Γαλλία: Εικόνες Από Το Μέλλον

* 10 μέρες – ως τη στιγμή που γράφεται το άρθρο – πανεθνικών απεργιών, καταλήψεων και διαδηλώσεων.

* 3.5 εκατομμύρια διαδηλωτές σε 266 διαδηλώσεις στις 12 και στις 19/10

* 6^η πανεθνική κινητοποίηση από τις αρχές Σεπτέμβρη

* 1400 κατειλημμένα σχολεία σύμφωνα με τους μαθητές.

* 9 πανεπιστήμια σε κινητοποιήσεις

* Μέχρι στιγμής έχουν συλληφθεί 1.500 πρόσωπα, µμεταξύ των οποίων και παιδιά ηλικίας δέκα ετών!

* Καθημερινές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που χρησιμοποίησαν πλαστικές σφαίρες τραυματίζοντας ένα μαθητή.

* Ειδικά οι απεργίες στα διυλιστήρια και των λιμενεργατών στο λιμάνι της Μασσαλίας έχουν προκαλέσει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην κυβέρνηση.

Ήδη οι εισαγωγές καυσίμων στη Γαλλία έχουν φθάσει σε ιστορικά υψηλό επίπεδο, με αποτέλεσμα η γαλλική κυβέρνηση να θεωρεί ως άμεση την ανάγκη να αρθεί η πολιορκία τόσο στα διυλιστήρια όσο και στο λιμάνι Φος Λαβέρνα, στα ανοικτά του οποίου βρίσκονται ακινητοποιημένα 51 πετρελαιοφόρα. Περισσότερα από 3.000 πρατήρια βενζίνης (από τα 12.500 συνολικά) έχουν διακόψει τη λειτουργία τους.

Γαλλία φθινόπωρο του 2010. Με το κίνημα πρότυπο και ταυτόχρονα μουσική του μέλλοντος για το εργατικό κίνημα και τη νεολαία σε όλη την Ευρώπη.

Η προσπάθεια του Σαρκοζί να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 έτη για μειωμένη σύνταξη και από τα 65 στα 67 έτη για πλήρη σύνταξη, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Αυτή τη φορά ξεκίνησαν μαζικά οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για να ακολουθήσει η καταλυτική συμμετοχή της νεολαίας, πρώτα οι μαθητές και έπειτα οι φοιτητές.

Η μαζικότητα, ο δυναμισμός και η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος έχουν τρομοκρατήσει τους αστούς όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, η γαλλική Ένωση εργοδοτών ακόμα και ο φιλοκυβερνητικός τύπος συνιστούν στον Σαρκοζί να διαπραγματευτεί προκειμένου να επανέρθει η κοινωνική ειρήνη.

Από την άλλη ο Σαρκοζί επιλέγει την τακτική της κατά μέτωπο επίθεσης στο κίνημα ποντάροντας στην υποχωρητικότητα των συνδικαλιστικών και πολιτικών ηγεσιών, στην κούραση του κινήματος ακόμα και στον καιρό ή τις δεκαήμερες διακοπές που έρχονται στα σχολεία.

Για τη βία και τα μπάχαλα

«Η Γαλλία δεν ανήκει στους χούλιγκαν, στους κακοποιούς και στους πλιατσικολόγους», δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Μπρις Ορτφέ. «Ανήκει στους τίµιους ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν ειρηνικά». Τα ίδια έλεγε και ο Σαρκοζί το 2005 αποκαλώντας «αποβράσματα» τους εξεγερμένους νέους των γαλλικών προαστίων.

Η γαλλική κυβέρνηση θέλει να δώσει έμφαση στα σπασίματα και τα μπάχαλα προκειμένου να συγχίσει το κίνημα και να στρέψει την κοινωνία ενάντιά του.

Παλιά δοκιμασμένη τακτική παντού και το κίνημα στην Ελλάδα έχει πλούσια εμπειρία από παρόμοιες τακτικές.

Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η αστυνομική καταστολή που προκαλεί την οργή της νεολαίας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λείπουν οι γνωστοί «γνωστοί-άγνωστοι» που φροντίζουν σε κρίσιμες στιγμές να ρίχνουν νερό στο μύλο των κυβερνήσεων, όπως έκαναν και στην μεγάλη γενική απεργία στις 5 Μάη στην Ελλάδα, όταν στην Αθήνα έκαψαν την τράπεζα MARFIN και 3 εργαζόμενους μέσα σε αυτή.

Η αστυνομία είναι αυτή που επιτίθεται στους μαθητές για να σπάσει τις καταλήψεις, στους εργαζόμενους για να ανοίξει 3 από τα 12 διυλιστήρια της χώρας ενώ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους πυροσβέστες και τη Λεγεώνα των Ξένων για τη συγκομιδή των απορριμμάτων στη Μασσαλία και αλλού.

