Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ανακοίνωση που μοίρασε η Ανεξάρτητη Παρέμβαση (η παράταξη στην οποία δραστηριοποιείται το «Ξ») στα αμαξοστάσια της ΕΘΕΛ (μπλε λεωφορεία) στην Αθήνα. Επιδιώκει στο να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα από τους εργαζόμενους σε σχέση με τη μάχη που δόθηκε και χάθηκε ενάντια στην απειλή της επιστράτευσης από την κυβέρνηση.
Η συνέλευση στο ΣΕΦ στις 29/1 ήταν η μεγαλύτερη συνέλευση του κλάδου από το 1992. Συμμετείχαν περισσότεροι από 2.500 συνάδελφοι. Υπέρ της μαχητικής συνέχισης των κινητοποιήσεων ψηφίσαμε 1014! Καθώς όμως κατεβήκαμε διασπασμένοι, με δυο χωριστές προτάσεις, οι κυβερνητικές δυνάμεις του Συνδικάτου (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ & ΟΡΑΜΑ) πέρασαν την δική τους πρότασή με 758 ψήφους.
Αν συνεχίζαμε τις επαναλαμβανόμενες απεργίες θα δίναμε τη μάχη όχι μόνοι μας, αλλά μαζί τους αγρότες και τους ναυτεργάτες. Οι αγρότες μάλιστα επισπεύσανε τις κινητοποιήσεις τους για να ενισχύσουν τις δικές μας. Εμείς όμως «κλείσαμε» τον αγώνα μας, ή καλύτερα «μας τον έκλεισαν»…
Αν συνεχίζαμε και εμείς, το μέτωπο του αγώνα θα είχε μεγαλύτερη δυναμική και θα έδινε κουράγιο και σε άλλους κλάδους να συμμετέχουν. Οι καρέκλες των κυβερνώντων θα είχαν αρχίσει να τρίζουν. Πού θα πρωτοστέλνανε τα ΜΑΤ; Στα μπλόκα των αγροτών στις εθνικές οδούς; Στα λιμάνια; Στα αμαξοστάσια; Θα μετέτρεπαν όλη τη χώρα σε πεδίο μάχης;
Τη δυνατότητα να παλέψουμε αποτελεσματικά, με προοπτική νίκης, στα πλαίσια ενός μετώπου, μαζί με εργαζόμενους άλλων κλάδων, ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης της κυβέρνησης και της Τρόικας, τη χάσαμε. Αργά ή γρήγορα όμως θα προχωρήσουμε σε νέες κινητοποιήσεις. Αναγκαστικά. Γιατί κανένα από τα προβλήματά μας δεν λύθηκε. Αντίθετα, μέρα με τη μέρα μεγεθύνονται και πληθαίνουν.
Για να έχει ο νέος γύρος όμως προοπτική νίκης, πρέπει να κάνουμε έναν απολογισμό του αγώνα μας, που ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και τα παρακλάδια τους πουλήσανε, και να βγάλουμε συμπεράσματα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
1. Η απόφαση της γενικής συνέλευσης στις 24/1 στο Τιτάνια ήταν σωστή. Προχωρήσαμε σε κινητοποιήσεις ενάντια στην επιστράτευση των συναδέλφων του Μετρό αλλά και ενάντια στην κατάργηση της ΣΣΕ μας και στις νέες μειώσεις στους μισθούς μας (αυτό συνεπάγεται η ένταξή μας στο ενιαίο μισθολόγιο). Επίσης σωστή ήταν η απόφαση «μη εξουσιοδότησης του ΔΣ» που ζητούσαν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οι παρατάξεις αυτές θα χρησιμοποιούσαν την εξουσιοδότηση για να αναστείλουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες που αποφάσισε η γενική συνέλευση.
2. Αργήσαμε να μπούμε σε κινητοποιήσεις. Το Μετρό ήταν στην 8η μέρα απεργίας όταν εμείς πήραμε απόφαση να μπούμε στον αγώνα. Η ανυπαρξία αντίστασης στην εισβολή των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ στο αμαξοστάσιο του Μετρό μας απογοήτευσε και μας εξόργισε όλους. Και δικαιολογημένα. Η κατάσταση όμως θα μπορούσε πιθανά να ήταν διαφορετική, αν είχαμε μπει στον αγώνα από τις πρώτες μέρες και είχαμε σχεδιάσει από κοινού με το Μετρό τις κινητοποιήσεις, την περιφρούρηση, κοκ.
