Στις 16 του Μάη έγινε μια από τις μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. 100 χιλιάδες εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της γερμανικής εργατικής ομοσπονδίας DGB, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Μέρας Δράσης που συμπεριλάμβανε αντίστοιχες κινητοποιήσεις στην Μαδρίτη, τις Βρυξέλλες και την Πράγα.
Και ενώ ο αριθμός των 100 χιλ. διαδηλωτών ακούγεται μεγάλος, στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες με βάση την τεράστια οργή που υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων για τις απολύσεις, την ανεργία και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Αρκεί μόνο να υπήρχε μια μαχητική στάση από πλευράς της ηγεσίας των συνδικάτων. Στις 28 Μαρτίου, δύο διαδηλώσεις οργανωμένες από αριστερούς συνδικαλιστές, κοινωνικά κινήματα και σοσιαλιστικές ομάδες, κινητοποίησαν 60.000 εργαζόμενους και νεολαίους σε μια πορεία πολύ πιο ενεργητική και μαχητική από αυτήν που διοργάνωσε η DGB το προηγούμενο Σάββατο.
Στην διαδήλωση της DGB υπήρχαν ομάδες εργαζομένων που απαιτούσαν να προχωρήσει σε γενική απεργία, ενώ στα μπλοκ της νεολαίας των συνδικάτων επικρατούσε εξαιρετικά μαχητικό πνεύμα, με τους νέους εργαζόμενους να τραγουδάνε παραδοσιακά εργατικά τραγούδια, ακόμα και να απαιτούν «επανάσταση» και «αλλαγή του συστήματος».
Την ίδια ώρα η ηγεσία των συνδικάτων έκανε νέα ανοίγματα προς το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, SPD, το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση «Μεγάλου Συνασπισμού» μαζί με τους Χριστιανοδημοκράτες. Μόλις λίγες μέρες πριν την πορεία, μια κοινή δήλωση υπογράφτηκε από την DGB και το SPD. Οι ηγέτες του SPD, καθώς και των Πρασίνων, βρίσκονταν στην κορυφή της πορείας δίπλα στους επικεφαλής των συνδικάτων. Οι επίσημοι ομιλητές στην συγκέντρωση έκαναν κριτική αποκλειστικά στους Χριστιανοδημοκράτες χωρίς λέξη κριτικής προς τους κυβερνητικούς τους συνεταίρους (SPD). Ταυτόχρονα καλούσαν τους εργαζόμενους στις Ευρωεκλογές να ψηφίσουν υπέρ της θεσμοθέτησης κατώτατου μισθού, δηλαδή υπέρ του SPD που έχει κάνει τη σχετική πρόταση μαζί με τους Πράσινους.
Ενώ στην διαδήλωση ακουγόταν το σύνθημα «Να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν», ένα άλλο σύνθημα καλούσε για ένα «κοινωνικό συμβόλαιο». Σύμφωνα με την λογική της συνδιαχείρισης και της υπεράσπισης της οικονομίας της αγοράς που επικρατεί στις ηγεσίες των συνδικάτων, κάτι τέτοιο πρακτικά σημαίνει να επωμιστούν οι εργαζόμενοι τις συνέπειες της κρίσης. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου δήλώσε χαρακτηριστικά «Πρέπει να χαθούν όσες λιγότερες θέσεις εργασίας γίνεται».
Η κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και SPD προσπαθεί να αναβάλει τις επιθέσεις που σκοπεύει να κάνει στα δικαιώματα της εργατικής τάξης για μετά τις γενικές εκλογές που θα γίνουν στα τέλη Σεπτέμβρη. Αλλά στην μια βιομηχανία μετά την άλλη, ανακοινώνονται απολύσεις και κλεισίματα μονάδων. Δεν αποκλείεται μεγάλες μάχες στα εργοστάσια να λάβουν χώρα πριν τις εκλογές. Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά τις εκλογές οι αγώνες στα εργοστάσια θα συμπέσουν με τις επιθέσεις στο κοινωνικό κράτος και η δυνατότητα για αντεπίθεση της εργατικής τάξης θα έρθει στο προσκήνιο, μαζί με το αίτημα για γενική απεργία.
Είναι σημαντικό οι μαχητικοί συνδικαλιστές και οι αριστερές οργανώσεις μέσα στα συνδικάτα να προετοιμαστούν γι αυτά τα γεγονότα και να οργανώσουν ένα ενιαίο αντιπολιτευτικό μπλοκ ενάντια στις συμβιβασμένες ηγεσίες.
Οι γραφειοκράτες χρησιμοποιούν φυσική βία ενάντια σε αριστερές οργανώσεις
Ο χαρακτήρας της συνδικαλιστικής ηγεσίας αποκαλύφτηκε πλήρως όταν ομάδες γραφειοκρατών επιτέθηκαν και κατέστρεψαν υλικό και περίπτερα αριστερών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και της SAV (Σοσιαλιστική Εναλλακτική γερμανικό τμήμα της CWI).
Οι γραφειοκράτες ενώ επέτρεψαν στην «εργατική» πτέρυγα των Χριστιανοδημοκρατών να στήσει περίπτερο, απαγόρευσαν στις αριστερές οργανώσεις να κάνουν το ίδιο. Όταν οι αριστεροί ακτιβιστές ξεκαθάρισαν πως δεν σκοπεύουν να αποχωρήσουν δέχτηκαν επίθεση και τα τραπεζάκια με τα υλικά τους καταστράφηκαν.
Sascha Stanicic – SAV(Σοσιαλιστική Εναλλακτική – γερμανικό τμήμα της CWI)