Το κεφάλαιο επιτίθεται

Στην πραγματικότητα ο Σαρκοζί θέλει να κάνει στη Γαλλία ότι ο Κάμερον στη Βρετανία, ο Παπανδρέου στην Ελλάδα ο Θαπατέρο και ο Σόκρατες στην Ισπανία και την Πορτογαλία, κοκ: να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα πρωτοφανών περικοπών στις δημόσιες δαπάνες, να καταργήσει το κράτος πρόνοιας, να χτυπήσει το βιοτικό επίπεδο και τις κατακτήσεις των εργαζομένων προκειμένου να σωθεί ο γαλλικός καπιταλισμός η 5^η καπιταλιστική δύναμη στον πλανήτη.

Θέλει να κάνει 40 δις ευρώ περικοπές στον προϋπολογισμό του 2011, να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα από 7.7% του ΑΕΠ που είναι το 2010 σε 6% και να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη συνέχεια της κερδοφορίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων.

Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός της σχεδόν ταυτόχρονης ανακοίνωσης από την κυβέρνηση συντηρητικών – φιλελεύθερων στη Βρετανία, των πιο δραστικών περικοπών μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο συνολικού ύψους 113 δις λιρών!

Στη Γερμανία η Μέρκελ ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπές ύψους 80 δις ευρώ για το 2011-2014 ενώ στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι και οι βιομήχανοι έχουν βάλει στο στόχαστρο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με αιχμή τις εξελίξεις στη ΦIAT.

Το ευρωπαϊκό κατεστημένο βλέποντας την εμπειρία της Ελλάδας όπου το πρώτο κύμα των μέτρων της κυβέρνησης πέρασε, παρά τις 6 γενικές απεργίες, έβγαλε το συμπέρασμα ότι τώρα μπορούν να επιτεθούν συνολικά στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα και τη νεολαία προκειμένου αφενός να τους φορτώσουν τα βάρη της διεθνούς οικονομικής κρίσης και αφετέρου να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό από Κίνα και ΗΠΑ.

Με αυτή την έννοια η έκβαση του κινήματος στη Γαλλία, όπως και αυτή στην Ελλάδα, είναι καθοριστική για τις εξελίξεις στο επίπεδο της ταξικής πάλης την επόμενη περίοδο.

«Η μάχη για το μέλλον της Ευρώπης διεξάγεται πράγματι σε άλλο επίπεδο. Πολιτικοί και αξιωματούχοι προσπαθούν να θεσπίσουν νέους πανευρωπαϊκούς κανόνες για να εξασφαλίσουν ότι η Ευρώπη δεν θα βυθιστεί σε μια νέα κρίση. Το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας και του ενιαίου νομίσματός της, όμως, θα αποφασιστεί σε ένα βαθμό στους δρόμους» σημειώνουν οι Financial Times στις 19-10.

Η ανατροπή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων Ζιπέ το 1995 και του νόμου για τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης (CPE) το 2006 μέσα από ένα μαζικό κίνημα απεργιών, διαδηλώσεων και καταλήψεων στοιχειώνει τους αστούς.

Ειδικά που τώρα δεν παίζεται απλά ένας νόμος ή μια μεταρρύθμιση αλλά οι προοπτικές του καπιταλισμού στην Ευρώπη και διεθνώς.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αν η κατάρρευση της δημοτικότητας Σαρκοζί συνεχιστεί και οδηγήσει σε ήττα στις επόμενες προεδρικές εκλογές, προετοιμάζεται το χαρτί του επικεφαλής του ΔΝΤ «σοσιαλιστή» Ν. Σ. Καν για επόμενος πρόεδρος και εναλλακτική λύση από τη σκοπιά του κατεστημένου.

Σε αυτή την εξέλιξη καθοριστικό παράγοντα αποτελούν τα χάλια και ο κατακερματισμός της αριστεράς και στη Γαλλία.

Ατολμία, συμβιβαστικές διαθέσεις, γενικολογίες, μισόλογα, απόψεις για συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές κοκ συνθέτουν το παζλ της αριστεράς. Κανένα κόμμα και εκεί δεν τολμά να προτείνει ένα σχέδιο συντονισμένης ανάπτυξης των αγώνων και πολύ περισσότερο ένα πολιτικό πρόγραμμα που να συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις της κοινωνίας με το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη.

Το ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα – ΝΑΚ) έχει αποτύχει μέχρι στιγμής να αξιοποιήσει την παρακαταθήκη του 2002 όπου 1 στους 5 Γάλλους δήλωνε στις δημοσκοπήσεις ότι συμπαθεί τις ιδέες του Λ. Τρότσκι και 3 εκατομμύρια (10.5%) ψήφιζαν τα 2 κόμματα που είχαν αναφορά στον Λ. Τρότσκι ( Λίγκα και Εργατική Πάλη).

Και όμως το κίνημα στη Γαλλία αξίζει, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο πανευρωπαϊκά, μια πραγματικά επαναστατική αριστερά. Στη χώρα που έζησε την επανάσταση του 1789, την Παρισινή Κομμούνα το 1871, τους τεράστιους αγώνες του Μεσοπολέμου και το Μάη του 68 υπάρχει ήδη η κατάλληλη σπορά. Γι αυτό άλλωστε κάθε φορά που ξεσπάει ένα σημαντικό κίνημα ξεκινάει η δημόσια συζήτηση για τις αναλογίες του με τα μεγάλα γεγονότα του παρελθόντος και ειδικά με το Μάη του 68 που είναι και πιο πρόσφατος.

