Δημοσιεύσουμε στη συνέχεια Δελτίο Τύπου της Ενωτικής Αριστερής Συνεργασίας Μαγνησίας, με συμπεράσματα σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης Ιούλη
Ενωτική Αριστερή Συνεργασία Μαγνησίας
Ανακοίνωση για το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη 2015
Βόλος 28/9/2015
Τα πρώτα συμπεράσματα από τις εκλογές και οι νέες προκλήσεις
Από τη σκοπιά των δανειστών και της ελληνικής αστικής τάξης το αποτέλεσμα των εκλογών δεν μπορεί παρά να κρίνεται σαν θετικό. Στη νέα Βουλή οι μνημονιακές δυνάμεις είναι ενισχυμένες, η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμευθεί ότι θα προχωρήσει άμεσα η εφαρμογή των μέτρων του 3ου μνημονίου, ενώ στο αποτέλεσμα των εκλογών δεν εκφράστηκε το 61,3% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Είναι επίσης σαφές ότι παρόλο που το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να εγγυηθεί την πολιτική «σταθερότητα» που επιδιώκει η αστική τάξη για να συνεχίσει την επίθεση της ενάντια στα εργατικά – λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί όμως να εγγυηθεί και την κοινωνική ειρήνη με την έννοια ότι τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της πλατιάς εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την συνεχιζόμενη μνημονιακή πολιτική και αυτή η αντίθεση αργά ή γρήγορα θα εκφραστεί κοινωνικά με τρόπο μαζικό και δυναμικό.
Το ποσοστό της αποχής (45%) και ο απόλυτος αριθμός όσων αυτή τη φορά απείχαν (περίπου 760.000 λιγότεροι ψηφοφόροι προσήλθαν στην κάλπη σε σχέση με το Γενάρη, παρόλο που προστέθηκαν 108.000 νέοι που για πρώτη φορά απέκτησαν δικαίωμα ψήφου) δείχνει ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος, ειδικά των πιο χτυπημένων κοινωνικών στρωμάτων, απορρίπτει συνολικά το σημερινό πολιτικό σκηνικό χωρίς όμως να βλέπει μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Και τούτο είναι και συνέπεια των ελλειμμάτων που εκτιμούμε ότι υπάρχουν και στους 3 βασικούς σχηματισμούς της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Τα μνημονιακά κόμματα έχασαν πολύ μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων (ΣΥΡΙΖΑ: – 320.000, ΝΔ: – 192.000, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΙΔΗΣΟ: -130.000, Ποτάμι: – 152.000, ΑΝΕΛ: – 93.000) ενώ ο νέος «δικομματισμός» (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ) δεν έχει ούτε την ισχύ, ούτε και την κοινωνική υποστήριξη του παλιού σταθερού δικομματικού δίπολου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ).
Την ίδια στιγμή, σημαντικά στρώματα της κοινωνίας επέλεξαν το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανέναν ενθουσιασμό ή προσδοκίες (όπως στις εκλογές του Γενάρη) αλλά περισσότερο σαν την επιλογή του «μικρότερου κακού» ή του «καλύτερου διαχειριστή» του λεγόμενου «μνημονιακού μονόδρομου». Η απολιτική ψήφος στον Λεβέντη, με αποτέλεσμα την είσοδό του στη Βουλή, αποτελεί επίσης μια έκφραση της απόρριψης του σημερινού πολιτικού σκηνικού, η οποία είναι βέβαια εξίσου αναποτελεσματική με την αποχή.
Τέλος, η ενίσχυση των ποσοστών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, παρά την μικρή μείωση σε ψήφους, δείχνει ότι η φασιστική απειλή είναι εδώ για να μείνει όσο η Αριστερά δεν μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο στα εργατικά – λαϊκά στρώματα. Η καθιέρωση της ΧΑ στην 3η θέση και η σταθεροποίηση των περίπου 380.000 ψηφοφόρων της, παρά τη συνεχιζόμενη δίκη της ηγεσίας της και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης της δολοφονίας του Π. Φύσσα από τον Ν. Μιχαλολιάκο, δημιουργεί ένα ευνοϊκό πεδίο στην προσπάθεια των ναζί να ανασυγκροτηθούν και να περάσουν στην αντεπίθεση.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό τα κόμματα της Αριστεράς δεν κατάφεραν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους ή να εμφανίσουν κάποια αναδυόμενη δυναμική. Το ΚΚΕ αύξησε ελαφρώς το ποσοστό του (+0.08%, 5.5% από 5.47%), αλλά έχασε περίπου 37.000 ψήφους, πιθανά και λόγω της απόφασης της ηγεσίας του να μη υποστηρίξει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενισχύθηκε κατά 4.000 ψήφους συγκριτικά με τον Γενάρη, έμεινε όμως στο ισχνό 0,85%. Η Λαϊκή Ενότητα με τις 155.000 ψήφους και το 2,86%, σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να πετύχει τους υψηλούς στόχους που είχε θέσει με τη δημιουργία της και πολύ περισσότερο δεν κατάφερε να συσπειρώσει γύρω της τα εργατικά – λαϊκά στρώματα που απομακρύνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την πλήρη υποταγή του στην άρχουσα τάξη. Η αιτία για αυτά τα αποτελέσματα πρέπει να αναζητηθεί και στην πολιτική των ηγεσιών της Αριστεράς. Για αυτό σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, χρειάζεται να βγουν όλα τα συμπεράσματα από αυτά τα πολιτικά λάθη και ανεπάρκειες.
Μπροστά μας έχουμε δυο μεγάλα καθήκοντα που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Από τη μια την ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος, ώστε να αντισταθεί και να αντιμετωπίσει τόσο τα νέα κυβερνητικά μέτρα, όσο και τις επιθέσεις της εργοδοσίας και της άρχουσας τάξης μέσα στους χώρους δουλειάς.
Ταυτόχρονα, στη βάση των συμπερασμάτων από την τελευταία 5ετία, την εμπειρία της διακυβέρνησης και της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και τη σημερινή εικόνα της Αριστεράς, είναι απαραίτητο να μπουν οι βάσεις για να δημιουργηθεί μια νέα μαζική ριζοσπαστική Αριστερά.
Όπως έχουμε αναφέρει ξανά, η Αριστερά αυτή είναι απολύτως απαραίτητο να έχει ένα ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικό – σοσιαλιστικό πρόγραμμα (σαν τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στη σημερινή κρίση). Επίσης, θα πρέπει να διέπεται από πλατιά δημοκρατία στο εσωτερικό της (με διαδικασίες εκλογής, ελέγχου και ανακλητότητας όλων των οργάνων) και θα πρέπει να ζει και να αναπνέει μέσα στο εργατικό και ευρύτερα μαζικό κοινωνικό κίνημα και θα πρέπει να βλέπει τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη –και όχι μόνο – σαν συμμάχους στην πάλη ενάντια στην ολιγαρχία, στο κεφάλαιο, στην λιτότητα και εκμετάλλευση χωρίς τέλος.
Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές/στριες που συμμετέχουμε στην Ενωτική Αριστερή Συνεργασία Μαγνησίας θα βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.