3. Ο λόγος που δεν μπήκαμε νωρίτερα σε κινητοποιήσεις γιατί ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ με διάφορα προσχήματα καθυστερούσαν να καλέσουν ΔΣ. Φοβόταν μην τυχόν και αποφασιστεί στο ΔΣ (όπως και έγινε) άμεση σύγκληση γενικής συνέλευσης και οι εργαζόμενοι πάρουν σε αυτήν απόφαση για μαχητικές κινητοποιήσεις (όπως επίσης έγινε).
Η απόφαση για γενική συνέλευση 24/1 στο Τιτάνια πάρθηκε ως εξής: ΠΑΣΚΕ (5 ψήφοι) και ΔΑΚΕ (3 ψήφοι) κατέβασαν διαφορετικές προτάσεις (η ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ με την ψήφο της στήριξε την ΠΑΣΚΕ). ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (1 ψήφος), ΕΑΣ (1 ψήφος), ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΟΣΥ (1 ψήφος), ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ (1 ψήφος) και ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΟΔΗΓΩΝ (1 ψήφος) απέσυραν τις προτάσεις τους και ψήφισαν την πρόταση της ΔΑΣ (2 ψήφοι) έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει γενική συνέλευση στις 24/1.
Η ΔΑΣ επέμενε στην πάγια τακτική της άρνησης να συνδιαμορφώσει κοινή πρόταση και έτσι οι υπόλοιπες παρατάξεις βρεθήκαμε αντιμέτωπες με τον εκβιασμό: ή ψηφίζουμε την πρόταση της ΔΑΣ ή χάνεται η δυνατότητα να γίνει άμεσα γενική συνέλευση.
4. Κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων απεργιών η συμμετοχή στις απεργιακές φρουρές στα αμαξοστάσια ήταν πολύ καλή. Δεν συμμετείχαν βέβαια όλοι οι συνάδελφοι. Πολύ σπάνια όμως στους αγώνες συμμετέχει το σύνολο ενός κλάδου. Οι αγώνες πάντοτε δίνονται, κατά κύριο λόγο, από τα πιο μαχητικά τμήματα ενός κλάδου ή της κοινωνίας. Και στη δική μας περίπτωση αυτά τα κομμάτια δεν ήταν καθόλου λίγα. Ακριβώς το αντίθετο! Μεγάλος αριθμός συναδέλφων ήταν όλο το 24ωρο στις πύλες, αποφασισμένοι και μάχιμοι.
Εξαίρεση στην παραπάνω καλή εικόνα αποτελούσαν τα αμαξοστάσια όπου οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δεν μπήκαν μπροστά να οργανώσουν την περιφρούρηση και να κινητοποιήσουν τους συναδέλφους. Δεν χρειάζεται βέβαια να διευκρινίσουμε σε ποιες παρατάξεις ανήκαν αυτοί οι συνδικαλιστές.
5. Εκτός από τους συναδέλφους που συμμετείχαν στην περιφρούρηση των αμαξοστασίων για να υπερασπιστούν τον αγώνα, υπήρχαν και αυτοί ερχόταν στα αμαξοστάσια για να σπάσουν τον αγώνα. Προσπαθούσαν να σπείρουν την απογοήτευση με χίλιους δυο τρόπους. Είτε λέγοντας ότι είμαστε λίγοι στις πύλες, είτε λέγοντας πως θα σκορπίσουμε αν έρθουν τα ΜΑΤ όπως έγινε στο Μετρό, κοκ. Χρησιμοποιούσαν την απειλή της επίταξης που είχε εκτοξεύσει η κυβέρνηση για να σπείρουν τον πανικό. Συνέδεαν την επίταξη με την απόλυση κοκ. Μερικοί από αυτούς υποσχόταν μάλιστα πως αν πάμε σε διάλογο με την κυβέρνηση μπορεί να πάρουμε ακόμα και αύξηση!
Να διευκρινίσουμε το εξής: άλλο οι εύλογες απορίες και συζητήσεις για την επίταξη, άλλο η ανησυχία και οι αμφιβολίες την ώρα της κούρασης για το πόσοι είμαστε και πόσο μπορούμε να αντέξουμε και άλλο οι στημένοι που έρχονται σ’ έναν αγώνα για να τον οδηγήσουν στην ήττα. Οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού είχαν στείλει αρκετούς γι’ αυτή τη δουλειά σε κάθε αμαξοστάσιο.
6. Όσον αφορά στη συνέλευση στις 29/1 στο ΣΕΦ:
Το προηγούμενο βράδυ η Ανεξάρτητη Παρέμβαση είχε επικοινωνήσει με τη ΔΑΣ σε μια προσπάθεια οι παρατάξεις που στήριζαν τη μαχητική συνέχιση των κινητοποιήσεων να κατεβάσουν μία πρόταση στη γενική συνέλευση. Η ΔΑΣ ωστόσο, για μια ακόμα φορά, δεν δεχόταν να συνδιαμορφώσει πρόταση με άλλους!
