Στις 22 Απριλίου θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές στην Γαλλία με βασικούς αντίπαλους στην μάχη για την προεδρία τον Νικολά Σαρκοζί του δεξιού UMP και την Σεγκολέν Ρουαγιάλ του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS).
Αυτές θα είναι οι πρώτες εκλογές από την καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος, από την εξέγερση στα γαλλικά προάστια τον Νοέμβρη του 2005 και την νίκη του μεγαλειώδους κινήματος ενάντια στον CPE.
Από την μια ο Νικολά Σαρκοζί έχει καταφέρει να γίνει μισητός σε μεγάλο κομμάτι εργαζομένων και νεολαίας και την ίδια στιγμή ο καλύτερος υποψήφιος για την αστική τάξη. Από την άλλη η Ρουαγιάλ παρουσιάζεται σαν το «λιγότερο κακό». Στην προκειμένη περίπτωση, χειρίζεται καλύτερα την μάχη σε επικοινωνιακό επίπεδο, την ίδια στιγμή όμως που το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει αποδείξει πως μόνο καλύτερες μέρες δεν μπορεί να φέρει για τους Γάλλους εργαζόμενους και την νεολαία.
Τα ποσοστά στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι υποψήφιοι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλο. Οι διαφορές άλλωστε των δυο υποψηφίων δεν είναι τόσο σε επίπεδο προτάσεων και παροχών όσο σε επίπεδο «γοητείας» και εντυπώσεων.
Η θέση και των δύο υποψηφίων για το 35ωρο είναι η κατάργησή του, και οι δυο μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις, και οι δυο μιλούν για φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις.
Η διαφορά είναι πως ο Σαρκοζί μιλά ανοιχτά υπέρ της αστικής τάξης, έτοιμος για την μάχη ενάντια στα κεκτημένα των εργαζομένων, με ξεκάθαρα ρατσιστικές θέσεις ενάντια στους μετανάστες που δεν μπορούν να «προσαρμοστούν» στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τέλος έτοιμος να καταστείλει κάθε κίνημα και κάθε διεκδίκηση.
Η Ρουαγιάλ από την άλλη παρουσιάζεται σαν το καινούριο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή. Μια γυναίκα μοντέρνα, ανεξάρτητη και ταυτόχρονα παραδοσιακή. Ωστόσο, αρκεί να θυμηθεί κανείς τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης Ζοσπέν, και ιδιαίτερα τις ιδιωτικοποιήσεις, για να εξαφανιστούν όλες οι αυταπάτες.
Επιπλέον, στο τελευταίο του συνέδριο τον περασμένο Σεπτέμβρη, το Σοσιαλιστικό Κόμμα υιοθέτησε ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα.
LCR και LO
Στις εκλογές του 2002 η Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα (LCR) και η Εργατική Πολιτική (LO) κατέβηκαν από κοινού και κατάφεραν να αποσπάσουν περίπου 11%, ένα ποσοστό ιστορικής σημασίας. Τότε ένα 22% των ψηφοφόρων είχε δηλώσει την διάθεση να ψηφίσει αυτές τις οργανώσεις. Ωστόσο, από τότε δεν κατάφεραν να πάρουν κοινές πρωτοβουλίες και σε αυτές τις εκλογές συμμετέχουν η κάθε μια με δικό της υποψήφιο, με τα μέχρι στιγμής ποσοστά τους να υπολείπονται πολύ από αυτά του 2002
Και αυτό την στιγμή που το 83% της νεολαίας δηλώνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις εκλογές.
Παρόλα αυτά, ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για τις δυο αυτές οργανώσεις θα είχε μεγάλη σημασία και θα εξέφραζε την ανάγκη για απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου και την ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση για την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.
Αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα για μια ακόμα φορά είναι η έλλειψη απάντησης σε εκλογικό επίπεδο από την αριστερά και η απουσία ενός νέου εργατικού κόμματος που θα προσελκύσει τους εργαζόμενους και την νεολαία που έδωσαν σκληρές μάχες τα τελευταία χρόνια και που δηλώνουν την αντίθεση τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνόντων κομμάτων.
Η Gauche Revolutionnaire (γαλλικό τμήμα της CWI) παλεύει για όλα αυτά και σε αυτές τις εκλογές στηρίζει με την ψήφο της την LCR και την LO.
Μαρία Μπουτζαρέλου
__________________
