Άρθρο του Αντρέ Φερράρι, Socialismo Revolutionario – τμήμα της CWI στη Βραζιλία
«Δεν λέω ότι το όνειρο τελείωσε, λέω όμως ότι εγώ μάλλον ονειρευόμουνα λάθος όνειρο».
Αυτά ήταν τα λόγια του βουλευτή του Εργατικού Κόμματος (PT), του Ρίο ντε Τζανέϊρο, Φερνάντο Γκαμπέϊρα, που πρόσφατα παραιτήθηκε από το κόμμα, διαμαρτυρόμενος για την αντιπεριβαλλοντική πολιτική του.
Η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι ήταν η απόφαση της κυβέρνησης Λούλα να επιτρέψει την φύτευση γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων στη χώρα. Το PT ήταν μέχρι τώρα ριζικά αντίθετο σ’ αυτό το καυτό ζήτημα, που είναι κρίσιμο για πολλά κοινωνικά κινήματα, όπως το Κίνημα των Εργατών χωρίς Γή (MST).
Πέρα από περιβαλλοντικούς λόγους και κινδύνους για την δημόσια υγεία, η καλλιέργεια μεταλλαγμένης σόγιας στην Βραζιλία θα σημάνει τεράστια κέρδη (πάνω από 100 εκ. δολάρια το χρόνο) για την πολυεθνική Monsanto, με αντίστοιχες ζημιές για τους μικροκαλλιεργητές.
Ο Γκαμπέϊρα δεν ήταν ποτέ ένας από τους ριζοσπάστες βουλευτές του PT, απ’ αυτούς που υποστήριζαν την παλιά, ταξική, μαχητική και αντικαπιταλιστική πολιτική του.
Τελικά όμως αναγκάστηκε να πάρει αυτή την απόφαση λόγω της δεξιάς στροφής του Λούλα και της κυβέρνησης του, μιας πολιτικής που αγκαλιάζει το κεφάλαιο, παίρνει νεοφιλελεύθερα μέτρα, και προκαλεί ήδη μεγάλη αγανάκτηση μέσα στα λαϊκά στρώματα.
Έτσι, έχει τώρα ξεκινήσει μια συζήτηση μέσα στις γραμμές της Βραζιλιανής αριστεράς για την αναγκαιότητα να χτιστεί ένα νέο μαζικό κόμμα της εργατικής τάξης, που θα βγάλει και τα συμπεράσματα της 23άχρονης εμπειρίας του PT. Ένα κόμμα που θα σηκώσει ψηλά την σημαία της ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής, του μαζικού αγώνα και του σοσιαλισμού.
Συνεχίζει την πολιτική του Καρντόζο
Δέκα μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, η πολιτική του Λούλα δεν έχει λύσει κανένα από τα προβλήματα της οικονομίας παρά μόνο έχει προκαλέσει περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Τα υψηλά επιτόκια που επικρατούν ευνοούν μόνο τους κερδοσκόπους, που έχουν δημιουργήσει μια ψεύτικη ευφορία στο χρηματιστήριο. Για τα λαϊκά στρώματα όμως η ζωή έχει γίνει στην πραγματικότητα δυσκολότερη.
Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών προβλέπει αύξηση της παραγωγής κατά μόνο 1% για το 2003. Τους τελευταίους δέκα μήνες οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 800.000 και η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 13%. Το 52.5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού δουλεύει στην παραοικονομία χωρίς να έχει κανένα ασφαλιστικό, ανεργιακό, συνταξιοδοτικό, ή άλλο δικαίωμα.
Την ίδια ώρα, η Βραζιλία πλήρωσε μέσα στο 2003 πάνω από 33 δις δολάρια μόνο για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της (δόσεις και τόκοι). Για να το πετύχει αυτό η κυβέρνηση του Λούλα αύξησε το πρωτογενές πλεόνασμα του Προϋπολογισμού από 3.75% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), όπως απαιτούσε το Δ.Ν.Τ., στο 4.25% μειώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες.
Όταν όμως πρόκειται για τις αυτοκινητοβιομηχανίες, που απειλούνε να κάνουν χιλιάδες απολύσεις και τις ιδιωτικοποιημένες Εταιρείες ηλεκτρικού, που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η κυβέρνηση σπεύδει να τους παράσχει φθηνά δάνεια, φορολογικές απαλλαγές κ.α.
