κοινωνικών έργων. Αυτό θα μπορούσε μόνο να χρηματοδοτηθεί από βαρυά φορολογία στις μεγάλες επιχειρήσεις και βιομηχανίες, κάτι που ο Ομπάμα δεν έχει δείξει καμία πρόθεση να κάνει.
Οργή για την κατάσταση της οικονομίας
Το βασικό θέμα που έχει προκύψει μέσα απ’ αυτές τις εκλογές είναι η οικονομία. Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ένα κρίσιμο πρόβλημα στην αρχή της διαδικασίας των εκλογών και θα παραμείνει ανοικτή πληγή. Όμως το κεντρικό ζήτημα ήταν η οικονομική κατάσταση.
Μετά από δύο δεκαετίες στασιμότητας στους μισθούς, με τους εργαζόμενους (ανα νοικοκυριό) να δουλεύουν περισσότερες ώρες και σε περισσότερες δουλειές για να καταφέρουν να επιβιώσουν, η εργατική τάξη έχει βιώσει μια πολύ αισθητή πτώση του βιοτικού τους επιπέδου τα τελευταία χρόνια. Η απροκάλυπτα υποταγμένη στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου διακυβέρνηση του Μπους και οι εξωφρενικές παροχές σε μεγαλοκαρχαρίες φίλους του έκανε τον κόσμο να εξοργιστεί με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Η οικονομική κρίση του Οκτώβρη ήταν καθοριστική για την μοίρα τους. Τον Οκτώβριο του 2008 το ιδιαίτερα εντυπωσιακό ποσοστό του 85% των Αμερικάνων υποστήριζε στις δημοσκοπήσεις πως "η χώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο".
Οι προσπάθεις του ρεπουμπλικανού υποψηφίου Μακ Κέην να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα θέματα της οικονομίας απέτυχαν εντελώς. Το ίδιο και οι προσπάθειές τους να παρουσιάσουν τον Ομπάμα ως φίλο τρομοκρατών, μουσουλμάνο και με "διαφορετική κουλτούρα" (συγκαλυμμένος ρατσισμός) και τελικά σαν "σοσιαλιστή". Είναι ενδιαφέρον ότι η προσπάθεια τους να παρουσιάσουν τον Ομπάμα ως "αναδιανομέα του πλούτου", το μόνο που κατάφερε στην πραγματικότητα ήταν να αποκαλύψει πόσο άνιση έχει γίνει η Αμερική – εξαιτίας, εν μέρει, των περικοπών των φόρων των πλούσιων που έθεσαν σε εφαρμογή οι Ρεπουμπλικάνοι. Παράλληλα ξεκίνησε την συζήτησε σε όλη τη χώρα για τον "σοσιαλισμό".
Η ικανότητα του Ομπάμα να παρουσιάσει τον εαυτό του ως φορέα αλλαγής έπαιξε αποφασιστικό ρόλο σε ένα εκλογικό σώμα που έψαχνε απεγνωσμένα να δώσει τέλος στις καταστροφικές συνέπειες που είχε η πολιτική των Ρεπουμπλικάνων. Αυτό που κατάφερε να συγκαλύψει ο Ομπάμα είναι πόσο παρόμοιες είναι οι δικές του πολιτικές με αυτές των Ρεμπουπλικάνων!