Στη γενική συνέλευση, μετά την πρώτη ενδεικτική ψηφοφορία η Ανεξάρτητη Παρέμβαση προσπάθησε να αποσύρει την πρόταση της για επαναλαμβανόμενες απεργίες (από Τετάρτη έως Παρασκευή με γενική συνέλευση την Παρασκευή) και να στηρίξει την πρόταση της ΔΑΣ. Το ίδιο έκανε και η ΕΑΣ. Η πρόθεση αυτή ανακοινώθηκε μάλιστα από τον Α. Κασιμέρη από το μικρόφωνο. Ήταν ή μόνη κίνηση η οποία μπορούσε εκείνη τη στιγμή να ενώσει τις μαχητικές δυνάμεις και να τους δώσει τη νίκη ενάντια στις παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και οι παρατρεχάμενοί τους ονόμασαν αυτή την κίνηση δήθεν «αντικαταστατική» και έστησαν πόδι. Όσο για τη ΔΑΣ, δεν υπερασπίστηκε στο ελάχιστο την πρόταση που κατατέθηκε από την Ανεξάρτητη Παρέμβαση και στηριζόταν και από την ΕΑΣ.
Γιατί η ηγεσία της ΔΑΣ δεν υπερασπίστηκε μια πρόταση που στήριζε την ίδια τη δική της πρόταση, παραμένει «ακατανόητο». Πολλοί συνάδελφοι ωστόσο, μετά την ενωτική τοποθέτηση της Ανεξάρτητης Παρέμβασης, μετακινήθηκαν και ψήφισαν την πρόταση της ΔΑΣ προσπαθώντας ακριβώς αυτό: να μην χαθεί ο αγώνας. Έτσι εξηγείται και το πώς η πρόταση της ΔΑΣ πέρασε στη δεύτερη θέση, από την τρίτη και λιγότερη ισχυρή που ήταν, όταν είχε γίνει η ψηφοφορία με ανάταση χεριών.
Εν όψει της γενικής συνέλευσης στις 14/2 (αν γίνει και δεν την αναβάλουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ με την «εξουσιοδότηση» που διαθέτουν) και εν όψει των αγώνων που έχουμε μπροστά μας, καλούμε τη ΔΑΣ να αλλάξει τακτική. Να αφήσει περιθώρια για συνδιαμόρφωση μιας κοινής πρότασης με άλλες μαχητικές παρατάξεις. Απέναντι στη συμμαχία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ και των παρατρεχάμενών τους (ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ, ΟΡΑΜΑ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ) που θέλουν τον κλάδο υποταγμένο στις κομματικές εντολές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η μόνη ελπίδα που έχουμε είναι να πάμε ενωμένοι.
7. Το αρνητικό αποτέλεσμα της συνέλευσης δεν πρέπει να αφήσουμε να μας «πάρει από κάτω». Ναι, χάσαμε μια σημαντική ευκαιρία. Είδαμε όμως μια εικόνα του κλάδου που δεν είχαμε ξαναδεί. Είδαμε την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ (με τα παρακλάδια τους) να μην έχουν την πλειοψηφία. Και είδαμε ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου να παραμερίζει το φόβο που δημιουργεί η επίταξη, να στέκεται στις πύλες και να είναι διατεθειμένο να φτάσει μέχρι τέλους. Αυτοί οι συνάδελφοι πρέπει να οργανωθούμε, να συνεργαστούμε, να γίνουμε ακόμα περισσότεροι. Και τότε μπορούμε να νικήσουμε.
Δυο λόγια για την επίταξη
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ όταν αναφέρεται στην επίταξη μιλά με βάση το νόμο του 1974. Όμως για καιρό ειρήνης δεν ισχύει ο νόμος του 1974, αλλά ο νόμος 3536/2007! Με βάση αυτό το νόμο, η επίταξη των αστικών συγκοινωνιών είναι παράνομη!
Στο άρθρο 41 ο νόμος 3536/2007 γράφει:
«1. Επίταξη προσωπικών υπηρεσιών και επίταξη ακινήτων και κινητών πραγμάτων, ως μέτρα πολιτικής κινητοποίησης για την αντιμετώπιση έκτακτης ανάγκης σε περίοδο ειρήνης επιτρέπονται κατά τους όρους και προϋποθέσεις των διατάξεων του άρθρου αυτού.