Η λεγόμενη Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση, που η κυβέρνηση του Λούλα πέρασε από την Βουλή και τώρα προωθεί στην Γερουσία, αποτελεί ένα τεράστιο βήμα πίσω για τους εργαζόμενους. Καταργεί κεκτημένα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων και ανοίγει τον δρόμο για να βγάλουν τεράστια κέρδη οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Ακόμα, το νομοσχέδιο για την Φορολογική Μεταρρύθμιση, που ήδη συζητιέται στην Γερουσία, διαιωνίζει τον άνισο χαραχτήρα της φορολογίας και νομιμοποιεί νέες επιθέσεις ενάντια στο κοινωνικό κράτος.
Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα που βγαίνει για τον χαραχτήρα της πολιτικής του PT είναι ότι συνεχίζει την ίδια πολιτική του προηγούμενου Προέδρου, Καρντόζο, που λήστευε τους εργαζόμενους για να κάνει πιο πλούσιους τους τραπεζίτες, τους κερδοσκόπους και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Εκτός όμως από αυτά τα αντεργατικά μέτρα, η κυβέρνηση έκανε πίσω και σε μιά σειρά άλλα κρίσιμα ζητήματα. Γιά παράδειγμα, δεν έχει κάνει τίποτα ακόμα για να υλοποιήσει την Αγροτική Μεταρρύθμιση, που έχει υποσχεθεί. Έτσι, οι μεγαλογεωκτήμονες έχουν αποθρασυνθεί και επιτίθενται ενάντια στους φτωχούς αγρότες και τους άκληρους εργάτες γής. Είναι απαράδεκτο, με το PT στην κυβέρνηση, να δολοφονούνται καθημερινά αγωνιστές και συνδικαλιστές αγρότες του MST και οι δολοφόνοι τους να κυκλοφορούνε ελεύθεροι και ατιμώρητοι.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση αρνείται να πάρει μέτρα για να εξαναγκάσει την ηγεσία του Στρατού να ανοίξει τους μυστικούς φακέλους, που αφορούν την εξαφάνιση των ιθαγενών ανταρτών της φυλής Αρακουάια, το 1970. Στην Βραζιλία σήμερα, τα βασανιστήρια, η αστυνομική βία, οι συμμορίες θανάτου και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι καθημερινό φαινόμενο.
Θα αλλάξει πορεία η κυβέρνηση;
Ορισμένα τμήματα της αριστεράς του PT πιστεύουν ότι η κυβέρνηση και το κόμμα δεν έχουν ακόμα εγκαταλείψει ολοκληρωτικά τις παλιές τους υποσχέσεις και τα λαϊκά στρώματα. Η εξωτερική πολιτική του Λούλα, λένε, αποτελεί ένα παράδειγμα, ότι μπορεί ακόμα να παίρνει και σωστά μέτρα.
Είναι αλήθεια ότι η βραζιλιάνικη κυβέρνηση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο για να δημιουργηθεί η Ομάδα των 22 αναπτυσσόμενων χωρών στην συνάντηση του ΠΟΕ, στο Κανκούν. Ακόμα, πιο πρόσφατα, ο Λούλα και ο Πρόεδρος της Αργεντινής Κίρτσνερ, ανακοίνωσαν την μετριοπαθή Συμφωνία του Μπουένος Αϊρες, σαν εναλλακτική λύση στην νεοφιλελεύθερη ατζέντα, που προωθεί η Ουάσινγκτον.
Σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας και τεταμένων διεθνώς οικονομικών σχέσεων, ακόμα και αστικές κυβερνήσεις και κόμματα αναγκάζονται πολλές φορές να έρθουν σε σύγκρουση με το ΔΝΤ και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η κυβέρνηση του Λούλα μάλιστα, δεν είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα αντίστασης στις πολιτικές που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές. Η Αργεντινή έχει πάρει πολύ πιο δραστικά μέτρα, προχωρώντας στο πάγωμα των πληρωμών για την εξόφληση του δημοσίου χρέους της, στην επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων και στην άρνηση της να αποδεχτεί τα μέτρα λιτότητας, που απαιτούσε το ΔΝΤ. Ο Λούλα μάλιστα, ήταν ένας από τους λίγους Προέδρους της Λατινικής Αμερικής, που δεν υποστήριξαν την Αργεντινή, όταν ανακοίνωσε ότι σταματάει να πληρώνει το χρέος της – πράγμα που ανάγκασε το ΔΝΤ να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί.