Βασική απόδειξη του πόσο απέχει το εκλογικό σύστημα από το να είναι δημοκρατικό αποτελεί το γεγονός ότι οι υποψήφιοι που μπορούσαν αποτελέσουν ουσιαστική εναλλακτική πρόταση σ’ αυτές τις πολιτικές, αποκλείστηκαν από τα debate. Συγκεκριμένα ο Ράλφ Νάντερ συστηματικά αποκλείστηκε από τα ΜΜΕ και από τα debate. Η Σύνθια Μακ Κίνευ, υποψήφια με το κόμμα των Οικολόγων αποκλείστηκε επίσης από όλα αυτά. Διεκδικόντας ως βασικό ωρομίσθιο τα 10 δολάρια την ώρα, παλεύοντας για ένα δημόσιο σύστημα υγείας, που να θέσει τέλος στο σύστημα υγείας του κέρδους που μαστίζει τις ζωές των Αμερικανών, τερματίζοντας τον πόλεμο και βγάζοντας στη δημοσιότητα τη χρηματοδότηση από τις μεγάλες εταιρίες που καθορίζει τις πολιτικές των δύο βασικών υποψηφίων, ο γνωστός ακτιβιστής Ράλφ Νέιντερ (Ralph Nader) θα είχε θέσει σε ολοκληρωτικά διαφορετική βάση το debate ανάμεσα στους υποψήφιους, ξεσκεπάζοντας την άρνηση του Ομπάμα να προχωρήσει πέρα από την υπόσχεση για αλλαγή. Αλλά δεν του δόθηκε ποτέ η δυνατότητα.
Υπο αυτές τις συνθήκες, η ψήφος για τον Νάντερ συμπιέστηκε κάτω από το 1%. Παρόλα αυτά, το ότι η εκστρατεία του Νάντερ κατάφερε να κατεβάσει ψηφοδέλτιο (για υπερψήφιση Εκλεκτόρων) σε 45 πολιτείες και να μαζέψει $4.000.000 απέδειξε τη δυναμική και τις δυνατότητες που υπάρχουν για το χτίσιμο μιας αριστερής εναλλακτικής πρότασης σε εθνικό επίπεδο στα επόμενα χρόνια.
Η ήττα των ρεπουμπλικάνων
Το πιο εντυπωσιακό είναι πως αυτοί που επεχείρησαν να απευθυνθούν στην εργατική τάξη ήταν οι δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι και ειδικά η Σάρα Πέιλιν (υποψήφια αντιπρόεδρος του Μακ Κέιν). Προσπάθησε με συνειδητό τρόπο να εντείνει και να ελκύσει τον ταξικό θυμό στην αμερικανική κοινωνία. Η Πέιλιν προσπάθησε να κάνει έκκληση στη βαθειά αλλοτρίωση που νιώθει η αμερικανική εργατική τάξη απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Ωστόσο, η πλειοψηφία των ψηφοφόρωνκατανόησε πως αυτό ήταν ένα ακόμη κόλπο των Ρεπουμπλικάνων να μπερδέψουν τους ψηφοφόρους. Το ότι η Πέιλιν θύμωσε και διαφοροποιούμενη από τον Μακ Κέιν, στην ουσία έτρεξε την δικής της ανεξάρτητη καμπάνια, απλά έβγαλε ακόμα πιο έντονα στην επιφάνεια τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των των Ρεπουμπλικάνων – τις διαφορές ανάμεσα στους κλασσικούς εκπροσώπους των επιχειρηματιών, όπως είναι ο Μακ Κέην, και την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος που εκπροσωπεί η Πέιλιν.
Αναμένουμε πως θα αναπτυχθεί σκληρή μάχη στο εσωτερικό του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια, καθώς οι δύο αυτές πτέρυγες θα παλέψουν για την κυριαρχία στο κόμμα. Τα προβλήματά τους επιδεινόνονται διότι οι υποψήφιοι που εκπροσωπούν παραδοσιακά τις μεγάλες βιομηχανίες στο κόμμα έχασαν περισσότερες έδρες απ’ ότι η ακροδεξιά πτέρυγα. Τώρα η ιδεολογία του κόμματος σταδιακά όλο και περισσότερο μετακινείται προς τα δεξιά.
Το πολιτικό πρόγραμμα του Ομπάμα
Αυτό που έλειπε από τις περισσότερες μετεκλογικές αναλύσεις ήταν το πόσο κρίσιμος ήταν ο ρόλος που έπαιξαν οι μεγάλες επιχειρήσεις στις εκλογές αυτές.
