Σχόλιο από το "Ξ"
300.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους της Λισσαβόνας στην πανεργατική διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου, σε μια από τις μεγαλύτερες εργατικές πορείες στην σύγχρονη ιστορία της Πορτογαλίας. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του Ζοζέ Σόκρατες που προχωρά μεταξύ άλλων σε γενικευμένη αύξηση των φόρων, μείωση των μισθών και των κοινωνικών παροχών και πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο.
Η κυβέρνηση έχει την στήριξη τόσο της αντιπολίτευσης όσο και της δεύτερης μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας, της UGT (που πρόσκειται στο κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα), η οποία διαχώρισε τη θέση της από την κινητοποίηση του Σαββάτου τονίζοντας ότι δίνει «προτεραιότητα στον διάλογο» και αρνείται να συμβάλει στην «κοινωνική αστάθεια». Παρόλα αυτά η κινητοποίηση συγκλόνισε τη Λισσαβόνα και τις άλλες πόλεις της Πορτογαλίας και θα ακολουθηθεί από νέες κινητοποιήσεις.
Στην Γαλλία, οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα προκάλεσαν γενική απεργία των συνδικάτων στις 27 Μαΐου. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας με την συγκέντρωση στο Παρίσι να πλησιάζει τα 100.000 άτομα. Η γαλλική κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει στην αλλαγή των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 65 χρόνια και αυτό συναντά μεγάλη κοινωνική αντίδραση.
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης διεξάγεται αυτή την περίοδο μια κατά μέτωπο επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, η υποχρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι στην ημερήσια διάταξη παντού. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι πανευρωπαϊκή και συντονισμένη. Είναι απαραίτητο να γίνει το ίδιο και με τους αγώνες των εργαζομένων.
Μια τέτοια προσπάθεια για πανευρωπαϊκό συντονισμό των αγώνων θα γινόταν χωρίς καμία αμφιβολία δεκτή με ενθουσιασμό από τους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη. Διάθεση από την μεριά τους είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει. Στην μια χώρα μετά την άλλη ξεσπούν μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια στις επιθέσεις λιτότητας. Αυτό που λείπει είναι η διάθεση η αποφασιστικότητα και ο σχεδιασμός από την πλευρά των συνδικαλιστικών ηγεσιών που περί άλλων τυρβάζουν, όταν δεν υποσκάπτουν συνειδητά τους αγώνες όπως πρόσφατα στην Πορτογαλία.
Η Αριστερά έχει υποχρέωση να ανταποκριθεί και να παλέψει με όλες της τις δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση την επόμενη περίοδο.
Η επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να ανατραπεί πραγματικά και στο σύνολο της μόνο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Και, ακόμα οι συντονισμένοι πανευρωπαϊκοί αγώνες είναι οι μόνοι που μπορούν να θέσουν τις βάσεις για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού καθεστώτος, για τη διάλυση της Ευρώπης του κεφαλαίου και για το χτίσιμο της Ευρώπης των Εργαζομένων, της Σοσιαλιστικής Ενωμένης Ευρώπης.