Ο Λούλα, πρέπει να σημειώσουμε, επέμενε να αφαιρεθεί μια πρόταση από το κείμενο της Συμφωνίας του Μπουένος Άιρες, η οποία δήλωνε ότι η Βραζιλία και η Αργεντινή θα κάνουν την προσπάθεια να πληρώσουν το δημόσιο χρέος τους χωρίς όμως να χρειαστεί να επιβάλουν νέες θυσίες στους εργαζόμενους και τα φτωχά στρώματα. Θεώρησε ότι ήταν πολύ ριζοσπαστική…
Όσον αφορά στην Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου των χωρών της Αμερικής (FTAA), η κυβέρνηση Λούλα διαπραγματεύεται κάποιες μικροπαραχωρήσεις για να αποδεχτεί τελικά, επί της ουσίας, τις επιταγές των ΗΠΑ. Δεν συζητάει καν την περίπτωση να διακόψει τις συνομιλίες και να αρνηθεί να υπογράψει μια τέτοια συμφωνία, όπως ζήτησαν 11 εκ. βραζιλιανοί, στο περσινό δημοψήφισμα.
Κάτω από την πίεση μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και την απειλή μαζικών κινητοποιήσεων είναι πιθανό ο Λούλα να αλλάξει προσωρινά πολιτική. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να υιοθετήσει μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική πολιτική.
Κρίση και διωγμοί στο PT
Η εμπειρία της κυβέρνησης Λούλα προκαλεί σύγχυση στην αριστερά. Σχεδόν όλες οι ομάδες και οι τάσεις, έχουν γνωρίσει κρίσεις, διασπάσεις και συγκρούσεις. Οι επικεφαλείς των αριστερών τάσεων στο PT, έχουν γίνει ο κύριος στόχος της κυβέρνησης. Ο Λούλα νοιώθει να απειλείται, και φακελώνει ακόμα και όσους κάνουν δυσάρεστες ερωτήσεις.
Η κρίσιμη στιγμή σε αυτή τη διαδικασία, ήταν η ψήφιση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης στη Βουλή. Περίπου το 1/3 των αριστερών βουλευτών στο PT, την ψήφισαν, αλλά ταυτόχρονα δήλωσαν ότι διατηρούν επιφυλάξεις. 8 βουλευτές απείχαν, (ένας από αυτούς στη συνέχεια ψήφισε κατά), και μόνο τρεις, (γνωστοί ως «οι ριζοσπάστες»), ψήφισαν ανοιχτά εναντίον της και στις δύο ψηφοφορίες. Μία γερουσιαστής του PT, η Heloisa Helena, πρόκειται να την καταψηφίσει επίσης στη Γερουσία.
Οι «ριζοσπάστες», (οι βουλευτές Baba, Luciana Genro, Joao Fontes, και η γερουσιαστής Heloisa Helena), φαίνεται ότι θα διαγραφούν, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΡΤ, στις 15 και 16 Νοεμβρίου.
Το κυνήγι μαγισσών εξαπλώνεται. Η Julieta Lui, μέλος του δημοτικού συμβουλίου του Sao Carlos, έχει ήδη διαγραφεί, λόγω της κριτικής της στην πολιτική της τοπικής δημοτικής ηγεσίας, και της σχέσης της με τους «ριζοσπάστες». Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε άλλες περιοχές. Ακόμη και οι βουλευτές που απλά απείχαν από την ψηφοφορία τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για 2 μήνες.
Οι αριστεροί του PT, αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στο να καταφέρουν να κατεβάσουν δικούς τους υποψήφιους στις δημοτικές εκλογές του 2004. Εγκαταλείποντας τις βασικές αρχές του, το PT στο Sao Paulo, απέρριψε την υποψηφιότητα του αριστερού Plinio de Arruda Sampaio Junior, που θα κατέβαινε ενάντια στο σημερινό δήμαρχο.
Επίσης, η ηγεσία του κόμματος βρίσκεται σε μια διαδικασία εγγραφής χιλιάδων νέων μελών, χωρίς ουσιαστικά κριτήρια. Έτσι, χιλιάδες καριερίστες γίνονται μέλη του ΡΤ επειδή βρίσκεται τώρα στην κυβέρνηση. Στις δημοτικές εκλογές του 2004, το ΡΤ σχεδιάζει συμμαχίες με τους παλιούς του εχθρούς, ( τα φιλοκαπιταλιστικά κόμματα), όπως τα PMDB, PTB, και PP, που τώρα υποστηρίζουν τις πολιτικές του Λούλα. Κάθε αριστερός μέσα στο ΡΤ, είναι υποχρεωμένος να υιοθετήσει αυτή την πολιτική, διαφορετικά η υποψηφιότητά του δεν εγκρίνεται από την ηγεσία.