Με τα χρήματά της, τον έλεγχο της στα ΜΜΕ και τις πολιτικές της επιρροές, η ελίτ της αμερικανικής οικονομίας βοήθησε να εκλεγεί ο Μπαράκ Ομπάμα. Άνοιξαν απλόχερα τα πορτοφόλια τους για να στηρίξουν την εκστρατεία του γιατί ήταν σίγουροι ότι ο Λευκός Οίκος του Ομπάμα δεν θα ταράξει πολύ τα πράγματα. Η υποψηφιότητα του Ομπάμα έλαβε πολύ περισσότερα δολάρια από τις μεγάλες επιχειρήσεις από ότι ο Μακ Κέην (www.opensecrets.org).
Αυτό βέβαια καθόλου δεν μειώνει τη σημασία των δωρεών που δόθηκαν στην εκλογική εκστρατεία του Ομπάμα από έναν πρωτοφανή αριθμό αμερικάνων εργατών. Ωστόσο, δεν θα είναι οι απλοί εργαζόμενοι που θα κάθονται στις καρέκλες της κυβερνητικής του ομάδας, ή που θα τον συμβουλεύουν για ζητήματα πολιτικής. Θα είναι οι ίδιοι, από την Wall Street, μεγαλομέτοχοι και υπερμαχοι του ιμπεριαλισμού, σύμβουλοι που βρίσκονται στα κυβερνητικά συμβούλια των προέδρων των ΗΠΑ τα τελευταία 120 χρόνια. Αυτοί θα είναι εκείνοι που θα κατευθύνουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Ομπάμα.
Εδώ βρίσκεται και η αντίφαση της νίκης του Ομπάμα. Ο Ομπάμα κατάφερε να μιλήσει στους Αμερικάνους όλων των εισοδημάτων, ακόμα και τους πολύ πλούσιους και τους φτωχούς. Πήρε οικονομική ενίσχυση και από απλούς εργάτες και από μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων. Υποσχέθηκε να κυβερνήσει μία Αμερική. Όμως, δεν ζούμε σε μία Αμερική. Ζούμε σε δύο Αμερικές. Μία που έχει γίνει απίστευετα πλούσια και μία άλλη που βάλλεται από παντού, με τους εργαζόμενους να τα βγάζουν πέρα με δυσκολία, να δουλεύουν σε επισφαλείς δουλειές και να είναι μόνο ένα βήμα μακρυά από το να χάσουνε τα σπίτια τους και τα διαμερίσματά τους. Μία Αμερική για τους δισεκατομυριούχους και μία άλλη για τους υπόλοιπούς εμάς.
Κατά τη διάρκεια των εκλογών, η αντίφαση αυτή μπορούσε να συγκαληφθεί. Όταν όμως αρχίσει να κυβερνά ο Ομπάμα θα αναγκαστεί να διαλέξει ανάμεσα στις δύο τάξεις.
Την Τετάρτη (5 Νοεμβρίου) ο Ομπάμα ανακοίνωσε την "ομάδα μετάβασης" (προετοιμασίας για ανάληψη της διακυβέρνησης) με τον συντηρητικό πρόεδρο της εκλογικής επιτροπής των Δημοκρατικών Rahm Emanuel ως αρχηγό του επιτελείου του. Ο Emanuel αναδείχθηκε σε δυναμικό παράγοντα στο κόμμα των Δημοκρατικών μετά τις εκλογές του 2006, για το Κογκρέσσο, τις οποίες κέρδισαν οι Δημοκρατικοί. Από τότε, σε αρκετές περιπτώσεις ο Emanuel χρησιμοποίησε τον έλεγχό που είχε στα χρήματα του Δημοκρατικού Κόμματος για να εμποδίσει τη νίκη των πιο φιλελεύθερων ("προοδευτικών") Δημοκρατικών στις προκριματικές εκλογές ακόμα και εκεί που οι υποψήφιοι ήταν πολύ πιο δημοφιλείς από τους αντιπάλους τους.