»2. Έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη ακινήτων και κινητών πραγμάτων, είναι κάθε άμεση κοινωνική ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία.»
Με δυο λόγια: «επίταξη προσωπικών υπηρεσιών», δηλαδή η επιστράτευση ατόμων, επιτρέπεται μόνο για λόγους αμυντικών αναγκών, ή άμα υπάρχει φυσική καταστροφή, ή άμα συντρέχουν λόγοι δημόσιας υγείας. Στην περίπτωση της απεργίας των αστικών συγκοινωνιών δεν ισχύει τίποτα από αυτά!
Επίσης, η επίταξη «ακίνητων και κινητών πραγμάτων» που στην περίπτωση των αστικών συγκοινωνιών μεταφράζεται σε επίταξη λεωφορείων, συρμών, αμαξοστασίων κοκ επιτρέπεται μόνο εφόσον συντρέχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία ή τη δημόσια τάξη. Οι απεργίες στις αστικές συγκοινωνίες δεν προκαλούν ούτε αντιμετωπίζουν κάτι από αυτά. Με βάση λοιπόν τους νόμους του ίδιου του κράτους, αυτός που παρανομεί είναι η κυβέρνηση που επιβάλλει παράνομη επίταξη στις αστικές συγκοινωνίες!
Πουθενά στο νόμο δεν συνδέεται η επίταξη/επιστράτευση με την απόλυση. Η απόλυση είναι κάτι που έχει σχέση με τον εργοδότη. Η επίταξη/επιστράτευση είναι μια απόφαση που παίρνει ο πρωθυπουργός. Είναι μια απόφαση πολιτική. Αν κάποιος δεν συμμορφωθεί με το χαρτί της επίταξης, δικάζεται και η ποινή που δικαιούται να του επιβάλλει το δικαστήριο είναι φυλάκιση μερικών μηνών. Η δε ποινή αυτή είναι εξαγοράσιμη!
Την απόφαση της επίταξης/επιστράτευσης μπορεί να την πάρει ο πρωθυπουργός ανεξάρτητα με το πόσες μέρες απεργεί κάποιος, ανεξάρτητα με το αν κάνει απεργία διαρκείας ή στάσεις εργασίας. Γι’ αυτό το λόγο, μορφές αγώνα που συμπεριλαμβάνουν στάσεις εργασίας ή ημέρες εργασίας ανάμεσα στις απεργιακές κινητοποιήσεις δεν προστατεύουν από την επίταξη.
Έχοντας πει όμως όλα αυτά, να τονίσουμε ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στους νόμους για να υπερασπίσει τα συμφέροντα του. Γιατί η κυβέρνηση τους ερμηνεύει όπως θέλει, και στο τέλος αν χρειάζεται τους αλλάζει.
Σε περίπτωση επιστράτευσης αυτό που μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να πάρουν απόφαση στη γενική τους συνέλευση ότι κανείς δεν πάει για δουλειά. Ότι όλοι αρνούνται την επιστράτευση. Το χαρτί της επιστράτευσης είναι ονομαστικό και προσωπικό. Όταν όμως οι χιλιάδες εργαζόμενοι που έχουν επιστρατευτεί «προσωπικά», δεν λειτουργήσουν «προσωπικά» και «ατομικά», αλλά λειτουργήσουν σαν σύνολο, σαν ενιαίο μπλοκ που δεν σπάει, σαν συνδικάτο, τότε η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν μπορεί να προχωρήσει σε συλλήψεις χιλιάδων απεργών. Κι’ αν προσπαθήσει να τρομοκρατήσει το κίνημα με κάποιες συλλήψεις, μπροστά πρέπει να βγουν οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές. Να ‘ναι οι πρώτοι που θα συλληφθούν, αποφασισμένοι ότι δεν θα «σπάσουν» αλλά θα δώσουν το παράδειγμα σε όλο τον κλάδο για το πώς πρέπει να κρατήσει.
Την ίδια στιγμή να θυμόμαστε ότι η επίταξη ενός κλάδου, βγάζει και άλλους κλάδους στον αγώνα. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτάξει όλο το εργατικό κίνημα. Δεν μπορεί να βάλει φυλακή όλους τους απεργούς.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ότι μέσα από τη μαζικότητά μας μπορούμε να νικήσουμε τις Τρόικες – εγχώριες ή εξωτερικές. Μόνο που για να το κάνουμε χρειαζόμαστε συνδικαλιστές που να θέλουν να παλέψουν, όχι συνδικαλιστές που το μόνο που έμαθαν είναι να προσκυνάνε…