Μια μερίδα μελών της αριστεράς του ΡΤ, εξακολουθεί να πιστεύει ότι το κόμμα τους μπορεί κάποια στιγμή να σπάσει από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους αλλά υπακούουν στις επιταγές της ηγεσίας, στηρίζουν τις πολιτικές του κόμματος ενάντια στους εργαζόμενους, και φοβούνται να αναπτύξουν σχέσεις με τους «ριζοσπάστες».
Ωστόσο, η ίδια η πραγματικότητα θα αποδείξει σε μία σημαντική μερίδα αριστερών του ΡΤ, ότι δεν υπάρχει πιθανότητα η ηγεσία του ΡΤ να αποδεχτεί ξανά ένα αριστερό πρόγραμμα. Γι’ αυτό, η συζήτηση για το κτίσιμο ενός νέου μαζικού κόμματος της αριστεράς, που ξεκίνησε ήδη θα συνεχίσει και θα αναπτύσσεται.
Κίνηση για ένα νέο κόμμα
Οι αριστεροί του PT που δεν υποχώρησαν μπροστά στις απειλές της ηγεσίας του για διώξεις και διαγραφές, προβάλλουν ήδη την ανάγκη για ένα νέο κόμμα. Μετά τις διαγραφές τους οι «ριζοσπάστες» δεν προσανατολίζονται στο να παραμείνουν στον χώρο του PT, ακόμα κι αν αυτό θα ήταν δυνατό. Έτσι φαίνεται ότι βρισκόμαστε στην αρχή των προετοιμασιών για την δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος.
Οι πολιτικές δυνάμεις που συζητάνε το να δημιουργήσουν ένα τέτοιο νέο κόμμα έχουν διαφορετική προέλευση και δυναμική.
Υπάρχουν ηγέτες και ακτιβιστές των σωματείων του δημόσιου τομέα που έχουν ήδη απαιτήσει το χτίσιμο ενός νέου κόμματος. Πρόκειται για ακτιβιστές της βάσης, αλλά και ηγέτες των σωματείων των εκπαιδευτικών, των εργαζομένων στην κοινωνική ασφάλιση, των εργαζομένων στα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κτλ. Αυτοί είναι και οι πιο προοδευτικοί πολιτικά χώροι, που έχουν βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα από την εμπειρία της απεργίας ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Λούλα .
Σε μικρότερη κλίμακα υπάρχουν ακτιβιστές που προέρχονται από τη νεολαία, σωματεία του ιδιωτικού τομέα, και τα διάφορα αστικά και αγροτικά κοινωνικά κινήματα.
Ακόμα υπάρχουν και μια σειρά πολιτικές κινήσεις και οργανώσεις που έχουν ήδη μιλήσει για το χτίσιμο ενός νέου εναλλακτικού κόμματος.
Μέσα στο ΡΤ υπάρχουν ριζοσπαστικά ρεύματα, όπως το CST (Ρεύμα Σοσιαλιστών Εργατών), το MES (Σοσιαλιστικό Αριστερό Κίνημα ) και το Socialismo Revolutionario ("Επαναστατικός Σοσιαλισμός" – το βραζιλιάνικο τμήμα της CIO/CWI ). Ακόμα υπάρχουν και άνθρωποι που αποσπάστηκαν από μετριοπαθείς αριστερές τάσεις του ΡΤ.
Έξω από το ΡΤ, το PSTU (Κόμμα Ενωμένων Σοσιαλιστών Εργατών) το οποίο διασπάστηκε από το ΡΤ το 1992/93 επίσης καλεί για ένα νέο κόμμα. Εμφανίζονται επίσης και νέα σχήματα με ανθρώπους που ήταν μέσα και έξω από το ΡΤ, όπως η Σοσιαλιστική Αντίσταση (PRS), μια ομάδα από πρώην μέλη του ΡSTU και του PT στην πολιτεία του Pernambuco στα βορειοδυτικά της Βραζιλίας. Ένα άλλο σχήμα είναι το MTL – "Κίνημα για τη Γη, την Εργασία και την Ελευθερία".
