Της Άννας Κλείτσα
Τέσσερα χρόνια μετά την υπόθεση Τσενάι που κυριολεκτικά δίχασε την κοινή γνώμη, η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου έφερε στην επιφάνεια ρατσιστικά και εθνικιστικά συνθήματα ενάντια σε όσους αλλοδαπούς μαθητές αρίστευσαν και απέκτησαν το δικαίωμα να παρελάσουν ως σημαιοφόροι. Ακόμη μια χρονιά, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας μαθητές γυμνασίων και λυκείων προχώρησαν σε καταλήψεις των σχολείων τους με αίτημα να μη σηκώσουν τη σημαία οι αλλοδαποί συμμαθητές τους.
Στο χωριό Λάπα Αχαΐας οι μαθητές κινητοποιήθηκαν και τελικά πέτυχαν την παραίτηση από τη σημαία της Αλβανίδας συμμαθήτριας τους Σονίλας Μετούση, ενώ στις Μοίρες Ηρακλείου ανάλογες κινητοποιήσεις οδήγησαν τον αλλοδαπό αριστούχο να παρελάσει τελικά ως παραστάτης. Αντίστοιχα γεγονότα συνέβησαν σε πολλές περιοχές της χώρας αποδεικνύοντας τον κατεξοχήν εθνικιστικό και αντιδραστικό χαρακτήρα των παρελάσεων.
Και η ιστορία μιλάει από μόνη της: οι παρελάσεις θεωρήθηκαν το κατάλληλο μέσο για να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936. Ο Ιωάννης Μεταξάς θαύμαζε την εικόνα των μαθητών να παρελαύνουν μαζί με το Στρατό αφού αυτή ταίριαζε στο φασιστικό μοντέλο που υιοθετούσε. Έτσι, ο θεσμός που καθιερώθηκε πριν 70 περίπου χρόνια και μάλιστα σε δικτατορικό καθεστώς, σήμερα όχι μόνο εξακολουθεί να υπάρχει αλλά αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προωθηθούν εθνικιστικές αντιλήψεις.
Θεωρούμε πλέον προφανή τον αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα και τη νοοτροπία του στρατοπέδου που περνάνε στους μαθητές οι παρελάσεις. Δεν μπορούμε να πειστούμε πως τέτοιοι αναχρονιστικοί και αντιδραστικοί θεσμοί περνούν το μήνυμα της ελευθερίας, πόσο μάλλον της ειρήνης. Η άποψη για την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων – που διεξάγονται μόνο στην Ελλάδα και σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ- έχει αρχίσει να διατυπώνεται από εκπαιδευτικούς, ιστορικούς κ.α.
Τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα πρέπει να αποτελούν ευκαιρία για ελεύθερη και δημοκρατική συζήτηση δίχως μονομέρειες και εθνικισμό.
Οι ίδιοι οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς οφείλουμε παράλληλα να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των αλλοδαπών μαθητών και την ισότιμη συμμετοχή τους. Γιατί οι αλλοδαποί μαθητές – που αποτελούν το 10% του μαθητικού πληθυσμού- αποδεικνύουν πως μπορούν και θέλουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος με μεγάλη επιτυχία, και δεν μπορούμε να αρνηθούμε το δικαίωμά τους να σηκώσουν την ελληνική σημαία, εφόσον η επιλογή αυτή είναι ελεύθερη και ταυτόχρονα δεν καταπιέζονται όσοι δεν τρέφουν ανάλογα εθνικά συναισθήματα.
Προφανώς την ίδια άποψη δεν υιοθετεί ο νομάρχης Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιαδης ο οποίος πρόσφατα ζήτησε την εισαγωγή σε νόμο προεδρικού διατάγματος που να απαγορεύει το δικαίωμα των μεταναστών να παρελαύνουν ως σημαιοφόροι. Η κυβέρνηση δεν καταδίκασε ανοιχτά το αίτημα, ενώ τήρησε σιγή ιχθύος και στις δηλώσεις του με τις οποίες χαρακτήριζε ως “μιάσματα” μερίδα Αλβανών που βρίσκεται στην χώρα μας.
Αυτό το κλίμα έδωσε την ευκαιρία στις νεοφασιστικές οργανώσεις να προκαλέσουν δημόσια στο Σύνταγμα και στην Ν.Σμύρνη. Τα επεισόδια που ακολούθησαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των εθνικών ομάδων Ελλάδας-Αλβανίας αλλά και η εισβολή στον χώρο παρελάσεων (λίγο έλειψε να σημειωθούν επεισόδια στη Νέα Σμύρνη) αποδεικνύουν πως προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος και να ψαρέψουν οπαδούς με συνθήματα όπως “έξω τώρα όλοι οι Αλβανοί” και “ξεπουλάτε την Ελλάδα”. Και στις δυο περιπτώσεις ο χρόνος και ο χώρος που επέλεξαν τα μέλη κυρίως της Χρυσής Αυγής και του Ελληνικού Μετώπου δεν είναι τυχαίος: δυστυχώς, ο χώρος τόσο του αθλητισμού (κυρίως του ποδοσφαίρου) όσο και των παρελάσεων
θεωρούνται γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση ρατσιστικών αντιλήψεων…
Για να εμποδίσουμε την εξάπλωση του εθνικισμού, οφείλουμε να αποκαλύψουμε τον μύθο της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής, να καταδείξουμε ποιοι θεσμοί και ιδεολογίες μας αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά κοινωνικά μας προβλήματα και να αντικαταστήσουμε τα σύμβολα που χωρίζουν τους λαούς με όσα τους ενώνουν.
