Το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ θα διεξαχθεί 21-24 Μαρτίου στην… Αλεξανδρούπολη. Η επιλογή της πόλης δεν είναι και τόσο τυχαία. Όσο μεγαλύτερη απόσταση χωρίζει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τα μεγάλα αστικά κέντρα, τόσο περισσότερο απομακρύνεται η πιθανότητα να βρεθούν αντιμέτωποι με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το ρόλο που διαδραμάτισαν ως «κορυφαίοι» εκπρόσωποι των εργαζομένων σε μια περίοδο όπου οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν τη μεγαλύτερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο, στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα τους από τις δεκαετίες του 1930 και του 1940.
Εκλεγμένοι προ 4ετίας σύνεδροι
Το Συνέδριο της ΓΣΕΕ δεν αναμένεται να σημάνει σημαντικές αλλαγές στο τριτοβάθμιο όργανο όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Πολλοί από τους συνέδρους που θα εκλέξουν τα όργανα της συνομοσπονδίας έχουν εκλεγεί έως και πριν 4 χρόνια. Έτσι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα αντανακλά πολύ περισσότερο τους συσχετισμούς και το επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων μιας προηγούμενης περιόδου, παρά την κατάσταση μετά το πέρας τριών Μνημονίων. Την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό οι μεγάλες ΔΕΚΟ, όπου ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έχουν καταφέρει να κρατήσουν τις δυνάμεις τους, εκμεταλλευόμενες τόσο τους μηχανισμούς που έχουν αναπτύξει εδώ και δεκαετίες όσο και τις αδυναμίες και τα λάθη των κομμάτων και των παρατάξεων της μαζικής Αριστεράς.
Ο Παναγόπουλος μίλησε…
Παρά τη διατήρηση των μηχανισμών της, η ΠΑΣΚΕ, μετά από 3 Μνημόνια και με μια στάση προδοτική απέναντι στο εργατικό κίνημα δεν θα μπορούσε να έχει βγει αλώβητη. Τμήματά της έχουν αποσχιστεί, ενώ οι προσπάθειες του Γ. Παναγόπουλου να εμφανίσει την παράταξη ως ανεξάρτητη και αγωνιστική μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Γιατί για γέλια είναι δηλώσεις του τύπου:
«Η ΠΑΣΚΕ δεν αποτελεί βραχίονα κάποιου κόμματος, Κυβέρνησης, εργοδότη ή μηχανισμού […] Η ΠΑΣΚΕ έχει ριζική και ουσιαστική διαφωνία με τις μνημονιακές πολιτικές.»
(Γ. Παναγόπουλος 14/3/2013)
«ΕΜΕΙΣ»
Όσον αφορά στη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, την παράταξη ΕΜΕΙΣ (Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων) δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες σε μαχητική κατεύθυνση. Και αυτό γιατί, δίπλα σε συνδικαλιστές με μαχητική διάθεση και προτάσεις όπως ο Ν. Φωτόπουλος (ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) στέκονται συνδικαλιστές όπως ο Ν. Κουλουμπαρίτσης (ΕΘΕΛ) που έχει παίξει καθαρά απεργοσπαστικό ρόλο στα κινήματα του κλάδου του, μέχρι και πολύ πρόσφατα [1].
Η δε μαζική Αριστερά παραμένει πίσω από τις ανάγκες του κινήματος.
ΠΑΜΕ – ΚΚΕ
Το ΠΑΜΕ στη διακήρυξή που εξέδοσε για το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ κρατά ψηλά τη σημαία του «απομονωτισμού». Σε μια περίοδο που η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία για να προχωρήσουν οι αγώνες, το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν κάνει το παραμικρό «άνοιγμα» συνεργασίας προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις εξισώσει με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ:
«Αυτή η διαχρονική γραμμή της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, με κύρια ευθύνη της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) είναι η κύρια αιτία της σαπίλας και του εκφυλισμού, που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, και το κύριο εμπόδιο στην ταξική ανασύνταξη και αναγέννησή του. Καμία μεταμόρφωση, όπως επιχειρεί με περίσσια υποκρισία η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, αλλά και καμία όψιμη καταγγελία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως επιχειρεί η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, δεν πρόκειται να τους απαλλάξει από τις ευθύνες τους.» [2]
Στην κραυγή των εργαζομένων για ενότητα των αριστερών και μαχητικών παρατάξεων το ΠΑΜΕ απαντά εμμέσως πλην σαφώς με τη γνωστή θέση ότι «ενότητα» μπορεί να υπάρξει μόνο κάτω από τη δική του σημαία, με το δικό του πρόγραμμα, με τη δική του ηγεμονία. Μόνο που αυτό δεν ονομάζεται ενότητα…
«Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση!»[3]
«Οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Πρωτοβάθμια Σωματεία και εκατοντάδες εκλεγμένοι συνδικαλιστές με τη σημαία τους) μαζί με πολλούς τίμιους συνδικαλιστές, … πρωτοστάτησαν όσο μπορούσαν για την ανασύνταξη και αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την οργάνωση της αντίστασής του στον πόλεμο που εξαπολύθηκε για την ενότητα των γραμμών της με βάση τα ταξικά της συμφέροντα.» [4]
Την ίδια στιγμή η διακήρυξη του ΠΑΜΕ δεν περιέχει συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα έπρεπε να διεξαχθεί η ταξική πάλη μετά από 3 Μνημόνια. Στα ερωτηματικά που έχουν οι εργαζόμενοι για το πώς μπορούν οι κινητοποιήσεις να φέρουν αποτέλεσμα, πώς μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, με ποιό σχέδιο και με ποια στρατηγική, η διακήρυξη του ΠΑΜΕ δίνει μια απάντηση: Οι αγώνες μπορούν να έχουν επιτυχία μόνο αν ηγείται το ΠΑΜΕ. Ωστόσο αυτή η απάντηση πείθει μόνο τους ήδη πεισμένους…
Αυτόνομη Παρέμβαση
Η διακήρυξη της Αυτόνομης Παρέμβασης[5] την ίδια στιγμή που κάνει μια σειρά πολύ σωστές διαπιστώσεις πάσχει και αυτή από προτάσεις. Καταγγέλλει για παράδειγμα την ηγεσία της ΓΣΕΕ ότι:
«περιορίστηκε απλά στην εκφώνηση αποσπασματικών απεργιών, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, χωρίς συνεκτικό σχέδιο προετοιμασίας και κλιμάκωσης. Τις εκφωνούσε κάθε φορά για να απορροφά τους κραδασμούς από την οργή των εργαζομένων για την αδράνεια και την ακινησία της, αδιαφορώντας εγκληματικά για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.» [6]
Δεν προχωρά όμως ένα βήμα παραπέρα να προτείνει, με όλη τη βαρύτητα που έχει μια παράταξη που πρόσκειται στην αξιωματική αντιπολίτευση, συντονισμένους αγώνες διαρκείας και γενικές απεργίες διαρκείας. Δεν κάνει το βήμα να θέσει το στόχο η κυβέρνηση της Τρόικας εσωτερικού να πέσει μέσα από αυτούς τους αγώνες των εργαζομένων.
Η διακήρυξη της Αυτόνομης Παρέμβασης κάνει μόνο προτάσεις οργανωτικού περιεχομένου. Σωστές προτάσεις που αφορούν τη δεοντολογία των συνδικαλιστών, αλλά και προτάσεις χωρίς ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή συγκυρία. Για παράδειγμα η ενοποίηση της ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ που προτείνει η διακήρυξη της ΑΠ, δεν θα αλλάξει την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, όσο οι συσχετισμοί παραμένουν οι ίδιοι (με κυριαρχία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ). Εξάλλου στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κηρύσσουν μαζί απεργίες. Το πρόβλημα είναι τι είδους απεργίες. Το γεγονός δηλαδή ότι προχωρούν μόνο σε 24ωρες ντουφεκιές στον αέρα.
Η κριτική προς την Αριστερά
Η «κριτική» προς τις παρατάξεις της Αριστεράς είναι απαραίτητη, όσο κι αν κάποιοι θα επιμένουν ότι επειδή έχουμε απέναντί μας τον «εχθρό», τον κυβερνητικό συνδικαλισμό δηλαδή που εκπροσωπούν οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δεν πρέπει να κάνουμε κριτική.
Ο «εχθρός» είναι ο «εχθρός» – δεν μπορούμε να αποδίδουμε σ’ αυτόν την ευθύνη για τις ήττες μας, γιατί αυτός κάνει τη δουλειά του. Βασικό καθήκον είναι να θέτουμε τις δυνάμεις που είναι με την πλευρά του κινήματος και των αγώνων, δηλαδή την Αριστερά, μπροστά στα καθήκοντά τους, να απαιτούμε να διορθωθούν τα λάθη και τα ελλείμματα.
Από τη μαζική Αριστερά λοιπόν, απαιτούμε κατ’ αρχήν συνεργασία και ενότητα στους αγώνες. Οι ευθύνες του ΚΚΕ για τη διαρκή διάσπαση του κινήματος είναι μ’ αυτή την έννοια τεράστιες. Και πρέπει οι αγωνιστές της βάσης να συνεχίσουν να καταγγέλλουν τη στάση του για να υποχρεώσουν τα ηγετικά κλιμάκια να αλλάξουν στάση.
Και δεύτερο, από τις αριστερές παρατάξεις ο κόσμος της βάσης ζητά ένα συγκεκριμένο πλαίσιο προτάσεων, με συντονισμό και κλιμάκωση των αγώνων, απεργιακών και άλλων, με σαφή και ξεκάθαρη κατεύθυνση την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και αυτών που τις εφαρμόζουν. Αυτό αποτελεί κατ’ εξοχήν ευθύνη/υποχρέωση της Αυτόνομης Παρέμβασης, σαν συνδικαλιστικό βραχίονα του μεγαλύτερου σχηματισμού της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ανταποκριθούν οι ηγεσίες της Αριστεράς σ’ αυτά τα καθήκοντα; Εμπιστοσύνη δεν υπάρχει, και δικαιολογημένα, γι’ αυτό ο μόνος δρόμος για τους αγωνιστές της βάσης είναι η συσπείρωση μεταξύ τους, η συντονισμένη πίεση από τα κάτω και η πάλη για δημοκρατία και πραγματικό έλεγχο των συνδικάτων από τη βάση.