Η γερουσιαστής Heloisa Helena είναι μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες σ’ αυτή τη διαδικασία για την οικοδόμηση ενός νέου κόμματος. Είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (DS), μιας τάσης του ΡΤ, που συνδέεται διεθνώς με την Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς (η οποία μιλά στο όνομα της επανάστασης και του τροτσκισμού). Όμως η θέση της είναι στην αριστερή πτέρυγα του DS. Και καθόλου τυχαία: το DS συμμετέχει στην κυβέρνηση με τον Υπουργό της Αγροτικής Ανάπτυξης, τον Miguel Rosseto!! Ο υπουργός αυτός είναι υπεύθυνος για τη αγροτική μεταρρύθμιση , ένα καυτό πρόβλημα για το οποίο η κυβέρνηση του Λούλα έχει απογοητεύσει οικτρά τους αγρότες.
Η Heloisa Helena έχει διαχωρίσει ανοικτά τη θέση της από τις επιλογές της ηγεσίας της DS. Όπως επίσης στο θέμα στης μεταρρύθμισης για το συνταξιοδοτικό, σ’ αντίθεση με την ηγεσία του DS, που το υποστήριξε, η Heloisa Helena δήλωσε ότι θα καταψηφίσει το σχετικό νομοσχέδιο στη Γερουσία.
Έτσι, θα διαγραφεί από το PT, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα είναι και υποψήφια για τη δημαρχία του Maceio, την πρωτεύουσα της πολιτείας της, Alagoas, όπου και προηγείται στις δημοσκοπήσεις.
Κάποια μέλη του ΡΤ ζητούν η Heloisa Helena να τιμωρηθεί ηπιότερα από τους τρεις «ριζοσπάστες» βουλευτές. Όμως η ίδια λέει συνεχώς ότι δε θα δεχτεί διαφορετική ποινή και εάν διαγραφεί θα βοηθήσει να χτιστεί μια εναλλακτική πολιτική λύση στα αριστερά.
Η Heloisa Helena έχει γίνει πολύ γνωστή σε όλη τη χώρα για την αντίστασή της ενάντια στην δεξιά στροφή του ΡΤ και την προσαρμογή του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την νεοφιλελεύθερη ελίτ. Η εμπλοκή της σε ένα κίνημα για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος θα αποτελούσε σημαντική συμβολή.
Τι είδους κόμμα ;
Η συζήτηση έχει ήδη ανοίξει, σχετικά με το τι είδους κόμμα θα πρέπει να χτιστεί, ανάμεσα σε εκείνους που ξεκινάνε τη δουλειά για το χτίσιμο ενός νέου σχηματισμού, αλλά και ανάμεσα σε εκείνους που ακόμα δεν έχουν πάρει καθαρά αυτόν το δρόμο (όμως κατανοούν ότι το καθήκον αυτό θα τεθεί αργά η γρήγορα).
Οι περισσότεροι χώροι που εμπλέκονται προτείνουν ένα αριστερό κόμμα με καθαρά αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική πολιτική και σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Θέλουν ένα κόμμα που να έχει προτεραιότητα τους αγώνες και όχι μόνο τις εκλογές, ένα κόμμα που όχι μόνο να υιοθετεί τις πιο προοδευτικές απόψεις του PT, αλλά και να παίρνει μαθήματα από τα τελευταία 23 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε. Με άλλα λόγια ένα κόμμα πιο προχωρημένου πολιτικού επίπεδου από το PT, την εποχή που ιδρύθηκε.
Το νέο κόμμα θα πρέπει να βασίζεται πάνω σε ένα αριστερό πρόγραμμα και να ενώνει πλατιά ρεύματα που αποσπώνται από το PT. Το νέο κόμμα θα πρέπει να είναι ανοικτό, ικανό να προσελκύσει ένα ευρύ τμήμα των εργατών και της νεολαίας και να κερδίσει μαζική επιρροή.
Επομένως, το νέο κόμμα πρέπει να εγγυάται την εσωτερική δημοκρατία, το δικαίωμα της συνύπαρξης διαφόρων πολιτικών τάσεων και πρέπει να σέβεται τις διαφορετικές απόψεις. Η ενότητα θα πρέπει να οικοδομείται μέσα από την εμπειρία της κοινής δουλειάς και την απόκτηση εμπιστοσύνης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις της νέας οργάνωσης. Το κόμμα θα πρέπει να παίρνει θέσεις πάνω στα κύρια προβλήματα, όμως θα πρέπει να δείχνει ευαισθησία και σεβασμό στις απόψεις που μειοψηφούν.
