Φεύγοντας από τη 5η συνδιάσκεψη του Πανβρετανικού Δικτύου Συνδικαλιστών Βάσης, ένας εργαζόμενος από το εργοστάσιο της Χόντα στο Swindon είπε στα υπόλοιπα μέλη της επταμελούς επιτροπής που είχαν ταξιδέψει στο Λονδίνο για να συμμετέχουν στη συνδιάσκεψη: «μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε φέρει ένα πούλμαν γεμάτο εργαζομένους».
Το Δίκτυο Συνδικαλιστών Βάσης (NSSN) δημιουργήθηκε το 2007 με πρωτοβουλία του Συνδικάτου Σιδημοδρομικών, Ναυτεργατών και Μεταφορών, RMT (Railway and Maritime Transport Union) με 80.000 μέλη.
Στο NSSN συμμετέχουν σωματεία και συνδικαλιστές βάσης από μια σειρά εργατικούς χώρους της Βρετανίας καθώς και συνδικαλιστές εκλεγμένοι σε Διοικητικά Συμβούλια Ομοσπονδιών, οι οποίοι παλεύουν ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και προσπαθούν να οργανώσουν κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές λιτότητας των τελευταίων ετών και τους αντεργατικούς νόμους.
Το NSSN στηρίζεται επίσημα από 5 μεγάλα συνδικάτα με μαχητικές παραδόσεις και ηγεσίες: το RMT (σιδηροδρομικοί και μεταφορές), το PCS (η ομοσπονδία των υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα με 300.000 μέλη), το CWU (το συνδικάτο των εργαζομένων στον τομέα των επικοινωνιών με 210.000 μέλη), το NUJ (η συνδικαλιστική οργάνωση των δημοσιογράφων με 38.000 μέλη), το PDA (εργαζόμενοι στις φαρμακευτικές εταιρίες με 14.000 μέλη) και το NUM (το Συνδικάτο των Ανθρακωρύχων).
Στο επίπεδο των πολιτικών οργανώσεων εμπλοκή στο NSSN έχει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, βρετανικό τμήμα της CWI και αντίστοιχη οργάνωση του «Ξ», τα μέλη του οποίου παίζουν πολύ ενεργό ρόλο στο χτίσιμο αυτού του δικτύου συνδικαλιστών.
Δηλωμένος στόχος του NSSN είναι η αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος στη Βρετανία, το δυνάμωμα της δημοκρατίας και της συμμετοχής της βάσης στη λειτουργία και τις αποφάσεις έτσι ώστε τα σωματεία να περάσουν από τα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στο έλεγχο των εργαζομένων. Παράλληλα το NSSN λειτουργεί ως ένα δίκτυο μέσα από το οποίο οι εργαζόμενοι από διαφορετικούς κλάδους έχουν τη δυνατότητα να συντονίζουν τους αγώνες τους καθώς και να προσφέρουν έμπρακτη αλληλεγγύη και συμπαράσταση σε κάθε κλάδο εργαζομένων που βρίσκεται σε κινητοποιήσεις.
«H συνδιάσκεψη του NSSN δίνει τη δυνατότητα στους συνδικαλιστές να συζητήσουν τακτικές και στρατηγικές, να μάθουν με ποιες μεθόδους οργανώθηκαν πετυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις, να βγάλουν συμπεράσματα, να τα γενικεύσουν και να αποφασίσουν πώς θα οργανώσουν κοινούς αγώνες».
Alex Gordon, πρόεδρος του συνδικάτου των Σιδηροδρομικών, RMT
Κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις
Ένα από τα θέματα που συζητήθηκε στη συνδιάσκεψη του NSSN ήταν η κοινή απεργία που καλείται για τις 30/6 από 3 πανβρετανικά συνδικάτα: το NUT (δάσκαλοι και καθηγητές) το ATL (καθηγητές και λέκτορες γ’ βάθμιας εκπαίδευσης) και το PCS (δημόσιοι υπάλληλοι). Η απεργία αυτή καλείται ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να περικόψει τις συντάξεις στο Δημόσιο 20-50% και να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 68 χρόνια.
Αυτή η κοινή απεργία δείχνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις δυνατότητες του NSSN καθώς την πρωτοβουλία για το συντονισμό των τριών συνδικαλιστικών οργανώσεων την πήραν οι συνδικαλιστές που συμμετέχουν στο Δίκτυο.
Στη συνδιάσκεψη η πρόεδρος του PCS (δημόσιοι υπάλληλοι), Jane Godrich και ο Martin Powell Davies, μέλος του ΔΣ του NUT (εκπαιδευτικοί), τόνισαν ότι η κοινή απεργία στις 30 Ιουνίου θα πρέπει να αποτελέσει την αρχή για μια σειρά απεργιών των εργαζομένων στο Δημόσιο από το Φθινόπωρο, καθώς η κυβέρνηση δεν θα χτυπήσει μόνο το ασφαλιστικό – πράγμα πολύ σημαντικό από μόνο του – αλλά σχεδιάζει σκληρές περικοπές και ιδιωτικοποίηση μιας σειράς δημόσιων υπηρεσιών, ακόμα και σχολείων!