Ο πρώην επικεφαλής των συμβούλων του Κλίντον, Λέον Πανέττα, ήταν ο βασικός αρχιτέκτονας του προγράμματος μετάβασης του Ομπάμα, το οποίο μαγειρευόταν για μήνες. Κατα τη διάρκεια συζήτησης για το πως θα πρέπει να κινηθεί ο Ομπάμα για τα σημαντικά προβλήματα της οικονομίας(σύμφωνα με τους New York Times, 11/5/08) ο Πανέττα τον συμβούλεψε:
"το καλύτερο που’χεις να κάνεις είναι να ασχοληθείς με τα δύσκολα άμεσα, γιατί αν νομίζεις ότι μπορείς να καθυστερήσεις τις δύσκολες αποφάσεις και να τις παρακάμψεις, σε περιμένουν μπελάδες… πάρε τις αποφάσεις που απαιτούν πόνο και θυσίες άμεσα".
Ένας μακρύς μήνας του μέλιτος;
Με βάση το τεράστιο έλλειμα στον προϋπολογισμό που ανέρχεται στο 6% του ΑΕΠ και που αναγκάζει να παρθούν μέτρα έκτακτης ανάγκης από τις (τοπικές) κυβερνήσεις των πολιτειών, οι δυνατότητες που έχει ο Ομπάμα να θέσει σε αφαρμογή σοβαρές μεταρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Οι σχετικά μικροί νέοι φόροι που δηλώνει πως θα επιβάλει στους πλούσιους, δεν πρόκειται να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους και να λύσουν τα προβλήματα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, ιδιαίτερα καθώς όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση θα μειώνονται τα γενικά έσοδα από τη φορολογία.
Ο Ομπάμα, όπως φημολογείται, συζητά την "πιθανότητα να δαπανήσει 100δις δολαρίων για να κοινωνικά έργα, επιδόματα ανεργίας, επιδόματα θέρμανσης, κουπόνια σίτισης και βοήθειες σε πόλεις και πολιτείες που μπορεί να πραγματοποιηθούν την περίοδο πριν αναλάβει επίσημα την προεδρία, στα μέσα του Νοέμβρη" (NYT, 5/11/08). Ακόμα και από την σκοπιά του μεγάλου κεφαλαίου, τέτοιες περιορισμένες κινήσεις μπορεί να αποδειχθούν απαραίτητες για να αποτρέψουν την περετέρω οικονομική κατάρρευση και την πιο πλήρη απαξίωση του καπιταλισμού. Ωστόσο, τέτοια μέτρα, στην καλύτερη περίπτωση θα επιβραδύνουν αλλά δεν θα αποτρέψουν τις καταστροφικές πτώσεις του βιωτικού επιπέδου που έχουν ήδη ξεκινήσει στις εργατικές κοινότητες.
Επιπλέον, όπως έκανε και με τα 700δις δολάρια που πρόσφερε στους τραπεζίτες ο Μπους, – κίνηση την οποία υποστήριξε – ο Ομπάμα υποστηρίζει παραπέρα φορολογικές ελαφρύνσεις στην οικονομική ελίτ και το μεγάλο κεφάλαιο, στο όνομα, πάντα, της αντιμετώπισης της κρίσης. Οι τρεις μεγάλες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες (Τζένεραλ Μότορς, Φόρντ και Κράισλερ) που αντιμετώπισαν μεγάλη πτώση στις πωλήσεις τους τον τελευταίο μήνα, έρχονται αντιμέτωπες στο άμεσο μέλλον με χρεοκοπία και ζητούν από την κυβέρνηση να σπεύσει να τις βοηθήσει. Η όποια βοήθεια δοθεί, ωστόσο, δεν πρόκειται να αντιστρέψει το κύμα απολύσεων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία ούτε και τις μαζικές περικοπές σε μισθούς και επιδόματα που ετοιμάζουν οι εργοδότες.
Όμως, πρέπει να πούμε πως ακόμα και περιοριμένες μεταρρυθμίσεις από τον Λευκό Οίκο του Ομπάμα θα είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με την πολιτική του Μπους. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δώσει στον Ομπάμα μια σχετική "περίοδο χάριτος". Η έκκληση των Δημοκρατικών για "υπομονή" εν όψη της οικονομικής κρίσης, την οποία φορτώνουν αποκλειστικά στον Μπους, θα επαναλαμβάνεται συχνότατα στην επόμενη περίοδο.