Ένα κόμμα τέτοιου τύπου θα μπορούσε να συσπειρώσει διαφορετικά αριστερά ρεύματα, που αλλιώτικα θα ήταν διασκορπισμένα, απομονωμένα και κατακερματισμένα.
Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα, οι επαναστάτες Μαρξιστές θα μπορούσαν να προτείνουν τις ιδέες τους και το πρόγραμμά τους ενάντια στις ρεφορμιστικές και κεντριστικές αυταπάτες, και έτσι, να αγωνίζονται, σε συνθήκες δημοκρατίας και συντροφικότητας, ώστε αυτό το κόμμα να ακολουθήσει το δρόμο μιας επαναστατικής πολιτικής.
Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε το νέο κόμμα να αποτελεί αποκλειστικό εγχείρημα μιας μόνο οργάνωσης, που θα επιδιώκει απλά να αυξήσει τα δικά της μέλη, πράγμα το οποίο θα σήμαινε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει ένα σχηματισμό με μαζική επιρροή.
Οι προτάσεις του PSTU
Γι’ αυτούς τους λόγους, οι προτάσεις που υπέβαλε το PTSU, για να συσταθεί ένα νέο κόμμα πάνω σε μια αυστηρά συγκεντρωτική βάση (με προϋπόθεση δηλαδή την διάλυση των επί μέρους οργανώσεων) και να υιοθετήσει ένα «μάξιμουμ» πρόγραμμα (στην ουσία το πρόγραμμα του PTSU, που το ίδιο θεωρεί σαν την «μέγιστη έκφραση» ενός επαναστατικού προγράμματος) είναι ένας σίγουρος τρόπος για να αποτύχει αυτή η διαδικασία.
Το PTSU προτείνει να ανοίξει ένας μακρύς διάλογος ανάμεσα σε όλες τις ομάδες και τα ρεύματα που εμπλέκονται στον αγώνα για ένα νέο κόμμα και στο τέλος αυτής της διαδικασίας να αποφασιστεί είτε μια πλήρης ένωση των οργανώσεων αυτών σε ένα συγκεντρωτικό κόμμα ή ο διαχωρισμός τους. Μια τέτοια όμως προσέγγιση εμποδίζει την οικοδόμηση ενός νέου κόμματος στο σύντομο μέλλον και αντανακλά μόνο τα στενά συμφέροντα του PTSU.
Μία μεγάλη ομάδα μελών του PSTU, εγκατέλειψε πρόσφατα αυτό το κόμμα, απορρίπτοντας τη στενή προσέγγιση του σε σχέση με το χτίσιμο ενός νέου αριστερού σχήματος, καθώς και τις υπερβολικές εκτιμήσεις της ηγεσίας του σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση. Η ηγεσία του PSTU μιλά για την ύπαρξη σήμερα μιας παγκόσμιας επαναστατικής κατάστασης (τα δύο αυτά ζητήματα στην ουσία αποξενώνουν τα μέλη και στελέχη του PSTU από την βάση του ΡΤ η οποία περνά μια φάση βαθιού προβληματισμού). Αυτά τα πρώην μέλη του PSTU έχουν επίσης σοβαρά προβλήματα και με το εσωτερικό καθεστώς του κόμματος.
Επαναστατικό πρόγραμμα και οργάνωση
Η δημιουργία ενός πλατιού, μαζικού κόμματος της Αριστεράς, το οποίο να είναι ικανό να έχει μαζική επιρροή, αναμφισβήτητα θα αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος για την εργατική τάξη και τους φτωχά λαϊκά στρώματα της Βραζιλίας.
Όμως, αυτός ο στόχος δε θα πρέπει να σημαίνει την εγκατάλειψη της ζωτικής ανάγκης για το χτίσιμο, την ίδια ώρα, μιας επαναστατικής οργάνωσης και την πάλη για ένα επαναστατικό πρόγραμμα. Υπάρχει πράγματι μεγάλη πίεση σε τμήματα της αριστεράς να εγκαταλείψουν την ιδέα για την αναγκαιότητα ενός επαναστατικού κόμματος. Εάν όμως θέλουμε να δούμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα εργαλείο ικανό για να φέρει σε πέρας αυτή τη δύσκολη δουλειά – ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα.
Ο σχηματισμός ενός νέου μαζικού εργατικού κόμματος στη Βραζιλία θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.