Σήμερα στη Γαλλία η συνείδηση της νεολαίας ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία. Αυτό δείχνουν και μια σειρά έρευνες (βλ. και σχετικό κομμάτι από τη LE MONDE πιο πάνω)

Ήδη εμφανίζονται συνθήματα του γαλλικού Μάη ή τα βασικά συνθήματα της επανάστασης του 1789 για ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη. Δεν υπάρχει ακόμα μια πλατιά σοσιαλιστική συνείδηση αλλά περισσότερο μια γενικευμένη οργή για το σύστημα και τους μηχανισμούς του.

Όλες οι αναφορές μιλούν για μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στη Γαλλία όπου μπορούν ακόμα και τυχαία γεγονότα να προκαλέσουν αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις. Είναι τα πρώτα βήματα στην ανάπτυξη μιας πιο ολοκληρωμένης κατανόησης πάνω στα οποία θέλει να κτίσει η CWI και η Επαναστατική Αριστερά το γαλλικό της τμήμα.

_____________________________________________________________________

Για Τη Στάση Των Συνδικάτων

«Ένα σημαντικό στοιχείο του κινήματος είναι η έλλειψη μιας "κεντρικής" ηγεσίας, που να προβάλει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και να διαθέτει μια στρατηγική για την οργάνωση του αγώνα. Οι ηγεσίες των συνδικάτων σε εθνικό επίπεδο βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης, μην γνωρίζοντας τι ακριβώς να κάνουν προκειμένου να πετύχουν μια "ομαλή προσγείωση" του κινήματος.

Το να ελέγξουν τους εργαζόμενους και να βάλουν τέλος στο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που έχει ξεσπάσει, έχει γίνει ο βασικός τους στόχος. Η εφημερίδα Figaro "θύμησε" πρόσφατα τα λόγια του Μορίς Θόρες, γενικού γραμματέα του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που κατά την διάρκεια των μαζικών απεργιών τον Ιούνη του 1936 δήλωνε: "Είναι απαραίτητο να ξέρεις πως να σταματήσεις μια απεργία".

Κάποιοι δεξιοί συνδικαλιστές ηγέτες ελπίζουν ακόμη ότι θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την ψήφιση του νομοσχεδίου σαν το κατάλληλο "άλλοθι" για να "υποχωρήσουν τίμια" και να ισχυριστούν "πως ο αγώνας τελείωσε, αφού κάναμε ότι μπορούσαμε". Εντούτοις, δεν λαμβάνουν υπ’ όψην τους το γεγονός ότι ανάμεσα στους εργαζόμενους κυριαρχεί το αίσθημα πως πρέπει να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη – έστω και αν ακόμα το τι ακριβώς θα αποτελούσε νίκη, είναι κάτι θολό ανάμεσα στα πλατιά εργατικά στρώματα.

Ο Μπερνάρντ Tιμπό, γενικός γραμματέας της CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ομοσπονδίας στην χώρα που ελέγχεται από το ΚΚΓ, δήλωσε πως η ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα εμποδίσει την συνέχιση των κινητοποιήσεων. Αυτή η δήλωση αντανακλά την πιθανότητα το σύνολο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να σπρωχθεί από την πίεση του κινήματος, και τον φόβο της να μην χάσει τον έλεγχο.»

_____________

* Απόσπασμα από άρθρο των Cedric Gerome, CWI, and Alex Rouillard, Gauche Revolutionnaire ( τμήμα της CWI στη Γαλλία ) – αναλυτικά το άρθρο στο www.socialistworld.net

______________________________________________________________                                                                      

Σύµφωνα µε δηµοσκόπηση που δηµοσιοποιήθηκε στις 19/10 από την εφηµερίδα «Les Εchos» και την «France Ιnfo», 59% των Γάλλων λένε πως «υποστηρίζουν ότι τα συνδικάτα πρέπει να συνεχίσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις και µετά την υιοθέτηση του κειµένου για τη µεταρρύθµιση των συντάξεων από το Κοινοβούλιο».

Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου, δείχνει ότι το 71% των Γάλλων πολιτών υποστηρίζει το απεργιακό κίνημα. Η υποστήριξη φτάνει το 81% στις ηλικίες 25-29 ετών και το 79% στις 30-39 ετών. Επίσης, το υποστηρίζει το 79% των εργατών, το 83% των υπαλλήλων και το 86% των ανέργων.

Σε µια άλλη δηµοσκόπηση που δηµοσιεύτηκε στη «Liberation», 65% των ερωτηθέντων αποδοκιµάζουν «την ακαµψία του Νικολά Σαρκοζί»

Ο Γάλλος πρόεδρος βλέπει τη δηµοτικότητά του να κατρακυλάει: αρνητική άποψη γι αυτόν έχει πλέον το 69% των Γάλλων, γεγονός που τον καθιστά τον πλέον αντιδηµοφιλή πρόεδρο της Πέµπτης Δηµοκρατίας.