Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 3ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.
Η απόφαση της κυβέρνησης για δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου έτσι κι αλλιώς, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, είναι μια απόφαση ιστορικής σημασίας. Ο ελληνικός λαός, ο οποίος έκανε την πρώτη κίνηση στις 25 Ιανουαρίου αναδεικνύοντας κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, καλείται τώρα να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα για τη χειραφέτηση του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στους τοκογλύφους-δανειστές, θα προκαλέσει ένα πολύ μεγάλο ρήγμα στο μπετόν αρμέ της λιτότητας, θα σπάσει τα δεσμά της υποταγής και θα πετάξει τη θηλιά από το λαιμό που του έχουν βάλει τα τελευταία 5 χρόνια οι «σύμμαχοι» και το ΔΝΤ. Πρόκειται λοιπόν για την πιο κρίσιμη απόφαση της μεταπολιτευτικής περιόδου, τουλάχιστον.
Είναι σε όλους γνωστό τι προηγήθηκε. Μια περίοδος 5 μηνών όπου το ένα τελεσίγραφο διαδεχόταν το άλλο. Μια εποχή κατά την οποία η λαϊκή κυριαρχία και οι δημοκρατικές επιλογές που είχαν κάνει οι Έλληνες αμφισβητούνταν ευθέως. Ένα διάστημα εκβιασμών και διαρκών προσπαθειών ταπείνωσης και εξευτελισμού της χώρας και της εκλεγμένης κυβέρνησης. Ο στόχος προφανής: ή να υποχωρήσει η συγκυβέρνηση στις παράλογες και διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις των δανειστών ή να οδηγηθεί στο αδιέξοδο και την πτώση. Η ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως λαθών, τα οποία ασφαλώς και έκανε, προσπάθησε με συνεχείς υποχωρήσεις από τις κόκκινες γραμμές να καταλήξει σε έναν επώδυνο συμβιβασμό. Μέχρι που ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Τότε είπε το μεγάλο όχι της αξιοπρέπειας. Έκανε το αποφασιστικό βήμα και προκήρυξε δημοψήφισμα. Ξαναθυμήθηκε ότι είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού, ο οποίος την ανέδειξε και τη στήριξε μέχρι τώρα. Το ίδιο καλείται να κάνει σε λίγες μέρες μέσα σε ένα κλίμα προπαγάνδας, τρομοκράτησης και διαστρέβλωσης της αλήθειας.
Πραγματικά από πότε το δημοψήφισμα, μια άμεση μορφή δημοκρατίας, μια γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι αρνητικό; Ποιος φοβάται την ελεύθερη κρίση της κοινωνίας; Αν κανείς παρακολούθησε από την Παρασκευή το βράδυ τις εξελίξεις μπορεί να δώσει εύκολα την απάντηση. Τρέμουν εκείνοι που τα προηγούμενα χρόνια βίαζαν συστηματικά κάθε έννοια δημοκρατίας σε αυτήν τη χώρα. Αυτοί που ψήφιζαν μνημόνια, χωρίς μάλιστα να τα έχουν διαβάσει, σε ένα άρθρο. Όσοι κουνούσαν το δάχτυλο στον κόσμο και ισοπέδωναν όποιους σήκωναν κεφάλι με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους. Οι «πετυχημένοι» υπουργοί που καμάρωναν, γιατί απέλυσαν εκατοντάδες υπαλλήλους. Οι δημιουργοί των στρατιών των ανέργων και των αστέγων. Τρομάζουν οι πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί και στελέχη κυβερνήσεων που γνώριζαν να λένε πάντα μόνο ναι. Και από κοντά καναλάρχες, δημοσιογράφοι, εργολάβοι δημόσιων έργων, πρόεδροι ΠΑΕ και γενικά ένα σύστημα πολιτικό και οικονομικό που ζούσε και κέρδιζε σε βάρος του ελληνικού λαού. Γι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα πανικού προβάλλοντας π.χ. συνεχώς τις ουρές στα ΑΤΜ, κα. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό, επίσης, ότι το παλαιό πολιτικό σύστημα και οι σύγχρονες μεταλλάξεις του βρίσκονται σε απόλυτη σύμπλευση. Μέχρι και ο γεννήτορας της κρίσης, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής, αυτός ο εχέφρων(!) πολιτικός που η πρωθυπουργία του συνδέθηκε με γνωστά σκάνδαλα μίλησε για άφρονες πολιτικές. Ας μην υποτιμηθεί, όμως, η προπαγάνδα τους και η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί που αντιδρούν. Δυστυχώς και η στάση των ίσων αποστάσεων που κρατάει το ΚΚΕ προβληματίζει. Κανείς δεν του πρότεινε να ταυτιστεί με την πολιτική της κυβέρνησης. Ένα όχι του ζητήθηκε να πει στο τελεσίγραφο-πρόταση των δανειστών. Και ας βάλει 100 ερωτηματικά πίσω από αυτό. Ούτε τούτο μπορεί να κάνει; Κρίμα , πραγματικά κρίμα, για ένα κόμμα που θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Η τελική απόφαση βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού λαού για μια ακόμη φορά. Αν πει το μεγάλο όχι, ανοίγει ο δρόμος για να οδηγηθεί η χώρα σε μια νέα φάση, στο δρόμο της αξιοπρέπειας, της πατριωτικής περηφάνιας, της ανεξαρτησίας. Ένας δρόμος δύσκολος για τον οποίο όμως δε θα ντρέπεται. Αν πει το ναι, τότε η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί και να προκηρυχθούν εκλογές με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Ναι σημαίνει έγκριση της πολιτικής της υποταγής, της λιτότητας, της κοινωνικής βαρβαρότητας. Ένας δρόμος αδιέξοδος, μια συνταγή δοκιμασμένη και αποτυχημένη. Ήρθε, λοιπόν, ή ώρα να απαντήσει σε όσους τσαλάκωσαν την περηφάνια του ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του στηριζόμενος για μια ακόμη φορά στην ιστορική του πείρα και στις αστέρευτες δυνάμεις του. Έφτασε η στιγμή να βροντοφωνάξει σε όσους αλυχτούσαν και βιάστηκαν να κλείσουν την παρτίδα ότι το παιγνίδι μόλις αρχίζει.