Παρόλ’ αυτά όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις εκλογές του 2006, όταν οι Δημοκρατικοί πήρανε την πλειοψηφία στο Κονγκρέσο, με υποσχέσεις ότι θα επιβάλουν τερματισμό του πολέμου του Ιράκ και πως θα αποδώσουν τις ευθύνες που αναλογούν στον Μπους. Τίποτα απ’ αυτά δεν κάνανε. Αυτό προκάλεσε έντονη οργή σε μια σημαντική μειοψηφία πολιτικοποιημένων εργατών και νέων. Η Cindy Sheehan, που έφυγε από τους Δημοκρατικούς το καλοκαίρι του 2007, εκπροσωπούσε μια μικρή αλλά σημαντική τάση. Τώρα που οι προσδοκίες είναι τόσο υψηλές, ο Ομπάμα αναμφισβήτητα θα απογοητεύσει εκατομύρια και μια σημαντική μειοψηφία θα βγάλει, μακροπρόθεσμα, επαναστατικά συμπεράσματα για την αναγκαιότητα μιας πολιτικής εναλλακτικής.
Εκατομύρια νέοι, άνθρωποι με διαφορετική φυλετική καταγωγή και απλοί εργαζόμενοι, νιώθουν σήμερα, μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, μια νέα αυτοπεποίθηση. Πολλοί θα προχωρήσουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω όσον αφορά στην πολιτική δράση μετά το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Πολλοί από αυτούς θα νοιώσουν την ανάγκη να δραστηριοποιηθούν σε εκστρατίες και διαμαρτυρίες στην προσπάθεια να διατηρήσουν την προσοχή του Ομπάμα στραμμένη σε αυτούς που τον εξέλεξαν. Άλλοι θα αναγκαστούν να αγωνιστούν για να αμυνθούν ενάντια στις περικοπές και τις επιθέσεις που θα δεχθούν εξαιτίας της ύφεσης αυτής.
Το κύμα πολιτικής αφύπνησης που έφερε τον Ομπάμα στην εξουσία δεν ήταν κάποιο τεχνητό κατασκεύασμα της εκστρατείας του. Και η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ δεν θα σταματήσει με το τέλος της εκλογικής εκστρατείας – στην πραγματικότητα θα γίνει ακριβώς το αντίθετο! Αναπόφευκτα θα αναπτυχθούν νέα κινήματα, κι αυτά θα έρθουν σε σύγκρουση με την διακυβέρνηση του Ομπάμα. Οι πράξεις του Ομπάμα, οι πολιτικές του επιλογές, θα τον ξεσκεπάσουν αποδείχνοντας πως και αυτός και οι Δημοκρατικοί στο Κογκρέσσο είναι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου. Σαν αποτέλεσμα, θα ανοίγει ο δρόμος για μια νέα πολιτική αφύπνηση για την κοινωνία των ΗΠΑ.
Η συνειδητοποίηση της ανάγκης να γυρίσουν την πλάτη στο κόμμα των Δημοκρατικών θα μεγαλώσει, για εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους. Η ανάγκη να χτιστεί μια πολιτική φωνή (ένα πολιτικό κόμμα) για τους εργαζόμενους θα γίνει πιο έντονη. Η ιδέα για ένα πολιτικό φορέα ενάντια στο κεφάλαιο και ενάντια στον πόλεμο, ένα κόμμα των εργαζομέων, θα κερδίζει όλο πιο πολύ έδαφος στη συνείδηση εκατομυρίων ανθρώπωνz εκατομμυρίων εργαζομένων που αγωνίζονται να βρούνε τον δρόμο για μια αυθεντική αλλαγή, μια διέξοδο από την οικονομική και κοινωνική κρίση που έχει διαπεράσει την αμερικανική κοινωνία.