Αλληλεγγύη
Ο John Hancock, μέλος του ΔΣ του σωματείου των δεσμοφυλάκων και του προσωπικού ασφαλείας στις ψυχιατρικές κλινικές (POA) αφού εξήγησε στη συνδιάσκεψη ότι η νομοθεσία απαγορεύει στον κλάδο τους να απεργήσει δήλωσε:
«συνεργαζόμαστε στενά με το UCU και το PCS και στις 30/6 δεν θα μπούμε στη δουλειά αν απέξω υπάρχουν απεργιακές φρουρές. Δεν θα σπάσουμε καμία απεργιακή φρουρά».
Καλούσε δηλαδή τους συνδικαλιστές του ΝSSN να βοηθήσουν τους εργαζόμενους του POA να συμμετέχουν στην απεργία.
Η στοχοποίηση συνδικαλιστών της βάσης από τις διοικήσεις αλλά και από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ήταν ένα από τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκαν πολλοί ομιλητές. Ένας από αυτούς ήταν και ο Frank Morris, εργαζόμενος στα ολυμπιακά έργα, ο οποίος απολύθηκε επειδή πάλευε ενάντια στην παράνομη απόλυση ενός συναδέλφου στο εργοτάξιό του. Η διοίκηση του εργοταξίου όχι μόνο απέλυσε και τον Frank Morris αλλά τον ένταξε και στις περίφημες «μαύρες λίστες» – λίστες με ονόματα εργαζομένων που έχουν συνδικαλιστική δράση και κυκλοφορούν παράνομα ανάμεσα στις διοικήσεις των επιχειρήσεων έτσι ώστε οι εργαζόμενοι αυτοί να μην μπορούν να βρουν δουλειά πουθενά. Ο Frank Morris ευχαρίστησε το NSSN, το οποίο από το Μάρτη έχει ξεκινήσει εκστρατεία ενάντια στην απόλυση του και υπέρ της κατάργησης των μαύρων λιστών οργανώνοντας συχνές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και αποκλεισμούς του εργοταξίου στο οποίο δούλευε: «Μαζεύτηκε πολύς κόσμος έξω από το εργοτάξιο. Κανένας δεν ήταν γνωστός μου. Σας ευχαριστώ πολύ»
Την έμπρακτη στήριξη των συνδικαλιστών του NSSN ζήτησαν και οι εργαζόμενοι από το εργοστάσιο της Honda στο Swindon, οι οποίοι παρευρισκόταν για πρώτη φορά στη συνδιάσκεψη του. Το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι στη Honda ήρθαν αντιμέτωποι με μειώσεις μισθών και απειλές απολύσεων. Ωστόσο η ηγεσία του σωματείου στο οποίο ανήκουν, το UNITE, έχει κλείσει εδώ και καιρό συμφωνία «εργασιακής ειρήνης» με τη διοίκηση της εταιρίας.
Όταν οι εργαζόμενοι προσπάθησαν να οργανώσουν τον αγώνα «από τα κάτω» η διοίκηση προχώρησε σε τετραήμερο λοκ-άουτ και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του UNITE δεν έκανε το παραμικρό για να τους υπερασπιστεί. Οι εργαζόμενοι της Honda είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις και κάλεσαν το NSSN να τους βοηθήσει εφόσον το UNITE δεν τους προσφέρει τη στήριξη που χρειάζονται.
Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και 2 απολυμένοι εργαζόμενοι από το μετρό του Λονδίνου. Ο Arwyn Thomas και ο Eamonn Lynch απολύθηκαν από τη διοίκηση του μετρό λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που έπαιξαν σε προηγούμενη πετυχημένη απεργιακή κινητοποιήση των εργαζομένων ενάντια στην περικοπή 800 θέσεων εργασίας. Το συνδικάτο τους, το RMT, ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη με τη διοίκηση, την οποία και κέρδισε. Ωστόσο, η διοίκηση του μετρό παρά την καταδικαστική απόφαση αρνήθηκε να επαναπροσλάβει τον Arwyn Thomas.
Όταν το RMT προχώρησε σε προειδοποιητικές απεργίες υπερ του Arwyn, η διοίκηση προσπάθησε να τον εξαγοράσει προσφέροντάς του ένα χρηματικό συμβιβασμό για να σταματήσει τον αγώνα. Ο Arwyn αρνήθηκε, λέγοντας στη διοίκηση «να βάλετε τα λεφτά σας εκεί που ξέρετε».
Στα τέλη Ιουνίου το RMT καλεί 4 μέρες απεργίας με στόχο την επαναπρόσληψη του Arwyn. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του RMT, Alex Gordon, στη συνδιάσκεψη του NSSN:
«Αν υποχωρήσουμε, θα είναι σαν να δίνουμε το πράσινο φως στη διοίκηση για να αρχίσει μαζικές απολύσεις. Δεν θα το κάνουμε».
Η ανάγκη της γενικής απεργίας
Στη Βρετανία δεν έχει καλεστεί γενική απεργία από το 1926! Ο Alex Gordon, πρόεδρος του RMT, τόνισε στην τοποθέτηση του τη σημασία της γενικής απεργίας:
«Στις σημερινές συνθήκες χρειάζεται να προχωρήσουμε σε γενική απεργία. Οι περικοπές ύψους 81 δις λιρών αφορούν μόνο το 2011 – το πακέτο περικοπών της κυβέρνησης ενός μόνο χρόνου».
Το NSSN πίεζε από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη την TUC (βρετανική ΓΣΕΕ) να καλέσει ένα πανεθνικό συλλαλητήριο ενάντια στην πολιτική λιτότητας. Το συλλαλητήριο καλέστηκε τελικά για τις 26 Μαρτίου και συμμετείχαν σ’ αυτό κοντά στις 700.000 εργαζομένων. Ήταν το μεγαλύτερο εργατικό συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε ποτέ στη Βρετανία, «δείχνοντας τι μπορεί να κάνει η TUC αν σηκώσει το μικρό της δαχτυλάκι», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Alex Gordon.
Το NSSN θα συνεχίσει να ασκεί πιέσεις στην TUC και ιδιαίτερα στο συνέδριο της TUC τον ερχόμενο Σεπτέμβρη με στόχο τον πλατύτερο δυνατό συντονισμό των αγώνων και την οργάνωση μιας γενικής απεργίας.
Η ελληνική εμπειρία
Ο Αποστόλης Κασιμέρης, ταμίας του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ και μέλος του «Ξ», προσκλήθηκε στη συνδιάσκεψη του NSSN για να μεταφέρει την εμπειρία των αγώνων του ελληνικού εργατικού κινήματος.
Περιγράφοντας τα μέτρα της κυβέρνησης των τελευταίων δυο χρόνων, οι συμμετέχοντες στη συνδιάσκεψη του NSSN ένιωθαν να παίρνουν μια γεύση από το μέλλον που τους επιφυλάσσει η κυβέρνησή τους τα επόμενα χρόνια.
Προσπαθώντας να δώσει μια εικόνα του ελληνικού εργατικού κινήματος ο σ. Αποστόλης είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής, ξεσηκώνοντας το ακροατήριο που τον χειροκρότησε παρατεταμένα:
«…στην ελληνική κοινωνία υπάρχει τεράστια οργή… Τα τελευταία χρόνια σχεδόν καθημερινά υπάρχει κάποιος κλάδος που απεργεί. Σχεδόν καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει μια πορεία – πολλές φορές και δυο και τρεις. Αγώνες όμως που δεν κατάφεραν να νικήσουν… γιατί οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν ήθελαν να νικήσουν. Στη συντριπτική πλειοψηφία των σωματείων, τα ΔΣ ελέγχονται από παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα εξουσίας… οργανώνουν απεργίες χωρίς διάρκεια και χωρίς σχέδιο – για να εκτονώσουν την κατάσταση…Το κυριότερο όμως είναι ότι … δεν συντονίζουν τις απεργίες και τους αγώνες μεταξύ τους. Κάθε κλάδος έδινε μόνος του τη μάχη. Όμως αυτή την περίοδο στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας κλάδος που να μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ από μόνος του. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες».
«Η στάση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι πραγματικά σκανδαλώδης. Για τα δεδομένα πολλών ευρωπαϊκών χωρών, στις οποίες έχει να γίνει γενική απεργία δεκαετίες, το κάλεσμα 7 γενικών απεργιών πέρσι και 3 φέτος, φαίνεται πολύ μαχητικό. Όμως … σε σχέση με την επίθεση που δέχεται το ελληνικό εργατικό κίνημα, αυτά δεν φτάνουν για να ανατραπούν τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ».
«Για να μπορέσουν όμως οι αγώνες μας να νικήσουν χρειάζεται … το συνδικαλιστικό κίνημα… να περάσει στα χέρια της βάσης, να ελέγχεται δημοκρατικά από τα απλά μέλη… Και την ίδια στιγμή χρειάζεται να ξαναχτίσουμε τις πολιτικές οργανώσεις των εργαζομένων, γιατί τα σημερινά μαζικά κόμματα της αριστεράς που βρίσκονται στο κοινοβούλιο έχουν χάσει την μπάλα… Αυτό είναι το καθήκον που έχουμε την επόμενη περίοδο».
«Υπάρχει όμως και ένα ακόμα καθήκον που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε. Το διεθνισμό … Σ’ ολόκληρη την Ευρώπη το κεφάλαιο έχει ενωθεί – συνεργάζεται εναντίον μας. Αλλά η εργατική τάξη δεν έχει καταφέρει να ενώσει τις αντιστάσεις της. Γι’ αυτό φταινε οι ηγεσίες των συνδικάτων, και οι ηγεσίες της μαζικής αριστεράς – εκεί όπου υπάρχει. Η δύναμή μας είναι τεράστια, αλλά δεν αξιοποιείται. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνουμε τους εργαζόμενους να καταλάβουν σιγά-σιγά πόση δύναμη έχουν στα χέρια τους και να παλέψουν μαζί, με κοινούς αγώνες, σε όλη την Ευρώπη».
